بریده‌هایی از کتاب نه تنبیه، نه تشویق

«برای آنکه انسانها را واداریم تا به روش خاصی رفتار کنند ... باید ... آن‌قدر درمانده و محتاج باشند که ارائه پاداش، رفتار مطلوب را در آنها تقویت کند»

«ابزاری که ارباب در اختیار دارد هرگز خانه خودش را خراب نمی‌کند»

«تمام رفتارها کنترل می‌شوند... . به‌عبارتی دنیا یک جعبه آزمایش اسکینری بزرگ است»

براساس یک‌سری مطالعات صورت‌گرفته درمورد دانشجویان کالج امریکایی، این نتیجه حاصل شد که «تعریف‌وتمجید همواره موجب نقص عملکردهای مهارتی می‌شود». این نتایج نشان می‌دهند که «یک روش مؤثر برای مختل کردن یک مهارت این است که درست قبل از شروع تکلیف، از فرد تعریف کنیم»

کودکان میلی ذاتی به یادگیری دارند. تنها اثر تعریف‌وتمجید و کنترل غیرمستقیم این است که این انگیزه طبیعی را می‌کشد و پیروی کورکورانه ]= شیوه‌ای ماشینی[یا مخالفت علنی با مرجع قدرت را جایگزین آن می‌سازد.

این نتیجه نحوه تربیت و طرز تفکر ماست که گمان می‌کنیم دلیل یادگیری، کار یا زندگی طبق یک‌سری ارزشها، دریافت پاداش یا اجتناب از تنبیه است.

پژوهشها نشان داده‌اند که متأسفانه پاداش نمی‌تواند تغییری دائمی ایجاد کند.

تعیین حدود انعطاف‌پذیر و معقول برای کودکان و همکاری با آنان برای حل مسائل، و نه تحمیل قوانین و مقررات بر آنها، با کنترل یا روش مخالف آن یعنی عدم مداخله فرق بسیار دارد.

همواره محققان بیشتر و بیشتری به این حقیقت اذعان دارند که انسان ذاتآ درباره خود و محیط پیرامونش کنجکاوی می‌کند، درصدد جست‌وجوی مشکلات و غلبه بر آنها برمی‌آید، به‌دنبال کسب مهارتها و قابلیت‌های گوناگون می‌رود و پیوسته در علم و عمل به سطح بالاتری از پیچیدگی می‌رسد.

عقیده رفتارگرایان درخصوص انسان به‌عنوان موجود منفعلی که انگیزه‌های بیرونی در قالب مشوق باید او را وادار به عمل کنند، با هر مقیاسی که سنجیده شود، عقیده‌ای منسوخ است.

در نظریه اسکینر «خود» انسانی از ریشه کنده می‌شود و شخص به مجموعه‌ای از رفتارها تنزل پیدا می‌کند.

ظاهرآ فرض زیربنایی در رفتارگرایی این است که «موشی که در قفس آزمایشگاهی از فرط گرسنگی رو به مرگ است و جز فشار دادن اهرمی که غذا را به او می‌رساند کار دیگری نمی‌کند حقیقتآ ماهیت تمام رفتارهای انسانی را شرح می‌دهد»

خواسته یادگیری را امری جلوه دهد که در قبال دریافت پاداش انجام می‌شود نه امری که ذاتآ باارزش است.

این فرض که مردم باید در ازای آنچه انجام می‌دهند پاداش دریافت کنند «بیشتر پیامد آداب اجتماعی یک فرهنگ است تا اصلی روان‌شناختی درباره ماهیت انسان»

«خطر معادل دانستن روابط میان‌فردی انسانها با تعاملات بازاری این است که با وارد شدن ارزشهای اقتصادی در این روابط، عواطف انسانی از آن رخت برمی‌بندد»

فرض کنید معلمی از صحبت کردن دانش‌آموزان در کلاس عصبانی می‌شود. بی‌گمان وی باید شهامت داشته باشد که از خود بپرسد آیا عاقلانه است انتظار داشته باشم دانش‌آموزان مدتی طولانی کاملا ساکت و بی‌سروصدا بنشینند، یا شاید اصلا اشکال از من است که حوصله سروصدای بچه‌ها را ندارم. مسلّم است که توجیه محترمانه کودکان شش ساله برای آرام نشستن، مستلزم صبر و تلاش است. اما اعلام این مطلب که «اگر ساکت بنشینید فلان جایزه را خواهید گرفت...» مستلزم به خرج دادن هیچ شهامتی، هیچ فکر و تلاشی، هیچ صبر و حوصله‌ای، هیچ استعدادی و هیچ صرف وقتی از سوی معلم نیست.

«شاید پاداش دادن در قبال اطاعت» امری طبیعی و مسلم به‌نظر برسد، اما چنین موضوعی درحقیقت بازتاب یک ایدئولوژی است که می‌تواند پرسش‌برانگیز باشد.

این کتاب درباره رویکردی است که در جامعه ما به چنین جایگاهی رسیده. در این رویکرد، بهترین روش برای وادار ساختن دیگران به انجام کاری این است که برای آن کار پاداش تعیین کنیم.

پاداش و تنبیه هرگز دو راهکار ضد هم نیستند، بلکه دو روی یک سکه‌اند. و این سکه‌ای است که بهای چندانی ندارد.

به نقل از روان‌شناسی که تحقیق مذکور را مطالعه کرده است مردمی که در قبال وعده پاداش دست به عمل می‌زنند، تکالیف ساده‌تری انتخاب می‌کنند، در کاربرد اطلاعات موجود برای حل مسائل بدیع توان کمتری از خود نشان می‌دهند، و راهکارهای غیرمنطقی‌تری را در مشکل‌گشایی به‌کار می‌گیرند و به‌دنبال پاسخهای ساده و فوری می‌گردند. ظاهرآ این افراد جدی‌ترند و بیشتر فعالیت می‌کنند، اما فعالیتشان دارای کیفیت پایین و خطاهای بیشتری است، ضمن اینکه عملکرد این گروه نسبت به گروه کنترل، کلیشه‌ای‌تر است و خلاقیت کمتری در آن به چشم می‌خورد.