بریده‌هایی از کتاب سیزده

انسان‌ها انرژی محدودی در اختیار دارند. اگر بخواهیم نتیجه بگیریم باید مراقب باشیم که چه‌جوری از آنها استفاده می‌کنیم. وقتی از صبحِ زود شروع می‌کنید به همه چیز زندگیتان نق زدن، شما در حال تمام کردن انرژی خودتان هستید.

بعضی را خدا بیشتر دوست دارد و به همین خاطر دیگران هم بیشتر دوستشان دارند. خواهرم را همه دوست دارند و از همه مهمتر خودش هم خودش را دوست دارد. به نظرِ من، این افراد را خدا در بعدازظهر بهاری هنگامیکه چای می‌نوشیده است، آفریده است.

زمانی‌که به عنوان کوچک‌ترین عضو باشگاه، کمربند مشکی کاراته را به دست آوردم قسم‌نامه‌ی دان یک مبنی بر اینکه نباید از تکنیک‌هایمان بر روی مردمان کوچه و بازار استفاده کنیم را با صدای بلند، هم‌خوانی کردم. وقتی واقعا به قدرت می‌رسی، می‌فهمی که چقدر جلوتر از مردم کوچه-بازار هستی و نباید از قدرتت برای جلوه‌نمایی در مقابل یک سری آماتور استفاده کنی.

در خانه‌ی ما سرما خوردن مهلک‌تر از تمام بیماری‌های دنیاست. مادرم دائما نگران سرما خوردنِ اعضای خانواده است که فکر کنم این نگرانی جواب عکس داده چون همیشه در خانه‌ی ما، یک نفر سرما خورده، وجود دارد!! من کمتر از بابام و خواهرم، حرف‌هایش را گوش می‌کنم و کمتر از بقیه سرما می‌خورم برای همین، همیشه از شماتت ها و سرزنش‌های بیشترش می‌ترسم؛ چون، کمتر مسائل امنیتی رو رعایت می‌کنم

انسان‌های ضعیف و کم خرد یا اشکالات خود را نمی‌بینند یا مقصر آنها را خدا و نزدیکان و پدر و مادر و دیگران می‌دانند. پس نیازی به تغییر خودشان نمی‌بینند که بخواهند در جستجوی پیری روند برای هدایت‌شان. انسان‌ها وقتی نیازشان را به پیر احساس می‌کنند که بزرگ شده باشند، در غیر این صورت برای بهبود دنیا منتظرِ تغییراتِ دیگران می‌شوند. درست مثل تو که می‌اندیشیدی همه باید با تو همسو شوند تا انقلابی رخ دهد.

پشتکاری که حسین دارد، فوق العاده است و امروز از خودم راضی‌تر از گذشته‌ام. چون من هم شبیه او رفتار می‌کنم. هیچگاه اینقدر پیگیر نبودم. شاید هیچ وقت اینقدر احساس خطر نکرده بودم. آدم‌ها زمانی تکان می‌خورند که بفهمند در خطر هستند، یا خودشان یا آرزویشان.