بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

ای برادر تو همان اندیشه ای ما بقی تو استخوان و ریشه ای

ای خدای راز دان خوش سُخن عیب کار بَد ز ما پنهان مکن

* دو دهان داریم گویا همچو نی یک دهان پنهانست در لبهای وی ۱.۱۵ * یکدهان نالان شده سوی شما های و هوئی در فکنده در سما

رو توکل کن، توکل بهتر است

تا بدانی عجز ِ خویش و جهل ِ خویش تا شود ایقان ِ تو در قلب بیش

ای خدای، ای راز دان، میدانی ام

گر مرا روزی بُدی اندر جهان خود چه کاراستی مرا با مردگان؟

پس ترا هر لحظه مرگ و رَجعتیست مصطفی فرمود: دنیا ساعتیست

چار پا را، قدر طاقت بار نه بر ضعیفان، قدر قوّت کار نه

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

چون ُتهی شد، یادِ حق آغاز کرد یا رب و یا رب اجرنی ساز کرد

محرم این هوش، جز بی هوش نیست مر زبان را مشتری، جز گوش نیست

ای الف چیزی ندارد، غافلیست میم ِ دلتنگ، آن زمان ِ عاقلیست

عامل عشق است، معزولش مکن جز به عشق خویش مشغولش مکن

خون شهیدان را ز آب اولی تر است

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

گفت پیغمبر: هر آنکو سر نهفت زود گردد با مراد خویش جفت

کوزۀ چشم حریصان پُر نشد تا صدف قانع نشد، پُر دُرّ نشد

بشنوید ای دوستان این داستان خود حقیقت نقد حال ماست آن