بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

هر که آرد حرمت او، حرمت برد هر که آرد قند، لوزینه خورد

* تا توانی پیش کس مگشای راز بر کسی این در مکن زنهار باز

آهن و سنگِ ستم، بر هم مزن کاین دو میزایند، همچون مرد و زن ۴۲.۲۰ سنگ و آهن خود سبب آمد و لیک تو به بالاتر نگر، ای مرد نیک

چون بخواهد، عین غم شادی شود عین بند پای، آزادی شود

۶۰.۴ در بیان این سه کم جنبان لبت از ذهاب و از ذهب وز مذهبت ۶۰.۵ کین سه را خصم است بسیار و عدو در کمینت ایستد چون داند او

چون خدا با توست، چه جوئی بشر؟

کس نمیداند قضا را جز خدای

چیست دنیا؟ از خدا غافل بُدن نی قماش و نقره و فرزند و زن

با چنان قادر خدائی کز عدم صد چو عالم هست گرداند به دم

این جهان همچون درخت است ای کرام ما بر او چون میوه های نیم خام ۵۳.۳۷ سخت گیرد خامها مر شاخ را زانکه در خامی نشاید کاخ را ۵۳.۳۸ چون بپخت و گشت شیرین لب گزان سُست گیرد شاخها را بعد از آن ۵۳.۳۹ چون از آن اقبال شیرین شد دهان سرد شد بر آدمی مُلک جهان

وقت محنت میبری زالله بو چونکه محنت رفت، گویی: راه کو؟ ۴۶.۴۵ * در زمان درد و غم یادش کنی چون شدی خوش، باز بر غفلت تنی

چون ملایک گوی: لا عِلْمَ لنا تا بگیرد دست تو علمتنا

جنگهای خلق بهر خوبی است برگ بی برگی نشان طوبی است

آتشت را، هیزم فرعون نیست زآنکه چون فرعون او را عون نیست

زاغ در رز نعرۀ زاغان زند بلبل از آواز خوش کی کم ُکند؟

این جهان جنگ است چون ُکلّ بنگری ذره با ذره همچو دین با کافری

شاد باش ای عشق ِ خوش سودای ما ای طبیب جمله علتهای ما

کای کمینه بخششت ملک جهان من چه گویم؟ چون تو میدانی نهان

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

در هر آن کاری که میل استت بدان قدرت خود را همی بینی عیان