بریده‌هایی از کتاب زمین بر پشت لاک‌پشت‌ ها

ولی تو زبان انگلیسی به عاشق‌بودن می‌گن "درعشق‌بودن" که عجیبه و یه‌جورایی احساس می‌کنی عشق یه دریاست که توش غرق می‌شی یا یه شهره که توش زندگی می‌کنی

زندگی‌ت، داستانی در مورد توئه، نه داستانی که خودت تعریف کنی.

«مهم نیست چطور می‌میرید، مهم این است که وقتی می‌میرید چه کسی هستید.»

«نه. حرف من اصلاً ارزش‌گذاری سلیقه‌ای نیست. نمی‌گم تو فوق‌العاده زیبایی یا مهربونی یا هرچی. می‌گم به‌یادموندنی هستی.»

«یعنی، من فکرم رو کنترل نمی‌کنم، پس واقعاً مالِ من نیست. من تصمیم نمی‌گیرم که عرق کنم یا سرطان یا سی‌دیف بگیرم یا هرچی... پس بدن من واقعاً مال من نیست. من مسئول هیچ‌کدوم از این‌ها نیستم و نیرویی خارج از من انجام‌شون می‌ده. من داستانی هستم که اون نیرو تعریف می‌کنه. من مجموعه‌ی شرایطم.»

اگه به اندازه‌ی کافی به آسمون‌ها نگاه کنین، می‌فهمین که چقدر کوچیک هستین.

به‌نظرم یکی از مهم‌ترین بخش‌های تعریف کلمه‌ی والد این بود که برای دوست‌داشتنت بهش حقوق نمی‌دن.

قطعاً جذب بعضی‌ها می‌شم و ایده‌ی بودن تو رابطه هم قشنگه، ولی مکانیسم واقعیِ رابطه با توانایی‌های من هم‌خونی نداره.

گفت: «من نمی‌دونم باید چی بگم. خیلی اهل گپ‌وگفت نیستم.» گفتم: «می‌تونی چیزی رو که تو فکرت هست، بگی. کاری که خودم هیچ‌وقتِ هیچ‌وقت نمی‌کنم.»

«آره. خُب دبیرستان‌های امریکایی از این لحاظ و از خیلی جهاتِ دیگه شبیه زندانن.»

چه فرقی بین کسی که هستی و چیزی‌که داری هست؟ شاید هیچی.

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

آدم می‌تونه زندگی خوبی داشته باشه و هیچ‌وقت هم عشقی مثل اون چیزی‌که تو نامه‌ی قُرِنتیان نوشته شده رو تجربه نکنه، اما من این‌قدر خوش‌شانس بودم که این عشق رو با هارولد تجربه کنم.

بعضی‌وقت‌ها از خودم می‌پرسیدم که چرا از من خوشش می‌آد یا چرا تحملم می‌کنه. اصلاً چرا آدم‌ها تحملم می‌کنن؟ از نظر خودمم آدم اعصاب‌خردکنی‌ام.

کسی باهات خداحافظی نمی‌کنه مگه این‌که بخواد دوباره تو رو ببینه.

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

«برگ‌ها رفته‌اند، تو هم باید رفته باشی، اگر جای تو بودم می‌رفتم، ولی حالا این‌جایم، تنها قدم برمی‌دارم، در غروبی سرد.»

عشق اولت رو به‌خاطر می‌آری، چون بهت نشون داده و اثبات کرده که می‌تونی دوست داشته باشی و دوست داشته بشی، که هیچ‌چیِ این دنیا ارزش عشق رو نداره و عشق جواب چرا و چگونه انسان‌شدن ماست.

«در زندگی به جایی می‌رسید که دیدن زیبایی جهان برای‌تان کافی‌ست. نیازی نیست عکسش را بگیری یا نقاشی‌اش کنی یا حتا به بیادش بیاوری. خودش کافی است.» تونی مورسیون

مشکل پایان خوش اینه که اون‌ها یا واقعاً خوش نیستن یا واقعاً پایان نیستن. می‌دونی؟ تو زندگی واقعی بعضی چیزها بهتر می‌شه و بعضی چیزها هم بدتر. آخرش هم می‌میری.