بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک جویندگان نور

وقتی این حقیقت را بپذیریم که هر یک از ما دارای تمام ویژگی‌های جهان هستیم دست از وانمود کردن می‌کشیم.

اگر شما نیز مانند من اعتقاد داشته باشید که ما کد ژنتیک همه‌ی بشریت را درون خویش داریم آنگاه باید قادر باشید به بزرگترین انسانی که تا کنون شناخته‌اید و همچنین بدترین انسانی که تا به حال تصور کرده‌اید، تبدیل شوید. ا

اگر کلمات را مانند طلا ببینید آن‌ها نیز برایتان گنج هدیه می‌آورند و می‌توانید هر چه می‌خواهید در این دنیا به‌دست آورید. هر بار که به آن چه می‌گویید عمل می‌کنید به خود و دنیا این پیام را منتقل می‌کنید که می‌توان روی شما حساب کرد. سپس هنگامی‌که از اهداف بزرگ‌تر حرف می‌زنید و می‌گویید می‌خواهید پولدار شوید، عاشق شوید، کتاب بنویسید یا یک کلینیک باز کنید قادر به عملی کردن آن خواهید بود.

همیشه در آرزوی چیزی هستیم که به نظر نمی‌رسد هیچ وقت بتوانیم آن را به‌دست بیاوریم. این حالت ناشی از آن است که فقط ادعا می‌کنیم چیزی را می‌خواهیم ولی در حقیقت کاری برای آن انجام نمی‌دهیم. چطور ممکن است چیزی را واقعا بخواهید ولی نقشه‌ای برای رسیدن به آن نداشته باشید؟ بدون برنامه‌ریزی و تعهد هیچ رویایی به حقیقت نخواهد پیوست.

خویشتن دوستی باید درون ما نفوذ کند و همه‌ی لایه‌های وجودمان را تغذیه کند

همان‌طور که گانتر برنارد بسیار ماهرانه گفته است: "ما تصمیم می‌گیریم فراموش کنیم چه کسی هستیم و سپس فراموش می‌کنیم که فراموش شده‌ایم."

"آنچه نمی‌توانی در خود بپذیری، همان، فرصت تجلی را از تو خواهد گرفت." شما باید یاد بگیرید که چطور به آن که هستید اجازه‌ی ظهور بدهید. اگر می‌خواهید رها باشید باید بتوانید "باشید." این یعنی ما باید دست از قضاوت کردن خویش برداریم. باید خود را برای اینکه انسان هستیم و هیچ انسانی بی‌عیب و نقص نیست ببخشیم

جهان آیینه‌ی درون ماست. هنگامی‌که خود را می‌پذیریم و خود را می‌بخشیم ناخودآگاه دیگران را پذیرفته‌ایم و آن‌ها را بخشیده‌ایم.

هنگامی‌که ما هر گونه انگیزه و احساس را پس می‌زنیم قطب مخالف آن را نیز سرکوب می‌کنیم. اگر زشتی خود را انکار کنیم از زیبایی خود می‌کاهیم. اگر ترس خود را انکار کنیم از شجاعت خود می‌کاهیم و اگر طمع خود را انکار کنیم از سخاوت خود کاسته‌ایم.

بسیاری از ما می‌ترسیم به درون خود نگاه کنیم و این ترس سبب می‌شود در برابر خود دیواری چنان ضخیم بسازیم که دیگر هیچ‌گاه به یاد نیاوریم واقعا که هستیم.

آنطور که دیپاک چوپرا می‌گوید: "ما نیستیم که در جهانیم، جهان است که در ماست." هر یک از ما یکی از تمام صفات انسانی موجود را پردازش می‌کنیم. چیزی وجود ندارد که بتوانیم ببینیم و درک کنیم که خود آن نباشیم و هدف از سفر زندگی آن است که خود را در این تمامیت حل کنیم.

با مسئولیت پذیرفتن برای عمل‌ها و عکس‌العمل‌های خود داستان کهنه‌ی "چرا من؟" را کنار می‌گذارید و آن را به داستان "این اتفاق به این علت برای من افتاد که باید درسی را می‌آموختم یا قسمتی از سفر زندگی من بود." تبدیل می‌کنید.

پرده برداشتن اولین مرحله‌ی فرایند سایه است. پرده برداشتن مستلزم آن است که صداقت و تمایل کافی برای دیدن آن چه پیش از این قادر به دیدن آن نبوده‌اید، داشته باشید. پذیرفتن سایه خویش آغاز فرایند شفا و یکپارچگی است. به‌خاطر داشته باشید که هر یک از این صفات منفی بار مثبتی نیز برای شما دارند که ارزشمندتر از آن است که حتی بتوانید تصور کنید. فقط باید بتوانید این کار را انجام دهید و در مدتی کوتاه موهبت، شادی، تمامیت و آزادی نثارتان خواهد شد.

من به او توضیح دادم این قانون کائنات است که همیشه ما را به جهتی هدایت می‌کند که تمامیت خویش را در آغوش بگیریم. ما هر چیز و هر کسی را که آیینه جنبه‌های فراموش شده وجودمان است به خود جذب می‌کنیم.

عشق، ایمان و خداوند برای من یکی هستند. حتی اگر آن‌ها را نبینیم وجود دارند. منتظر ما هستند تا دعوت‌شان کنیم. راه ورود آن‌ها قلب ماست.

هر نفرتی که در خود نگه داشته‌اید زنگ خطری است که به شما علامت می‌دهد هنوز فعالانه به منبعی نادرست متصل هستید.

اکنون می‌دانم ما به نحوی هنرمندانه طراحی شده‌ایم تا خودمان را بشناسیم، التیام بخشیم و به تکامل برسیم.

قسمت مشکل ماجرا کارکردن روی ترس‌های‌مان است.