بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

سوختم من، سوخته خواهد کسی؟

یک دو روزه چه؟ که دنیا ساعتیست هر که ترکش کرد اندر راحتیست

در بلا هم میچشم لذات او مات اویم، مات اویم، مات او

ِسّر، پنهان است اندر زیر و بم فاش اگر گویم جهان بر هم زنم

ای خدای، ای راز دان، میدانی ام

هیچ آدابی و ترتیبی مجو هر چه میخواهد دل تنگت بگو

گفت لیلی را خلیفه: کان توئی؟ کز تو مجنون شد پریشان و غوی؟ ۱۷.۲ از دگر خوبان تو افزون نیستی گفت: خامش، چون تو مجنون نیستی

چون پذیرفتی تو ما را زابتدا مرحمت کن همچنین تا انتها

غافلند این خلق از خود بی خبر لاجرم گویند عیب همدگر

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

هر کسی را بهر کاری ساختند میل آن را در دلش انداختند

هر که او بیدارتر، پُر دردتر هر که او آگاه تر، رخ زردتر

بعد نومیدی، بسی اومیدهاست از پس ظلمت بسی خورشیدهاست

از وی ار سایه نشانی میدهد

بند بگسل، باش آزاد، ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

عشق اصطرلاب اسرار خداست

بود شاهی در جهودان ظلم ساز دشمن عیسی و نصرانی گداز

گر نماز و روزه میفرمایدت نفس مکار است، مکری زایدت ۵۹.۲۶ مشورت با نفس خود اندر فعال هر چه گوید، عکس آن باشد کما

خشم و شهوت وصف حیوانی بود