بریده‌هایی از کتاب اشتیاق اطلسی‌ها

طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی دوباره پلک دلم می‌پرد نشانۀ چیست؟ شنیده‌ام که می‌آید کسی به مهمانی کسی که سبزتر است از هزار بار بهار کسی، شگفت کسی، آن چنان‌که می‌دانی! کسی که نقطۀ آغاز هرچه پرواز است تویی، که در سفر عشق خط پایانی تویی بهانۀ آن ابرها که می‌گریند بیا که صاف شود این هوای بارانی تو از حوالی اقلیم هرکجا آباد بیا که می‌رود این شهر، رو به ویرانی در انتظار تو تنها چراغ خانۀ ماست که روشن است در این کوچه‌های ظلمانی کنار نام تو پهلو گرفت، کشتی عشق بیا که نام تو آرامشی‌ست طوفانی

ای بسته بر وجود تو بود و نبود ما حاشا که جز به جود تو باشد وجود ما

رهروان در سفر بادیه حیران تواند با تو آن عهد که بستند، بر آنند هنوز

آخر مرا دیوانه خواهد کرد این حسّ سرشار از پریشانی

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید حافظ شیرازی

ای یادگار حیدر کرّار ما بیا ما را بجز نگاه تو در انتظار نیست

و با چه قید بگویم که دوستت دارم؟

فردا بهشت می‌وزد از ... از مشرق نگاه تو جاری‌ست بوی عشق ای آفتاب عاطفه! ای آبروی عشق تو انعکاس آبی صبح و صداقتی شفافتر از آینه‌ای روبروی عشق فردا بهار می‌دمد از نغمه‌ات زلال فردا بهشت می‌وزد از چار سوی عشق موعود من که چشم به راهت نشسته‌ایم آواز می‌دهیم تو را با گلوی عشق آیینه می شویم به تکثیر بامداد آیینۀ طلوع تو ای آرزوی عشق! افشین یداللهی (غریب)

تمام آینه‌ها در غبار گم شده‌است و عکس دوست در آیینه‌زار گم شده‌است مرا بهانۀ بودن امید بود که آن به کوچه‌های شب انتظار گم شده‌است

بازآی ای طبیب روان‌های بی‌قرار

چقدر طول کشیده‌ست بی‌قراری ما!

عزیز دل! تو کجا، خاطر خراب کجا؟ به شب نشسته کجا؟ شهر آفتاب کجا؟

چه میشود که شبی ای شکیب جادویی عیادتی هم از این جان ناصبور کنی؟

این واژه ها تکرار یک دردند در امتداد غیبت موعود باید رها گردم از این تکرار، از این تغزّل‌های حیرانی

دلیل خلقت آدم نخواهی رفت از یادم

ای کاش به یک صبح بهاری رسد از راه!

من بی تبسم تو، آرامشی ندارم ای خنده‌های سبزت، بی مرز، بی نهایت

آن ماهتاب شهر تماشای من کجاست؟

پُرم از غریبی و لبریزم از بیشکیبی بگو با من ای آشنا! من کیم در کجایم؟

چراغ هدایت، فروغ ولایت ز ره، مهدی (عج) منتظرخواهد آمد