بریده‌هایی از کتاب اشتیاق اطلسی‌ها

دلم قرار نمی گیرد از فغان، بی تو سپند وار زکف داده ام عنان، بی تو ز تلخکامی دوران نشد دلم فارغ زجام عشق لبی تر نکرد جان، بی تو چو آسمان مه آلوده‌ام زتنگدلی پر است سینه ام از انده گران، بی تو نسیم صبح نمی‌آورد ترانۀ شوق سر بهار ندارند بلبلان، بی تو لب از حکایت شب‌های تار می‌بندم اگر امان دهدم چشم خونفشان بی تو

اگر از من بپرسی؛ اگر از شعرهایم بپرسی؛ اگر از این لاله‌های شعله‌ور در باد بپرسی؛ اگر از این پرنده‌های خیس بی‌آشیان بپرسی؛ خواهی دید که اینهمه نگاه نگران تو را بیهوده آه نمی‌کشند. با دست‌های آفتابی‌ات بیا و شب‌های خاموش خاک را ستاره باران کن.

طرح لبخند تو پایان پریشانی‌ها

من آوارۀ ناکجـایی‌ترین ردّ پایم چه بی انتهایم من امشب، چه بی انتهایم

آن قیام بزرگ، رستاخیز بی‌ظهور تو کی وقوع کند بوی گل‌های دوستی باید در مشام جهان شیوع کند تنگ شد عرصه بر جهان ای کاش منتقم، کار را شروع کند تا جهان با اصول انسانی حُسن تأکید در فروع کند آن که خورشید آرزوی شماست شاید این روزها، طلوع کند محمّدجواد محبّت

دلم گرفته از اینجا چقدر تکراری‌ست

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید حافظ شیرازی

ناگهان نام تو در شعرم نقش می‌بندد

ای روز بازگشت تو، آغاز عیدها

بازآ! که از فراق تو ای غایب از نظر! دامن ز خون دیده چو دریای گوهر است

چه کردی، انتظار، ای انتظار لاله گون، با من؟ که اینسان همسفر شد جای دل یک لُجّه خون بامن

این انتظار ... چشم گریز جادّه به پایان نمی‌رسد دستم به دست‌های تو آسان نمی‌رسد اینجا کجاست؛ تیره‌ترین چهرۀ زمین اینجا که هیچ تشنه به باران نمی‌رسد آقا! کدام جمعه دلت سبز می‌شود خون شد دلم ز درد و به درمان نمی‌رسد احساس می‌کنم که تب اوج در من است این انتظار تلخ به پایان نمی‌رسد پر می‌زنم به سمت صمیمی‌ترین عروج دستم چرا به دست شهیدان نمی‌رسد قربانعلی عالی‌زاده

آتش گرفتم از تب عشق تو، سوختم ای کرده سوز هجر تو خاکسترم بیا

گر از دیار یار ما عبور می‌کنی پرسشی نما بگو که: ای بهار کی ظهور می‌کنی؟

حال و روز من بد است، خسته‌ام از این زمین

کجا دست نجاتی هست جز دست پناه تو؟

تو اینجا بامنی امّا نگاهم سخت نابیناست

کجاست مرهم این زخم، زخم کاری ما؟

یک عمر میزبان غمت بوده‌ام، تو هم یک شب به میهمانی چشم ترم بیا

کجایی ای ستون آسمان‌ها تکیه‌گاه تو زمین و عرش و فرش و کهکشان‌ها خاک راه تو