بریده‌هایی از کتاب اسکار و خانم صورتی

من این احساس رو دارم که توی فرهنگ‌لغت پزشکی فقط یه سری چیزهای خاص هست؛ چیزهایی که می‌تونه به بعضی آدم‌ها مربوط بشه، اما چیزهایی که به همه مربوط هستند وجود نداره: زندگی، مرگ، باور، خدا.

- می‌خواهید بگید که "زندگی" جواب نداره؟ - می‌خوام بگم برای "زندگی" کلی راهحل وجود داره و بنابراین راه‌حل نداره. - من هم همین‌طور فکر می‌کنم مامی صورتی! برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.

به قیافهی خدا روی صلیب نگاه کن، اون درد فیزیکی رو تاب میاره اما درد روحی رو حس نمی‌کنه؛ چون باور داره... بدنش از میخها کمتر درد می‌کشه؛ تکرار می‌کنه... اون‌ها منو اذیت می‌کنن اما من دردی ندارم؛ بفرما همینه! فایدهی ایمان‌داشتن، می‌خواستم این رو نشونت بدم.

مریضی هم مثل مردن یه امتحانه، جریمه نیست.

میبینی؟ اون هم مثل همه مرد اما با فکر مردن زندگیش رو حروم کرد.

- باوشه ... خب من میتونم همه‌چی سفارش بدم؟ شکلات، بازی ... - نه اسکار! خدا که بابانوئل نیست! می‌تونی چیزهای درونی ازش بخوای. - مثلاً؟ - مثلاً شجاعت، صبوری، روشن‌کردن چیزها.

- مامان بابام رو ولشون کن اونها تعطیلن!

مامی صورتی! من حس می‌کنم یه مدل دیگه‌ای بیمارستان وجود داره که آدم‌ها واسه این‌که درمان بشن اونجا نمیرن، برای مُردن میرن! - حق داری اسکار! فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.

فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

ما جای دوری زندگی می‌کنیم؛ من و پدر و مادرم. من تا وقتی که اونجا زندگی می‌کردم متوجه نشده بودم اما حالا که دیگه اونجا زندگی نمی‌کنم می‌فهمم که واقعاً دوره!

خداجونی! آفرین! تو خیلی باهوشی! قبل از این‌که من نامه رو پست کنم جوابم رو دادی! چطور این کار رو کردی؟

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

- می‌خوای پیش من بخوابی؟ دخترها عجیب و غریبند. من اگه می‌خواستم این حرف رو بزنم، باید قبل اینکه بگم ساعت‌ها، هفتهها و ماهها توی دهنم مزه‌مزه می‌کردم؛ اما اون خیلی راحت و طبیعی اینها رو گفت.

- فقط رنج داریم تا رنج... بهتر نگاه کن، به چهره‌اش دقت کن... به نظر می‌رسه داره رنج میکشه؟ - نه، خیلی عجیبه! به نظر نمیرسه دردی داشته باشه. - درسته، باید دوتا درد رو از هم تشخیص بدی اسکار کوچولوی من! درد فیزیکی و درد روحی... درد فیزیکی رو مجبوریم تحمل کنیم، اما درد روحی رو انتخاب می‌کنیم.

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.