بریده‌هایی از کتاب رستاخیز داعش

«تا وقتی که آمریکا می‌تواند هر دولتی را که تأسیس می‌کنیم سرنگون کند»، هیچ‌کدام از حکومت‌های اسلامی‌ای که جهادی‌ها بانی آن‌اند، دوام نخواهد آورد. (۲۰) «باید حواسمان باشد که دشمنْ طالبان و رژیم صدام را سرنگون کرده است.» (۲۱)

اگر حمایت سنی‌ها نباشد، جهادی‌ها برای اشغالگرانِ صلیبی و حامیانشان، یعنی شیعیان شریر، یک لقمهٔ چپ خواهند بود.

«سرّ ساختن پرچم این است که مردم را زیر یک عنوان واحد جمع کرده متحدشان می‌کند. معنایش این است که این پرچم نمادی برای پیوند زبان‌ها و برهانی بر وحدت قلوبشان است. آن‌ها همانند یک پیکر واحدند و پیوندشان از روابط نَسَبی و خونی قوی‌تر است.» (۶۴)

خیلی از بعثی‌های سابقِ بوکا که بعضی‌شان دوستِ بغدادی بودند بعدتر به‌همراه او در تشکیلات دولت اسلامی سربرآوردند. زندانی‌ای که با گاردین مصاحبه کرده بود می‌گفت: «اگر هیچ زندان آمریکایی‌ای در عراق نبود، الان هم دولت اسلامی‌ای در کار نبود. بوکا یک کارخانه بود که همهٔ ما را ساخت و ایدئولوژیمان را بنا کرد.» زندانی‌ها اسم بوکا را گذاشته بودند «دانشگاه» و بغدادی در ده ماهی که آنجا بود، یکی از اعضای هیئت علمی آنجا بود.

وقتی صدام سقوط کرد، به دنبال بعثی‌زدایی آمریکایی‌ها و همچنین بالا آمدنِ اکثریت شیعی عراق، که مدت زیادی زیر فشار ظلم بودند، آن‌ها هم کنار رفتند. خیلی از این‌ها اگر هنگام ورود به زندان جهادی نبودند، موقع ترک زندان جهادی شده بودند. مانیفست جهادی‌های تندرو پیش چشم آمریکایی‌های دست‌وپاچلفتی آزادانه دست‌به‌دست می‌شد. یکی دیگر از زندانی‌های بوکا که با خبرنگار المانیتور مصاحبه کرده بود می‌گفت: «نیروهای تازه‌جذب‌شده طوری آماده می‌شدند که هنگام آزادی مثل بمب‌های ساعتی بودند.» وقتی زندانی تازه‌ای وارد زندان می‌شد، هم‌بندانش «به او آموزش می‌دادند، او را شست‌وشوی مغزی می‌دادند و طوری او را راهنمایی می‌کردند که هنگام ترک یک گلولهٔ آتش بود». بغدادی شعله‌ورترین گلولهٔ آتش از آب درآمد و تبدیل شد به مردی که مسئول خیلی از آتش‌هایی است که کمتر از یک دهه بعد، منطقه را در خود بلعیدند.

روی این پرچم نوشته «لا اله الّا الله، محمد رسول الله». قرار نیست این پرچم نماد نفرت باشد. سراسر اسلام دربارهٔ وحدت و صلح است

میانِ متحدان ایالات متحده تفرقه افتاده بود و نمی‌توانستند یک‌تنه ضدحمله‌ای اثرگذار را سازمان‌دهی و مدیریت کنند. نیز دولت اسلامی به نقاط حساس دیگری مثل افغانستان، لیبی، یمن و مصر هم گسترش یافته بود. قطعاً چنین گسترشی اوضاع سیاسی این کشورهای آشفته را مسموم و بی‌ثباتی بیشتری در خاورمیانهٔ ناآرام ایجاد می‌کرد.