بریده‌هایی از کتاب مغزی که خود را تغییر می‌دهد

سایت‌های پورن انواعی از گره‌های روانی را به‌وجود آورده و آن‌ها را در قالب تصاویر در هم می‌آمیزند. دیر یا زود جستجوگر اینترنتی ترکیبی مرگبار از آن‌ها را خواهد یافت که به‌یک‌باره چند دگمه از تمایلات جنسی وی را با هم فشار خواهد داد. پس‌ازآن با تکرار دیدن این تصاویر، باعث تحکیم آن شبکه‌ی مغزی شده، با استمناء باعث آزاد شدن دوپامین در مغز خود می‌شود و به‌این‌ترتیب این شبکه‌ها را بیشتر تقویت می‌کند. او در خود یک نوع «تمایلات جنسی نورونی» ایجاد می‌کند؛ تمایلات جنسی که دوباره ساخته شده و ریشه‌ای قوی در تمایلات جنسی نهفته‌ی او دارد. تماشای مکرر فیلم‌ها و تصاویر پورن در او مقاومت وجود می‌آورد؛ به همین دلیل کم‌کم لذت تخلیه‌ی تمایلات جنسی تنها با لذت پرخاشگری تکمیل می‌شود و به‌این‌ترتیب تصاویر سکسی و خشونت به شکلی فزاینده با هم ترکیب می‌شوند؛ که نتیجه‌ی آن افزایش ارائه‌ی تصاویر و فیلم‌های تمام پورن سادیسمی- مازوخیستی است.

«ما با مغزمان می‌بینیم نه با چشمانمان»

جالب‌توجه‌تر، نقشی است که یادگیری در روند زنده‌نگهداشتن نورون‌های مغز و فعال کردن آن‌ها ایفا می‌کند؛ و این مژده‌ای برای همه‌ی آنانی‌ست -به‌خصوص در ایام سالخوردگی- که می‌خواهند مغزی جوان داشته و خود را در برابر خطر بیماری‌هایی مانند آلزایمر بیمه کنند؛ هرچه بیشتر یاد بگیریم، مغزمان فعال‌تر شده و می‌تواند از پس مسئولیت‌های بیشتری برآید؛ نوعی زاد و ولد نورونی که باعث شگفتی‌های خداگونه‌ای در مغز می‌شود.

بر طبق اصلِ «یا از آنچه که داری استفاده کن یا آن‌را از دست می‌دهی»؛ منابع مغزی به انجام فعالیت‌ها تخصیص پیدا می‌کنند.

طبیعت به ما مغزی اعطاء کرده که با تغییر خود می‌تواند در دنیایی که مدام در حال تغییر است موجودیت خود را حفظ کند.

«می‌خندم، چون اگر نخندم گریه‌ام می‌گیرد».

زمایش‌های کالبدشکافی که بر روی مغز انسان پس از مرگ انجام شده نشان می‌دهد، آموزش تعداد رشته‌های میان عصبی را افزایش می‌دهد. افزایش تعداد رشته‌ها باعث می‌شود که سلول‌های عصبی از هم فاصله‌ی بیشتری بگیرند و به‌این‌ترتیب افزایشی در حجم و ضخامت مغز به‌وجود آید. به‌این‌ترتیب اینکه می‌گویند می‌توان مغز را با تمرین مانند یک ماهیچه پرورش داد صرفاً یک استعاره نیست

به جهان نیامده‌ایم تا سالم و کامل بمانیم آمده‌ایم تا مانند درختان خزان کنیم درختانی که از پای می‌افتند و از ریشه‌های سترگشان قد می‌افرازند و زندگی را از سر می‌گیرند. رابرت بلای

مغز با هر فعالیتی که انجام می‌دهد ساختار خود را دچار تغییر می‌کند، به‌این‌ترتیب مدارهای خود را تکمیل کرده و برای کاری که باید انجام دهد وضعیت بهتری پیدا می‌کند

این کتاب، داستان واقعی زندگی افرادی است که توانسته‌اند با کمک معجزه‌ی پلاستیسیتی، بیماری‌های فلج‌کننده‌ای مانند «سکته‌های مغزی» را با سیم‌پیچی دوباره‌ی ذهن خود، مداوا کنند. خاصیت پلاستیک مغز، پیام‌آور انقلابی عظیم در حوزه‌ی علم پزشکی و حتی روانشناسی ذهنی است؛ اینکه وقتی قسمتی از مغز می‌میرد و باعث ایجاد اختلال‌های گونان در بدن می‌شود، قابلیت این‌را دارد که با تمرین‌های پیاپی، به‌کمک سلول‌ها و نورون‌های همسایه، خود را بازسازی نموده؛ و یا نورون‌های همسایه، قسمتی از مسئولیت‌های همسایه‌های درگذشته را پذیرفته و کمک کنند تا اعضای مختل‌شده، کارایی خود را به‌دست آورند.

هنگامی‌که ما سعی در ترک عادت بدی داریم، فکر می‌کنیم راه‌حل این است که به‌جای آن چیز جدیدی را در این محفظه بگذاریم؛ اما موضوع این است وقتی ما عادت بدی را کسب می‌کنیم این عادت بد بر نقشه‌ی مغزی ما تسلط پیدا می‌کند و با تکرار آن کنترل بیشتری بر نقشه‌ی مغزی ما پیدا می‌کند و نمی‌گذارد آن فضای مغزی برای یک عادت «خوب» مورد استفاده قرار گیرد. همین دلیلی است بر این‌که چرا «فراموشی» غالباً بسیار سخت‌تر از یادگیری است و این‌که چرا آموزش در اوایل کودکی به این اندازه اهمیت دارد؛ بهتر است عادات خوب را در اوایل کودکی کسب کنیم، قبل از آن‌که «عادات بد» دارای ماهیت رقابتی شوند.

هرچه بیشتر یاد بگیریم، مغزمان فعال‌تر شده و می‌تواند از پس مسئولیت‌های بیشتری برآید؛ نوعی زاد و ولد نورونی که باعث شگفتی‌های خداگونه‌ای در مغز می‌شود.

تمرینات مغزی می‌تواند مانند دارو بر بیماری‌های صعب‌العلاج مانند شیزوفرنی تأثیر داشته باشد، اینکه انعطاف‌پذیری مغز از گهواره تا گور وجود دارد و این‌که پیشرفت‌های اساسی در عملکرد شناختی مغز -مانند چگونگی یادگیری، تفکر، ادراک و به‌یاد آوردن– حتی در سنین کهن‌سالی امکان‌پذیر است. اختراعات ثبت‌شده‌ی اخیر مرتزنیچ بر اساس تکنیک‌هایی است که به سالمندان کمک می‌کند تا بدون تلاش در جهت حفظ کردن مطالب، مهارت‌های یادگیری زبان را کسب کنند. او معتقد است تمرین در جهت کسب یک مهارت جدید تحت شرایط درست می‌تواند باعث تغییر ارتباط بین صدها میلیون‌ها و شاید میلیاردها سلول عصبی در نقشه‌های مغزی ما شود.

برای این‌که ذهن خود را پویا نگاه دارید لازم است با تمرکز شدید چیزهای واقعاً جدید بیاموزید. این چیزی است که به شما اجازه می‌دهد محفوظات جدید را در ذهن خود بارگیری کنید و دارای سیستمی باشید که می‌تواند به اطلاعات قدیمی‌تر به‌آسانی دسترسی داشته و آن‌ها را حفظ کند.

تحقیق انجام شده بر روی نوعی موش به نام موش مرغزار، که جانداری تک جفت است، نشان داده که اکسی‌توسینی که به‌طورمعمول در هنگام جفت‌گیری در مغزشان آزاد می‌شود، باعث می‌شود که در تمام طول عمر جفت یکدیگر باقی بمانند. اگر به مغز یک موش مرغزار اکسی‌توسین تزریق شود برای تمام عمر فقط با موش نری که در کنارش قرار دارد جفت‌گیری می‌کند و اگر به یک موش نر، وسوپرسین تزریق شود با موش ماده‌ای که در کنارش است رابطه جنسی برقرار می‌کند. ظاهراً اکسی‌توسین عامل دل‌بستگی فرزندان به والدین نیز هست، و نورون‌هایی که آزادسازی آن‌را بر عهده دارند برای خود دوره‌ای بحرانی دارند.

«برای درک یک انسان به همه‌ی انسان‌ها نگاه کنید و برای درک همه‌ی انسان‌ها به حیوانات نظر بیفکنید».

آلوارو پاسکوال- لئونه رئیس این مرکز است. تحقیقات او نشان داده که ما قادریم با استفاده از صرفاً قوه‌ی خیال خود، آناتومی مغزمان را تغییر دهیم

اعتیاد به پورنو در اینترنت یک بزرگ‌نمایی نیست. اعتیاد فقط در مواد مخدر و الکل خلاصه نمی‌شود. امکان اعتیاد شدید به قمار و حتی دویدن نیز وجود دارد. اعتیاد به معنای این است که شما کنترل خود بر فعالیت موردنظرتان را از دست بدهید و علیرغم عواقب منفی آن مصرانه به دنبال آن باشید. بعد از مدتی هم به‌علت مقاومت ایجاد شده در بدنتان، برای ارضای خود به سطح بالاتری از محرک نیاز پیدا کنید و اگر نتوانید به وصال آن برسید به خماری دچار شوید.

مرتزنیچ در اشاره به لایه‌ی نازک بیرونی مغز می‌گوید: «در حقیقت کورتکس مغزی به‌صورت آگاهانه اقدام به تصحیح ظرفیت‌های پردازشی خود می‌کند تا خود را با هر وظیفه‌ای که باید آن‌را انجام دهد، متناسب نماید». کورتکس مغز صرفاً یاد نمی‌گیرد بلکه همیشه «یاد می‌گیرد که چگونه یاد بگیرد». مغزی که مرتزنیچ تعریف می‌کند، ابزاری غیرزنده نیست که ما صرفاً پُرش کنیم، بیشتر شبیه به موجود زنده‌ای است که دارای میل و رغبت ذاتی است، بخشی که می‌تواند با تغذیه و تمرینات درست خود را تغییر و رشد دهد. قبل از مطرح‌شدن ایده‌ی مرتزنیچ، دانشمندان فکر می‌کردند مغز یک ماشین پیچیده است با محدودیت‌هایی غیرقابل تغییر در حافظه، سرعت پردازش و هوش

«ما با مغزمان می‌بینیم نه با چشمانمان»