بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

گر نبودی ناله نی را ثمر نی جهانرا پُر نکردی از شکر

اول ای جان، دفع شرّ موش کن وانگه اندر جمع گندم جوش کن

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

عاشقی گر زین سر و، گر زان سر است عاقبت ما را بدان شه رهبر است

تو مبین که بر درختی یا به چاه تو مرا بین که منم مفتاح راه

میل معشوقان نهان است و ستیر میل عاشق با دو صد طبل و نفیر

خرده گیرد در سخن بر بایزید ننگ دارد از درون او یزید

* آنکه جز خونریزیش کاری نبود چون نهد گردن، زهی سودا و سود

مسئلۀ کیس ار بپرسد کس تو را گو: نگنجد گنج حق در کیسه ها

مَه فشاند نور و سگ عوعو کند هر کسی بر خلقتِ خود میتند

ِسّر، پنهان است اندر زیر و بم فاش اگر گویم جهان بر هم زنم

آنکه او از آسمان باران دهد هم تواند کاو ز رحمت نان دهد

گفت: هان ای سخرگان گفت وگو وعظ و گفتار زبان و گوش جو

عاقل اول بیند آخر را به دل اندر آخر بیند، از دانش مقل

چونکه ایمان برده باشی زنده ای چونکه با ایمان روی پاینده ای

اعجمی چون گشته ای اندر قضا می گریزانی ز داور مال را

یک زیان، دفع زیانها میشدی جسم و مال ماست، جانها را فدی

اختیار آمد عبادت را نمک ور نه می گردد به ناخواه این فلک

لیک گفت: آن فوت شد، غمگین مشو زآنکه گر شد کهنه، آید باز نو ۱۵۹.۱۲ * گر بلا آید تو را اندُه مَبَر ور زیان بینی، غم آن را مَخَور ۱۵۹.۱۳ کان بلا، دفع بلاهای بزرگ و آن زیان، منع زیانهای سترگ

* راحت جان آمد ایجان، فوت مال مال چون جمع آمد ای جان، شد وبال