بریده‌هایی از کتاب فیضاً له

حافظا، می خور و رندی کن و خوش باش، ولی دیگران را به چنین مفسده ترغیب مکن

سحرم دولت بیدار به بالین آمد گفت «برخیز که معشوق تو از چین آمد» [متأسفانه مصرع اول بیت به این شکل هم ثبت شده: سحرم دولت تدبیر به بالین آمد.]

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر لیلی آمد دم در، گفت: «بیا، برق آمد» [این بیت تنها بیت است در تاریخ ادبیات، که به‌وضوح ثابت می‌کند در دوره لیلی و مجنون برق اختراع شده بوده و خاموشی برق هم ماجرای جدیدی نیست.]

لبت شکّر به مستان داد و چشمت می به می‌خواران برای عضوهای دیگرت برنامه‌ریزی کن

در کوی نیکنامی ما را گذر ندادند ما با هزار زحمت یک‌جور از آن گذشتیم

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید صد و یک عیب که شد دلق من از کار افتاد

حافظا، می خور و رندی کن و خوش باش، ولی دیگران را به چنین مفسده ترغیب مکن

حافظ به زیر خرقه قدح تا به کی کشی؟ این منکرانِ باده که از رو نمی‌روند

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش مرا فقط نگرانی ز گشت ارشاد است

تیری که زدی بر دلم از غمزه، خطا رفت اما به کس از شرم نگفتم که کجا رفت

تو را ز کنگره عرش می‌زنند سفیر چرا به کنگره شعر می‌روی شاعر؟

به آب روشن می عارفی طهارت کرد و رفته‌رفته به این کار زشت عادت کرد

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر لیلی آمد دم در، گفت: «بیا، برق آمد»

آسایش دو گیتی تفسیرِ این دو حرف است: تفسیر حرف اول، تفسیر حرف دوم

خانه خالی کن دلا، تا منزل جانان شود غالباً در این مواقع خاک بر سر می‌کنند [«خاک بر سر کردن» کنایه است از «خاک بر سری کردن» و «خاک بر سری کردن» نیاز نیست توضیح بدهیم که کنایه از چیست.]

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید کیست دلقی بدهد باز به اقساط مرا؟

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش مرا فقط نگرانی ز گشت ارشاد است

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم فقر و قناعت است که برد آبروی ما

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق یک‌نفر آمد و از دور به من گفت: سلام

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود اگرچه له شود، اما شکایتی نکند