کتاب معیارهای انتخاب همسر (اشتباهات بزرگ در انتخاب همسر)

یکی از مهمترین اشتباهاتی که افراد در انتخاب همسر می‌کنند این است که بدنبال بهترین فرد می‌گردند، حال آنکه بایستی بدنبال مناسب‌ترین فردی بود که با شخص سنخیت و تناسب دارد درست همانند قفل و کلید دو نفر بایستی با هم جفت و جور شوند تا درب خوشبختی زندگی اشتراکی‌شان باز شود. در غیر اینصورت حتی اگر کلید و قفل طلایی و بسیار گرانبها هم باشند، به کار هم نخواهند آمد.

بدلیل ویژگی روانی در زندگی اشتراکی افراد به زیبایی عادت می‌کنند ولی به نازیبایی تقریباً هرگز.

بسیاری از افراد در ذهن خود یک پیش فرض غلط دارند و آن این است که با انتخاب همسر مناسب و خوب خوشبختی‌شان در زندگی اشتراکی تضمین خواهد شد. در حالیکه غافل از این هستند که انتخاب درست به منزلۀ کاشتن نهال خوشبختی در یک زمین و خاک خوب و مناسب است و برای اینکه این نهال تنومند و بارور شود بایستی از آن مراقب و نگهداری کرد. در واقع، حتی بهترین زوجین اگر در حفظ و تقویت رابطه و زندگی زناشویی خود تلاش نکنند دیر یا زود نهال خوشبختی آنها پژمرده و خشک خواهد شد.

هر که دیگران را بشناسد عاقل است و هر کس خود را بشناسد عارف است.

- شنونده خوبی هستند و به اصطلاح سنگ صبور همه هستند و یاس‌ها و ناراحتی‌های خود را مخفی نگه‌می‌دارند. - به سختی نه می‌گوید (به تعبیر خودشان نمی‌خواهند دل کسی را بشکنند) و به همین دلیل هم در عزا و هم در عروسی قربانی می‌شوند و اصلاً به این اصل مهم «چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است». توجهی ندارند (عزیزم تو فردا امتحان داری بذار من ظرف‌ها رو بشورم تو برو درس بخون! ترانه: «تو بشین فوتبال‌رو نگاه کن من خودم تمومش می‌کنم!...» - همیشه سعی در جلب رضایت و خشنودی دیگران و دریافت تعریف و تمجید است (هر چند به ظاهر رفتار و واکنشی شکسته نفسانه دارند).

فرد با حرمت نفس پایین در برابر انتقاد (خصوصاً از طرف فردی که جایگاهی در ذهن او دارد) بسیار شکننده است و مسائل غیر مرتبط به خود را شخصی می‌گیرد (مثلاً اگر فردی نسبت به شهر زادگاهش مطلب نادرست یا نامناسبی بزند انگار در مورد خود او گفته است). این افراد معمولاً بسیار مراقب و گوش به زنگ هستند و رفتار، گفتار و حرکات دیگران را به دقت به صورت موشکافی زیر نظر می‌گیرند.

ازدواج با تغییرات شگفت‌انگیز همراه خواهد بود این تفکر که زمان حلال بسیاری از مشکلات زناشویی خواهد بود، کاملاً غلط است. اختلافات همچون زخم عفونی است که اگر بدرستی با آنها برخورد نشود با گذشت زمان بدتر شده و به گانگرن می‌انجامد. از طرف دیگر برخی تصور می‌کنند که ازدواج خودبخود باعث می‌شود تا فرد در زندگی مسئولیت‌پذیر، کوشا و فعال شود و بی‌تفاوتی، رخوت، عصبانیت و کارهای نامناسب را کنار بگذارد. در حالیکه درست بر عکس، ازدواج مشکلات چنین افرادی را بدتر می‌کند (با اشکال و ظواهر مختلف). ازدواج را می‌توان به بدنسازی تشبیه نمود که فقط برای افراد سالم و آماده استرس وارده می‌تواند سازنده و خوب باشد و در افراد بیمار مخرب و ویرانگر خواهد بود.

اکثر افراد با اندکی مطالعه و آگاهی، شرایط و توانایی تشکیل یک زندگی خوب و سعادتمند زناشویی را دارند ولی اشکال در این است که جفت و همراه مناسب خود را بدرستی انتخاب نکرده‌اند ) درست مثل اینکه دو انسان بالغ سوار بر قایق بخواهند در دو جهت مخالف پارو بزنند و یا با هم هماهنگی و تفاوهم نداشته باشند(

اگرچه ازدواج و تشکیل خانواده بهترین و متعالی‌ترین شکل پیوند رابطه زن و مرد است و یکی از راههای رسیدن به خوشبختی، سعادت و کمال است اما این امر میسر نخواهد شد مگر اینکه دست به انتخابی درست زد. ازدواج غلط نه تنها به فرد بلکه به خانواده‌ها و جامعه صدمات بسیار سنگین و گاهی جبران ناپذیری می‌زند و این در حالی است که با اندکی صرف وقت و مطالعه و مسئولیت‌پذیری و واقعیت‌بینی می‌توان بیش از ۹۰ موارد انتخابهای غلطی را که غالباً به طلاق نیز منجر می‌شود، جلوگیری نمود.

به کلامی دیگر، ارتباط جنسی از قبل ازدواج (حتی در دوران نامزدی که منع شرعی وجود ندارد) به دو دلیل توصیه نمی‌شود: (۱) بدلایل بسیار زیادی (نظیر مسائل خانوادگی و اجتماعی، احساس گناه، ترحم و ...) ممکن است تنها عامل اصلی ازدواج دو نفر شود (در حالیکه آن دو نفر اصلاً برای هم مناسب نیستند) و (۲) باعث اختلال در رشد و تکامل رابطه بین دو نفری که برای هم بسیار مناسب هستند، شود. زیرا همچنانکه در مبحث عشق ذکر شد، عشق واقعی و اصیل یک روند است که با کشش و اشتیاق شروع شده با صمیمیت و مهربانی برخواسته از شناخت و آگاهی از یکدیگر تقویت یافته و با تعهد و ارتباط جنسی (ازدواج) به اوج رسیده و تثبیت می‌یابد و ارتباط جنسی زود هنگام این روند را مختل می‌کند (درست مثل اینکه اول سقف یک خانه را بسازیم و سپس دیوارها و پایه‌های آن را) زیرا تحت تاثیر سیستم عاطفی اولیه (شهوت) معمولاً سیستم عاطفی ارزشی و معنی‌دار (صمیمیت و عشق) به کمال واقعی خود نمی‌رسد.