بریده‌هایی از کتاب اسکار و خانم صورتی

جذاب‌ترین سؤال‌ها، سؤال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز میمونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سؤال‌های بیمزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.

اگه تو چیزهایی که دنبالشی راحت پیدا کنی، ارزشش رو واست از دست می‌ده.

- اسکار! خدا و بابانوئل هیچ ربطی به هم ندارن. - چرا، همونه ... کلّه‌ات رو از اون پر کردن. - تو فکر میکنی من، یه کشتیگیر قدیمی برندهی صد و شصت مسابقه از صد و شصت و پنج‌تا  که چهل و سه‌تاش با ضربه‌ی فنی بوده، خفه‌کننده، میتونم یه لحظه بابانوئل رو باور کنم؟ - نه. - خب من نمیتونم بابانوئل رو باور کنم ولی خدا رو باور دارم فهمیدی؟

برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن

من سرشار از عشق هستم، عشقی که داره منو می‌سوزونه؛ اون اون‌قدر بهم داده که برای بقیهی زندگیم هم دارمش.

فهمیدم که اونجایی؛ رازتو بهم گفتی: «هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!» حرفت رو گوش کردم و برای اولینبار انجامش دادم! نور، رنگها، گنجشکها، حیوونها ... سیر، تماشاشون کردم؛

- درسته، باید دوتا درد رو از هم تشخیص بدی اسکار کوچولوی من! درد فیزیکی و درد روحی... درد فیزیکی رو مجبوریم تحمل کنیم، اما درد روحی رو انتخاب می‌کنیم.

- از مامان بابام متنفرم! - خب، خیلی ازشون متنفر باش! - شمایید که دارید این حرفو بهم میزنید مامی صورتی؟! - آره! ازشون خیلی متنفر باش! این عذابت می‌ده! وقتی که این تنفر رو تمومش کنی، تازه می‌فهمی بیخود این‌همه خودت رو اذیت کردی؛

- حالا برای چی باید برای خدا بنویسم؟ - کمتر احساس تنهایی میکنی. - احساس تنهایی کمتر با کسی که وجود نداره؟ - به وجودش بیار. به‌سمت من خم شد. - هربار که تو یه‌کم بهش فکر می‌کنی یه‌کم بیشتر به وجودش میاری؛ اگه همین‌طور ادامه بدی کامل می‌شه؛ اون حالتو خوب می‌کنه.

- مامی صورتی! من حس می‌کنم یه مدل دیگه‌ای بیمارستان وجود داره که آدم‌ها واسه این‌که درمان بشن اونجا نمیرن، برای مُردن میرن! - حق داری اسکار! فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

درد فیزیکی رو مجبوریم تحمل کنیم، اما درد روحی رو انتخاب می‌کنیم.

رازتو بهم گفتی: «هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

فکر نمیکنی وقتشه درباره‌ی احساساتت شجاع باشی؟

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

- جذاب‌ترین سؤال‌ها، سؤال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز میمونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سؤال‌های بیمزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.

- شیطنت میانسالی، اسکار! مردم، همه همین‌طورن؛ بین چهلوپنج تا پنجاه سال، اونا می‌خوان خاطرجمع بشن؛ امتحان می‌کنن ببینن می‌تونن به جز زنی که دوستش دارند زنهای دیگر رو هم شاد کنن.

واقعاً هم فقط بچهدارشدن نیست که ... باید واسه بزرگ کردن‌شون وقت داشت.

بیشتر آدم‌ها حس کنجکاوی ندارند! اون‌ها دودستی چسبیدند به چیزهایی که دارند؛ مثل شپش توی گوش یه کچل!

فکرهات رو براش بنویس! فکرهایی که نمی‌تونی بگی، فکرهایی که آزارت می‌دن، که جا خوش‌کردن و سنگینی می‌کنن، از حرکتت جلوگیری میکنن، جای فکرهای نو رو گرفتن؛ تو باید ذهنت رو از فکرهای بوگندو خالی کنی، اگه نمیتونی درباره‌اش حرف بزنی، بنویس!

حالا برای چی باید برای خدا بنویسم؟ - کمتر احساس تنهایی میکنی. - احساس تنهایی کمتر با کسی که وجود نداره؟ - به وجودش بیار. به‌سمت من خم شد. - هربار که تو یه‌کم بهش فکر می‌کنی یه‌کم بیشتر به وجودش میاری؛ اگه همین‌طور ادامه بدی کامل می‌شه؛ اون حالتو خوب می‌کنه.