بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک جویندگان نور

"ما نیستیم که در جهانیم، جهان است که در ماست."

جهان آیینه‌ی درون ماست. هنگامی‌که خود را می‌پذیریم و خود را می‌بخشیم ناخودآگاه دیگران را پذیرفته‌ایم و آن‌ها را بخشیده‌ایم.

اگر ما نخواهیم با گذشته آشتی کنیم به سادگی خشم و نومیدی را با خود به آینده می‌بریم.

"من ترجیح می‌دهم خوب باشم تا کامل!

این ما نیستیم که درون دنیاییم، بلکه دنیا درون ماست

اگر بر چیزی غالب نشوی آن چیز بر تو غالب می‌شود.

در کتاب "مکالمه با خدا" نوشته دونالد والش جایی خدا می‌گوید: "حس عشق مطلق مانند حس رنگ سفید مطلق است. بسیاری گمان می‌کنند سفید یعنی بی‌رنگی در حالی که چنین نیست، سفید یعنی مجموع تمام رنگ‌ها، یعنی ترکیب همه‌ی رنگ‌های موجود. بنابراین آیا عشق نیز نبود احساساتی چون نفرت، خشم، شهوت، حسادت و پنهان کاری نبوده و مجموعی از تمام آن‌هاست؟ باید گفت بله مجموع کل آن‌هاست. مجموع همه چیز!" عشق فراگیر است: طیف کاملی از همه‌ی احساسات انسانی را در خود می‌گنجاند، احساساتی که پنهان می‌کنیم. احساساتی که از آن‌ها می‌ترسیم.

باید در چشمان هر انسانی که می‌بینم با عشق و همدردی نگاه کنم تا بتوانم خود را کامل ببینم.

همه ما نیاز داریم قهرمان خود باشیم و تنها راه قهرمان خویش بودن آن است که بخش‌هایی از خود را که رها کرده و فقط در دیگران می‌بینیم بازستانیم.

اگر گستاخی تو مرا رنج می‌دهد شاید به آن خاطر است که گستاخی خود را نپذیرفته‌ام، یا آن را سرکوب کرده‌ام و نمی‌بینم و یا شاید بازتاب گستاخی انکار شده‌ام را می‌بینم.