بریده‌هایی از کتاب سیزده

همه‌ی ما بدبخت هستیم. وقتی در کشوری زندگی می‌کنیم که کنکور دادن و درس خواندن زور است، گوش کردن به حرف‌های پدر و مادر قانون است، ساعت برگشتت به خانه را مادرت مشخص می‌کند و مدرسه‌ات رو خاله‌ات. در کشوری که معلم‌ها اگر درس بلد نباشی، پرتت می‌کنن بیرون و بقیه می‌خندن و این وسط، غرور و شخصیتِ افراد اصلا مهم نیست، چرا توی سلفی‌هامون، لبخند می‌زنیم؟!

هزاران کلمه در خوش‌بختی شما و برگشتتان به دنیای واقعی تأثیرگذار هستند، ولی من تلاش کردم آن‌ها را در سیزده درس درآورم، و همگی آن‌ها با «ت» شروع شود تا فراموش نکنید. هفت درس اول را با هم مرور می‌کنیم: تشخیص و پذیرش، تسلط، تخیل، تصمیم گیری، ترتیب، تلاش و تشکر. این‌ها کنار هم جواب می‌دهند.

صبح زود جوری از خواب بیدار می‌شویم که انگار قرار نبوده بیدار شویم. صورتمان شبیه آدم‌هایی می‌شود که از زنده بودنشان، غافلگیر شده‌اند.

امیدم فقط به پنج شنبه و جمعه است اگر این دو عزیز را هم نداشتم شاید همان شنبه خودکشی می‌کردم

سیستم آموزشی کشورم اینگونه تربیت می‌کند که یک بار موقع دیر رسیدنت حالیت می‌کنند، یک بار موقع دویدن، یک بار موقع تکلیف نداشتن و بار دیگر موقع حرف زدن با کناریت. اینجا کلا آدم را اینگونه تربیت می‌کنند. خوشا به سعادت‌مان که چقدر به فکر تربیت‌مان هستند!!

تعریف حسنه‌ی خوش‌بختی، رسیدن نیست، راه افتادن است. تصحیح شدن نیست، بلکه رفتن به جهت صحیح است

حقیقت زندگی این است که ما تنها هستیم، هر چند که ممکن است یک عالمه آدم دور و برمان باشد و یکی از نشانه‌های بزرگ شدن این است که زودتر بفهمیم که تنها هستیم.

همیشه می‌گفتم سختی‌ها، امتحان‌ها، چالش‌ها و مشکلات آدم‌ها رو می‌سازه اما نه دیگه مرگ عزیزترین آدم زندگیت.

"بشر پرروترین موجود عالم است."

و حتما می دونید که تمام آدم های موفق دنیا بارسایی هستن؟! چونکه اونها تنها کسانی هستن که می دونن هرچقدر هم که بدونن، بازهم هیچی نمی دونن. پس می خونن، توی اتوبوس، در مطب دکتر، قبل از خواب، بعد از صبحانه، در مترو، در ترافیک آره، همه جا ...

فرمول موفقیت امروز می‌شود = تاب + تلاش یعنی باید عین قبل تلاش کنی و همیشه آماده‌ی نتایج بد باشی و در این لحظات، «تاب» بیاوری و دوباره تلاش کنی. تاب آوردن یعنی از این ور بومِ تلاش تاب بخوری و پایت را از روی شکست و نتایجِ بد بدزدی و به آن ور بومِ تلاش برسی. تاب آوردن یعنی پریدن از روی نتایج بد و تلاش را به تلاش وصل کردن.

تحقیقاتِ ژاپنی‌ها نشان می‌دهد که، میزان استفاده از اینترنت با رابطه برقرار کردن با دیگران نسبت عکس دارد؛ یعنی هر چه انسان از نِت و شبکه‌ها بیشتر استفاده کند، قدرت دوست‌یابی، جذابیت فردی برای دیگران، نوع حرف زدن و سخنرانی آنها ضعیف‌تر و ضغیف‌تر می‌شود. اما ای کاش این معلولیت به همین جا ختم می‌شد. مشکلِ اول باعث درماندگی انسان‌ها می‌شود؛ وقتی انسان نتواند با دیگران خوب ارتباط بگیرد، استرس و اضطرابش افزون می‌شود، احتمال افسردگی و عزلت نشینی در معتادین اینترنت، بسیار بیشتر از افراد دیگر است. تحقیقات دیگر هم نشان می‌دهد که میزان خوش‌حالی افراد معتاد به اینترنت، نزدیک به معتادینِ الکل و مواد مخدر قرار دارد؛ بسیار پایین.

آدم در لحظات سخت وقتی به حضور خدا فکر کنه، وقتی قدرتِ خودش رو به خودش یادآوری کنه، وقتی از «بهتره این کار رو انجام بدم» برسه به «باید این کار رو انجام بدم»، خودباوری لازم واسه انجام هر کاری رو بدست میاره.

اگر قرار باشد انسان فقط کاری انجام دهد که قبلا انجام داده است پس کی پیشرفت کند و کارهای جدید را یاد بگیرد؟

چیزی بیاندیش که اکنون قدرت تغییر آن را داری

کسانی که منتظر می‌مانند تا قهرمان بیاید و آنها را تغییر دهد، هیچگاه تغییر نخواهند کرد.

اگر کسی هم از ما خوشش نمی‌اومد، ما می‌تونیم با درس‌های پیر تصمیم بگیریم که به قول شازده کوچولو اون رو اهلی کنیم. یعنی در او ایجاد علاقه کنیم. اونقدر بهش محبت کنیم تا بعد از مدتی، دوستمون داشته باشه. - بعد از تصمیم سعی می‌کنم با مرتب نشون دادن خودم، اعتمادش رو جلب کنم و با تلاشم راجع به دوستی با اون آدم، هر روز دوست‌تر از قبل بشیم و با تشکرهام، بانک عاطفی‌مون رو قوی‌تر کنم تا هر وقت هم که ازش کاری خواستم، هوام رو داشته باشه.

«درخشان‌ترین تاجی که مردم بر سرمی‌نهند، در آتشِ کوره‌ها ساخته شده است.»

تمرین سخت امروزتان. آدمی پیدا کنید و او را با خودش آشتی دهید.

تحقیقات پرنده‌شناسان ثابت کرده است که آن‌ها با قاق‌قاق‌کردنشان در اکثر اوقات در حال تشویق پرنده‌ی جلوی خود هستند. آن‌ها فهمیده‌اند وقتی می‌توانند خوب جلو بروند، که هم‌تیمی‌هایشان خوب جلو بروند.