بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

کوزۀ چشم حریصان پُر نشد تا صدف قانع نشد، پُر دُرّ نشد

ای بسا گنج آکنان ِ، ُکنج کاو کان خیال اندیش را، شد ریش گاو ۲۴.۱۵ گاو که بود تا تو ریش او شوی؟ خاک چه بود تا حشیش او شوی؟ ۲۴.۱۶ * زرّ و نقره چیست تا مفتون شوی؟ چیست صورت تا چنین مجنون شوی؟ ۲۴.۱۷ * این سرا و باغ تو، زندان توست ملک و مال تو، بلای جان توست

در تو هست اخلاق آن پیشینیان

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

راست شو چون تیر و واره از کمان کز کمان، هر راست بجهد بیگمان

آب دریا جمله در فرمان توست آب و آتش ای خداوند، آن ِ توست ۷۳.۴۴ گر تو خواهی آتش آب خوش شود ور نخواهی آب هم آتش شود

مومنان آیینۀ یکدیگرند این خبر می از پیمبر آورند