بریده‌هایی از کتاب اسکار و خانم صورتی

- حالا برای چی باید برای خدا بنویسم؟ - کمتر احساس تنهایی میکنی. - احساس تنهایی کمتر با کسی که وجود نداره؟ - به وجودش بیار. به‌سمت من خم شد. - هربار که تو یه‌کم بهش فکر می‌کنی یه‌کم بیشتر به وجودش میاری؛ اگه همین‌طور ادامه بدی کامل می‌شه؛ اون حالتو خوب می‌کنه.

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

مریضی‌هایی با اسم‌های عجیبغریب و غیرقابل درمان؛ به خودتون استراحت بدید، راحت باشید؛ شما که خدا نیستید، شما که به طبیعت دستور نمیدید، شما فقط یه تعمیرکارید؛ پاهاتون رو از گاز بردارید و خودتون رو از این فشار راحت کنید دکتر دوسلدروف! این‌قدر خودتون رو مهم نبینید، وگرنه توی این کار خیلی دووم نمی‌آرید؛ یه نگاه به قیافه خودتون تو آینه بندازید!

- می‌خوای پیش من بخوابی؟ دخترها عجیب و غریبند. من اگه می‌خواستم این حرف رو بزنم، باید قبل اینکه بگم ساعت‌ها، هفتهها و ماهها توی دهنم مزه‌مزه می‌کردم؛ اما اون خیلی راحت و طبیعی اینها رو گفت.

- تو چی پگی؟ خیلی عجیب بود که ما این همه تفاهم داشتیم؛ فکرهای مشترک و سؤال‌های شبیه به هم.

- مامی صورتی! من حس می‌کنم یه مدل دیگه‌ای بیمارستان وجود داره که آدم‌ها واسه این‌که درمان بشن اونجا نمیرن، برای مُردن میرن! - حق داری اسکار! فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

حق داری اسکار! فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

خدا که بابانوئل نیست! می‌تونی چیزهای درونی ازش بخوای. - مثلاً؟ - مثلاً شجاعت، صبوری، روشن‌کردن چیزها.

فکرهات رو براش بنویس! فکرهایی که نمی‌تونی بگی، فکرهایی که آزارت می‌دن، که جا خوش‌کردن و سنگینی می‌کنن، از حرکتت جلوگیری میکنن، جای فکرهای نو رو گرفتن؛ تو باید ذهنت رو از فکرهای بوگندو خالی کنی، اگه نمیتونی درباره‌اش حرف بزنی، بنویس

- حالا برای چی باید برای خدا بنویسم؟ - کمتر احساس تنهایی میکنی.

این‌قدر قیافه‌ش بدبخته که فحش‌هام تو گلوم می‌ماسه.

ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

مطمئناً دلبری ربطی به استخون و گوشت نداره، مربوط به مهربونیِ قلبت میشه که تو خیلی ازش داری.

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

«فقط خدا حق داره بیدارم کنه!»

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!

- می‌خواهید بگید که "زندگی" جواب نداره؟ - می‌خوام بگم برای "زندگی" کلی راهحل وجود داره و بنابراین راه‌حل نداره. - من هم همین‌طور فکر می‌کنم مامی صورتی! برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.