بریده‌هایی از کتاب من و استادم

به من گوش بده، هیچ‌کس را بیش‌ازاندازه دوست نداشته باش

بیایید از شادی نترسیم.

کجاست قدرشناسی؟ کسی خودش را مدیون نمی‌داند! هرچه‌قدر که می‌بخشی بیشتر می‌خواهند.

«به خاطر این‌که با او مخالفت کردم. ظاهراً مرا نبخشیده است. کسانی که اطرافشان پر است از افرادی که هر سخن آنان را با بارها بله گفتن تأیید می‌کنند، کسی را که رُک و پوست‌کنده حرفش را می‌زند خیانت‌کار می‌پندارند.»

نه این‌که زمین از کدام نقطه به حرکت خواهد افتاد، نه می‌دانم شرق در کدام سمت است و نه می‌دانم غرب در کدام سمت است. تنها چیزی که می‌دانم این است: زندگی‌مان به عشق آموختن تمام شد. حتی اگر عشق را نیاموخته باشیم...

«به هر چیزی که اجازه‌ی شنیدنش داده شود، همان را خواهی شنید.»

«درطول زندگی سعی کن جزو آن دسته از انسان‌های فرومایه‌ای نباشی که یا به دنبال جمع کردن دشمن برای خویش‌اند و یا در پی جلب ستایش این و آن.»

غایت کائنات انسان است، غایت انسان آموختن. چرا باید مثل یک حشره‌ی ناتوان پشت پرده‌ی ترس‌ها و محدودیت‌ها پنهان شویم. چرا بدون فهمیدن و سؤال کردن فقط تکرار می‌کنیم؟ حقیقت آن است که در معنی قرآن تأمل کنیم و در خود دنیا و در دنیا خود را کشف کنیم.

«نعمت‌ها برای ما از آسمان نازل نمی‌شوند، از خاک می‌آیند.

عشق تنها باعث اضطراب می‌شد. دوست داشتن کافی بود.