بریده‌هایی از کتاب معیارهای انتخاب همسر (اشتباهات بزرگ در انتخاب همسر)

برخی تصور می‌کنند که ازدواج خودبخود باعث می‌شود تا فرد در زندگی مسئولیت‌پذیر، کوشا و فعال شود و بی‌تفاوتی، رخوت، عصبانیت و کارهای نامناسب را کنار بگذارد. در حالیکه درست بر عکس، ازدواج مشکلات چنین افرادی را بدتر می‌کند (با اشکال و ظواهر مختلف).

یکی از مهمترین اشتباهاتی که افراد در انتخاب همسر می‌کنند این است که بدنبال بهترین فرد می‌گردند، حال آنکه بایستی بدنبال مناسب‌ترین فردی بود که با شخص سنخیت و تناسب دارد درست همانند قفل و کلید دو نفر بایستی با هم جفت و جور شوند تا درب خوشبختی زندگی اشتراکی‌شان باز شود. در غیر اینصورت حتی اگر کلید و قفل طلایی و بسیار گرانبها هم باشند، به کار هم نخواهند آمد.

الگوی رابطه عاطفی که در ۲ سال اول تولد بین کودک با والدین خود شکل می‌گیرد تعیین کننده نوع رابطه‌ای است که فرد در سایر مراحل زندگی خود با دیگران خواهد داشت.

ازدواج یک رابطه دو طرفه و برابر است و همچون بازی پینگ پنگ بایستی هر دو نفر تقریباً در یک سطح بازی کنند تا از آن لذت ببرند.

اگر در زندگی احساس سعادتمندی و خوشبختی نمی‌کنیم، گناه ما جهل و نادانی است و همین بس که خدا به قلم، قسم یاد می‌کند.

در غیاب معشوق هم می‌توان (و بایستی) خوب و خوش زندگی کرد (ولی با معشوق کامل‌تر، عمیق‌تر و زیباتر)؛ عشق، قید و بند و زنجیر نیست بال پرواز است؛ نیرویی برای شدن، کشف ناشناخته‌های خود و نه تخدیر؛ رهایی از اعتیاد جسمی و روحی؛ قبول مسئولیت؛ اتکاء به یکدیگر و نه وابستگی به یکدیگر

اکثر افراد بطور ناخودآگاه و تا حدی خودآگاه مجذوب فرد یا افرادی می‌شوند که به نوعی یادآور پدر یا مادرشان هستند و در بیشتر موارد فردی را انتخاب می‌کنند که بدترین ویژگی و خصیصه پدر یا مادرشان را دارند (و گاهی برعکس). مثلاً اگر ما پدری موفق و هدفمند و برنامه‌ریز داشتیم ممکن است همسری را انتخاب کنیم که تا حدود زیادی درویش مسلک و یا به عبارتی معنوی و راحت طلب باشد.

نکته: بسیاری از افراد عزلت طلب بطور ناخودآگاه بیشتر، افراد مسئله‌داری را انتخاب می‌کنند تا تاییدی برای الگوی بی‌اعتمادی درونی خود بدست آورند.

«شک و گمان را ملاک قضاوت و عدالت قرار ندهید. حضرت علی (ع)»

ازدواج دوای هیچ دردی نیست.