بریده‌هایی از کتاب ناگفته‌ها و ناشنیده‌های دشت کربلا

هنگامی که اسب خودش را آزاد دید، آمد و کشته‌ها را یکی یکی نظاره کرد تا به پیکر امام حسین علیه‌السلام رسید، ذوالجناح وقتی صاحب خودش را دید، شروع کرد به بوسیدن آن حضرت و پیشانی خود را بر بدن آقا می‌مالید و شیهه می‌کشید و فغان می‌کرد واشک از چشمان او می‌ریخت.

آیا فراموش کرده‌ای قول خداوند متعال را «گمان نکنند ـ آنان که کافر گشته‌اند ـ این که ما آنها را مهلت می‌دهیم به نفع و خیر آنان است، بلکه ایشان را مهلت می‌دهیم تا گناه بیشتر کنند و آنان را عذابی باشد دردناک».

همیشه زبان، مترجم عقل بوده ولی ترجمان عشق، چشم است. آنجا که اشکی از روی احساس و درد و سوز می‌ریزد، عشق حضور دارد ولی آنجا که زبان با گردش منظم خود جمله‌های منطقی می‌سازد عقل حاضر است.

زندگی باورنکردنی شمر بن ذی الجوشن آیا می‌دانستید که... شمر بن ذی الجوشن از فرماندهان سپاه امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام در جنگ صفین و جانباز امیر المومنین است او کسی است که در میدان جنگ تا شهادت پیش رفت. این چنین کسی حالا در کربلا شمر می‌شود. با ورودش به کربلا همه چیز عوض می‌شود. شمر آدم کوچکی نیست اگر نیایش و نجواهای شمر را برای شما بخوانند و به شما نگویند که این‌ها مال شمر است شما با آن‌ها گریه می‌کردید. هیچ گاه گفته نمی‌شود که وقتی شمر دستش را به حلقه خانه خدا می‌زد چگونه با خدا زمزمه می‌کرد!

حضرت زکریا (ع) از خداوند در خواست کرد که اسامی خمسه طیبه و پنج تن آل عبا (ع) را به او بیاموزد. خداوند جبرییل را فرستاد تا این نام‌های مقدس را به او آموزش دهد. حضرت زکریا با شنیدن نام‌های مبارک محمد و علی و فاطمه و حسن (ع) شاد و مسرور گردید و غمش بر طرف شد اما با شنیدن نام حسین (ع) غصه دار و گریان گردید. روزی از خداوند علت این امر را پرسید و خداوند در پاسخ به او فرمود: کهیعص، کاف نام کربلا و هاء، هلاکت و قتل عترت علیهم السلام (در حادثه کربلا) و یاء، نام یزید ملعون است که به امام حسین علیه‌السلام ظلم و ستم کرد و عین، عطش آن حضرت (ع) و صاد، صبر او است.

نکته‌ی جالب در ارتباط با شمر ملعون (مظلوم نمایی و از خود متشکر بودن شمر بود)!!! نکته ی جالب در مورد شمر این است که ابن حجر می نویسد: در نماز جماعت حاضر می شد و بعد از نماز توسّل می کرد و می گفت: اللّهمّ إنّک تعلم أنّی شریفٌ فاغفرلی;  خدایا! تو می دانی که من فرد خوبی هستم، پس مرا بیامرز! راوی می گوید: به او گفتم: چگونه از خدا انتظار داری که تو را ببخشد، در حالی که تو فرزند دختر رسول خدا صلی اللّه علیه وآله را به قتل رسانده ای؟ شمر در پاسخ گفت: تو چه می گویی؟ چه کار باید می کردم؟ آنان که به ما امر کردند، امیران ما هستند و اگر ما مخالفت می کردیم، از این حیوانات هم بدتر بودیم; زیرا که امیران ما واجب الاطاعه هستند!

بسم رب الشهدا و الصدیقین

لعنت خدا بر ستمکاران باد.

پیدایش اسلام، محمّدی (ص) است و بقای آن، حسینی (ع)!

خداوند فرموده است: «ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید نباید گروهی از مردان شما گروه دیگر را استهزاء کنند، شاید آن‌ها که مورد استهزاء واقع می‌شوند بهتر از مسخره کنندگان باشند و همچنین زنان یکدیگر را مسخره نکنند، زیرا ممکن است زنان مسخره شده از آن‌ها که مسخره می‌کنند بهتر باشند و مبادا از یکدیگر عیب‌جویی کنید و زنهار از این‌که یکدیگر را با القاب زشت و ناپسند یاد کنید که پس از ایمان آوردن، نامی که نشان از فسق و فجور دارد بسیار زشت است و هر کس که از این رفتار توبه نکند ستمگر و ظالم است»

چنان تازیانه زدند که امام باقر (ع) می‌فرماید: «۳۶ سال پس از حادثه‌ی کربلا، وقتی پدرم را غسل می‌دادم (امام سجاد) هنوز جای تازیانه‌های کربلا بر بدنش باقی بود.»

برتری زمین کربلا و آب فرات نسبت به زمین کعبه و آب زمزم صفوان جمال می‌گوید از امام صادق (ع) شنیدم که فرمود: خداوند تبارک و تعالی برخی از سرزمین‌ها را بر بعضی دیگر برتری داد؛ پاره ای تفاخر و تکبر کردند و تعدادی از آنها ستم و تعدی نمودند از این رو مورد عقاب الهی قرار گرفتند؛ چرا که فروتنی در برابر خداوند را رها کرده بودند. تا آنجا که خداوند مشرکین را بر کعبه مسلط نمود و آب شوری را به زمزم وارد کرد که طعمش از بین رفت.

زمین کربلا و آب فرات، اولین زمین و اولین آبی هستند که خداوند آنها را تقدیس کرد و به آنها برکت داد.

گمان مبر آنان را که در راه خدا کشته شدند مردگانند، بلکه ایشان زنده‌اند و نزد پروردگار خود روزی می‌خورند.

من فرزند صالح مؤمنان و وارث انبیا و از بین برنده مشرکان و امیر مسلمانان و فروغ جهادگران و زینت عبادت کنندگان و افتخار گریه کنندگانم، من فرزند بردبارترین بردباران و افضل نمازگزاران از اهل بیت پیامبر هستم، من پسر آنم که جبرئیل او را تأیید و میکائیل او را یاری کرد، من فرزند آنم که از حرم مسلمانان حمایت فرمود و با مارقین و ناکثین و قاسطین جنگید و با دشمنانش مبارزه کرد، من فرزند بهترین قریشم، من پسر اولین کسی هستم از مؤمنین که دعوت خدا و پیامبر را پذیرفت، من پسر اول سبقت گیرنده‌ای در ایمان و شکننده کمر متجاوزان و از میان برنده مشرکانم، من فرزند آنم که به مثابه تیری از تیرهای خدا برای منافقان و زبان حکمت عباد خداوند و یاری کننده دین خدا و ولی امر او، و بوستان حکمت خدا و حامل علم الهی بود.

پیدایش اسلام، محمّدی (ص) است و بقای آن، حسینی (ع)!

زمانی که وجود نازنین حضرت سیدالشهدا (ع) به شهادت رسید، از اصحاب کساء کسی برای مردم باقی نماند. یعنی امام صادق (علیه‌السلام) تمام خلقت را برمی گرداند به اصحاب کساء و ثقل اصحاب کساء؛ آخرین نفر و حضرت سیدالشهدا (ع) هستند. «فَکَانَ ذَهَابُهُ کَذَهَابِ جَمِیعِهِمْ کَمَا کَانَ بَقَاؤُهُ کَبَقَاءِ جَمِیعِهِم»؛ پس رفتن حسین بن علی (علیه‌السلام) مثل این است که همه‌ی آنها رفتند. همانطور که باقی ماندن امام حسین (علیه‌السلام) مثل بقای همه‌ی آن چهار نفر بود. «فَلِذَلِکَ صَارَ یَوْمُهُ أَعْظَمَ مُصِیبَة»؛ پس از این جهت ماه محرم؛ ماه عزای اهل بیت است و روز عاشورا؛ «أعظم المصائب» برای اهل بیت است.

ای پیروان من! هرگاه آب گوارا نوشیدید، مرا یاد کنید و هرگاه داستان غربت غریبی یا شهادت شهیدی را شنیدید، بر من بگریید. من نبیره رسول خدا هستم، مرا بی گناه کشتند و سپس با تاختن اسب عمدا بدنم را خرد کردند. ای کاش همه شما در روز عاشورا بودید و می دیدید که چگونه برای طفل صغیرم آب طلبیدم و آنان از ترحم به من خودداری کردند. به جای آب گوارا تیر ستم را به کودک کوچکم چشانیدند

جالب است بدانید که.... امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا پیوسته ومدام مشغول ذکر لا حول ولاقوه الا بالله بود.

هنگامی که حضرت نوح سوار کشتی شد تمام جهان را سیر نمود. وقتی به کربلا رسید طوفانی شد (و آن کشتی به تلاطم افتاد) و نوح از غرق شدن ترسید به پروردگار خود عرض کرد: خدایا همه دنیا را گشتم چنین حالتی مثل این زمین به من دست نداد! جبرئیل نازل شد و فرمود: ای نوح در این محل حضرت حسین (علیه السلام) فرزندزاده محمد (صلی الله علیه و آله) خاتم انبیاء و فرزند علی (علیه السلام) خاتم اوصیاء کشته می‌شود. پرسید: ای جبرئیل قاتل او کیست؟ پاسخ داد: قاتل او ملعون هفت آسمان و زمین می‌باشد. پس نوح چهار مرتبه او را لعن کرد سپس کشتی سیر نمود تا به جودی رسید و در آنجا مستقر شد. ۴