بریده‌هایی از کتاب نوجوان پنجاه‌ساله

گاهی با او شوخی می‌کردم. می‌گفتم شما با کدام نهاد همکاری داری؟ یعنی آن‌قدر نفوذ داری که به شما پول می‌دهند و شما هم به کار مردم رسیدگی می‌کنی! خیلی آرام و ملیح می‌خندید و می‌گفت خدا... خدا کمک می‌کند!!

می‌گفتند: «تنها پسر ما در جبهه شهید شد، روزی حمید به خانه‌ی ما آمد و گفت: می‌خواهم پسر شما باشم، مرتب به ما سر می‌زد. کمک می‌کرد و کارهای خانه را انجام می‌داد و می‌گفت: مادر، هر کاری داشتی به من بگو. به پسرت بگو. درست مثل پسر خودت. مدتی بود از او خبری نداشتیم و بعد از پیگیری حالا با خبر شدیم که شهید شده. حالا انگار پسرمان شهید شده. حمید پسر ما هم بود.»

روزی قصد داشتم چیزی روی کاغذی بنویسم، فوری آن را از دستم گرفت و گفت: نه مادر، این کاغذ بیت‌المال است! حمید در قسمتی از نوشته‌هایش برای همه‌ی دوستان می‌نویسد: «باید همیشه مواظب اموال بیت‌المال مسلمین باشیم».

یک روز از کوچه‌ای رد می‌شدم. یک پیرمرد فقیر و تنها را دیدم که کسی را در دنیا نداشت، بیماری عفونی سختی گرفته بود و متأسفانه برای درمان بیماری‌اش پولی نداشت. فوراً قضیه را با حمید در میان گذاشتم. حمید گفت: این بنده‌ی خدا را هر طوری شده خوب می‌کنیم، حتی اگر شده از همدان می‌بریمش شهری دیگر. با ارتباطی که با مسئولان شهر داشت او را برد بیمارستان و بستری کرد.

آنچه من در وجود حمید یافتم، قدرت بالای مدیریت بود، درحالی‌که او نوجوان بود و من علت آن را، قدرت ایمان و تقوای حمید می‌دانستم.

او انسان‌ها را به بد و خوب تقسیم نمی‌کرد. اعتقاد داشت که ضعف و کم‌کاری ما باعث شده که برخی‌ها خوب نباشند. برای همین تلاش می‌کرد تا بتواند در هدایت افراد مفید باشد و این‌گونه هم بود.

حمید در یتیم‌نوازی و رسیدگی به مردم، به مولایش امام علی (ع) اقتدا کرده بود که چطور به مردم رسیدگی می‌کرد.

ما برای پیروزی نیامده‌ایم، ما برای شکست نیامده‌ایم، ما برای شهادت نیامده‌ایم، ما فقط برای رضای خدا آمده‌ایم، ما فریادمان رضای خدا بوده است

هر کاری که انجام می‌داد معیار و ملاکش فقط و فقط رضای خدا بود.

ناله‌ای آشنا مرتب می‌گفت: الهی و ربی من لی غیرک. خالصانه و از سر صدق می‌گفت. نزدیک‌تر شدم. صدای آشنا حمید بود. قبر خالی کنار مزار یک شهید شده بود سجاده‌ی مناجاتش. اشک می‌ریخت و با خدا نجوا می‌کرد. به حالش غبطه خوردم. اشک‌هایم جاری شد و بی‌صدا تنهایش گذاشتم تا خلوتش را به هم نزنم. حمید موتور معنوی رفقا شده بود.

گفتم: حمید، کجا رفتی!؟ خیلی دیر کردی، موتور کجاست؟ حمید گفت: این موتور مال من نیست، برای بیت‌المال است. رفتم موتور را تحویل دادم و بعد رفتم سراغ خرید. قرار نیست همه‌ی کارهایم را با موتور متعلق به بیت‌المال انجام بدهم.

تلاش می‌کرد از لحظه‌لحظه‌های زندگی استفاده کند

یک مقاله‌ی خود را اختصاص داده است به انبوهی از سؤالات، خود را زیر تیغ خیلی از سؤالات کشیده، یعنی اقدام به (حاسبوا انفسکم قبل ان تحاسبوا) نموده.

از دیگر خصوصیات او محبت حتی به مخالفان بود.

هیچ وقت ندیدم که حمید مستقیماً کسی را امر و نهی کند. آن‌قدر با بچه‌ها رفیق بود که همه را با رفاقتش مجبور به کار مورد نظرش می‌کرد.

از دیگر اوصاف حمید بی‌تکلفی او در زندگی بود. زندگی را سخت نمی‌گرفت. به کمترین‌ها قانع بود.

حمید اکثراً با کسانی رفاقت می‌کرد که وضع خوبی از لحاظ اخلاق و رفتار و کردار و... نداشتند و با آن‌ها دوست می‌شد و سعی می‌کرد که آن‌ها را به راه راست هدایت کند.

امروزه هم مرسوم شده بسیاری از شاگردان معنوی حمید، کسانی که بعد از او به دنیا آمدند، در حاجات دنیایی خود حمید را در خانه‌ی خدا واسطه قرار می‌دهند. بسیار کسانی را می‌شناسم که حاجت ازدواج خود را از شهید هاشمی گرفته‌اند و زندگی آنان پابرجاست.

حمید با وجود اینکه خیلی خوش‌رو و خوش‌برخورد و شوخ‌طبع بود، در عین حال مقید به انجام واجبات و ترک مُحَرَمات و انجام بسیاری از مستحبات بود.

هر چه می‌گفت عمل می‌کرد، قبل از اینکه به کسی چیزی بگوید، ابتدا خود عمل می‌کرد، در قسمتی از نوشته‌هایش چنین آورده: «آنچه را می‌خواهیم به دیگران بیاموزیم، قبلاً خود بیاموزیم و در خود بگنجانیم تا دیگران از ما درس بگیرند که هر فرد از ما الگوی جامعه‌مان نیز هست.»