بریده‌هایی از کتاب رستاخیز داعش

آنچه لازم بود بیشتر وحدت در وظیفه بود تا وحدت در اندیشه.

هم می‌داند در کوچه‌پس‌کوچه‌های سامرا بغدادی را با لقب «مؤمن» صدا می‌کرده‌اند، هم می‌داند همبازی‌هایش او را «مسی» تیمشان می‌دانسته‌اند.

زرقاوی به‌خصوص از شیعیان (یکی از دو شاخهٔ اصلی اسلام) متنفر بود. او سنی بود و با این باورِ شیعیان مخالف بود که داماد محمد [ص] و فرزندان ذکورش معصوم‌اند و تنها رهبرانِ دینی و سیاسیِ مشروع در صدر اسلام‌اند. همچنین معتقد بود ایران، که یک دولت شیعی مدرن است، با غرب همدست شده تا سنی‌ها را زیر فشار بگذارد.

هم می‌داند در کوچه‌پس‌کوچه‌های سامرا بغدادی را با لقب «مؤمن» صدا می‌کرده‌اند، هم می‌داند همبازی‌هایش او را «مسی» تیمشان می‌دانسته‌اند.

دولت اسلامی در پروپاگانداهایش دوپهلو عمل می‌کرد و معلوم نبود که فقط یک دولت است یا چیزی فراتر از آن. در جلسات خصوصی هم مصری این‌گونه عمل می‌کرد. گاهی می‌گفت اعلامِ موجودیتِ دولتِ اسلامی صرفا یک اعلامیه است. اکثر «برادران» جهادی عراقی از این حرف چنین برداشت می‌کردند که دولت اسلامی صرفاً زیرمجموعه‌ای است از امارتِ ملاعمر که همه، از جمله بن‌لادن، با او بیعت کرده‌اند. اما گاهی مصری ادعا می‌کرد که دولت اسلامی در عراق یک هویت مستقل دارد که روی پای خودش ایستاده است.

آن‌ها عاشق خون‌اند؛ آن‌ها تروریست‌اند.»

القاعدۀ جزیرة‌العرب در بخشی از راهبرد تازه‌اش در روابط عمومی، گروهی را با نام انصارالشریعه تشکیل داد. ما دقیقاً نمی‌دانیم که چرا این نام را انتخاب کردند، اما می‌توانیم حدس بزنیم. رسانه‌های غربی عادت داشتند نام کاملِ القاعده، یعنی قاعدة الجهاد، را خلاصه کنند. این نامِ خلاصه بن‌لادن را عصبانی می‌کرد چون واژۀ «القاعده» هیچ ربطی به اسلام نداشت. او در خفا تأیید می‌کرد که عنوان «القاعده» زهرآگین است و گروه‌هایی که این عنوان را می‌پذیرند تحت فشار قرار می‌گیرند.‌(۴۱) حتی این گزینه را هم مدنظر داشت که نام گروهش را به چیزی دیگر مثل «توحید و جهاد» یا «احیای خلافت» تغییر دهد. معتقد بود چنین کاری رسانه‌ها و دولت ایالات متحده را مجبور می‌کند که ماهیت اسلامی این گروه را به رسمیت بشناسند و همچنین باعثِ تقویتِ این ایده می‌شود که غرب در حالِ جنگ با اسلام است. احتمالاً وقتی القاعدۀ جزیرة‌العرب می‌خواست نام انصارالشریعه را برای این گروهِ تازه انتخاب کند، همین ملاحظات را مدنظر داشته است.

شریعت همان رهنمودهای خدا برای انسانیت است که شامل ممنوعیت‌ها و آموزه‌های اخلاقی است. غایتِ برقراری دولت اسلامی اجرای شریعت است.

من مطمئنم که حکومتِ دولت اسلامی در سوریه و عراق متلاشی خواهد شد. هیچ‌یک از خُرده‌دولت‌های جهادی مدرن نتوانسته‌اند از مداخله‌های بین‌المللی جان سالم به در ببرند. اما از بین بردن یک خُرده‌دولتِ جهادی به معنای از بین بردن جهادی‌ها نیست. آن‌ها همچنان قیام خواهند کرد و از بی‌ثباتی سیاسی و ناآرامی اجتماعی سوءاستفاده می‌کنند.

از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴، دست روی دست گذاشتن و تماشاچی بودنِ جامعهٔ جهانی دولت اسلامی را جسورتر کرد و جبهه‌هایش پر از نیرو شد. در نتیجه، دولت اسلامی به تهدیدی واقعی برای منافع اساسی ایالات متحده در خاورمیانه تبدیل شد. شاید ایالات متحده به این نتیجه رسیده بود که این منافع ارزشِ دفاع کردن ندارند اما مایل نبود ریسک پیامدهای بی‌عملیِ بیشتر را بپذیرد؛ پیامدهایی مثل ده‌ها میلیون مهاجر در منطقه، شوک‌های مکرر به بهای جهانی انرژی و فراهم شدن زمینه برای نظامی‌گری‌های آینده.

بن‌لادن توصیه کرد مالیات‌ها را کمتر کنند و به‌جای آن، به همان وجوهات دینی اکتفا کنند. همچنین با اشاره به آثار منفی کشورداری در جهانِ عرب، الشباب را تشویق کرد که امتیازاتِ انحصاری‌اش را لغو کند. بن‌لادن پیشنهاد کرد به‌جای قطع کردن درختانِ نادر سومالی برای دست یافتن به اهداف کوتاه‌مدتِ اقتصادی، گونه‌های دیگری از درختان را بکارند تا هم باعث رشد اقتصاد شوند هم جنگل‌زدایی را متوقف کنند. «حواستان باشد که به‌خاطر تغییرات آب‌وهوایی، بعضی مناطق با کم‌آبی مواجه‌اند و بعضی دیگر با سیل.» اگر کسی نمی‌دانست بن‌لادن در رأسِ خطرناک‌ترین تشکیلاتِ تروریستیِ جهان است، خیال می‌کرد بن‌لادن مأمور ادارهٔ توسعهٔ بین‌المللی ایالات متحده است. (۱۰۴)

زیارت بقعه‌ها و امام‌زاده‌ها یکی از چیزهایی است که اسلام افراطی‌ای که جهادی‌های سلفی پابندِ آن‌اند قدغن کرده است

تنش‌های قومیتی و نژادی به معضل بزرگی میان قبیله‌ها تبدیل شده بود؛ به‌گونه‌ای که جهادی‌ها با داوطلبانِ تیره‌پوست‌تر بدتر از داوطلبانی برخورد می‌کردند که پوستِ روشن‌تری داشتند. (۷۱) بنا به برخی گزارش‌ها، وظایف پست و حقیر را به جنگجوهای سیاه‌پوست محول می‌کردند و حتی جهادی‌ها، بعد از آنکه شهر تیمبوکتو را ترک کردند، نسبت به این جنگجوها بی‌اعتنا بودند و به حال خودشان رهایشان کردند.

جهاد در نظر کهنه‌جهادی‌ها چیزی نیست مگر خشونت، زمختی، تروریسم، ارعاب دیگران و قتل عام.

پس از سقوط طالبان، زرقاوی و سیف العدل از افغانستان به ایران رفتند. در آنجا بحثشان بالا گرفت که بعد از آن، زرقاوی باید به کجا برود.

شهر هرات را به‌خاطر نزدیکی‌اش به مرز ایران انتخاب کردند چون راحت می‌توانستند افراد و امکانات را از مرز جابه‌جا کنند

«سیاست باید بر نظامی‌گری تسلط داشته باشد. این یکی از ارکان جنگ است که همهٔ ملت‌ها، اعم از مسلمان و بی‌دین، با آن موافق‌اند.»

ظواهری او را ملامت کرد که «شاید سر بُریدنْ جوانان دوآتشه را سر ذوق بیاورد، اما به مذاق مسلمانان خوش نمی‌آید

شیعیان همهٔ موازنه‌ها را بر هم زده‌اند

زرقاوی نفرت شدیدی از شیعیان داشت. از نظر او، شیعیان نه‌تنها ستون پنجم‌اند و سنی‌ها را به آمریکایی‌ها می‌فروشند، که نوکران دجّالند. دجّال کسی است که در آخرالزمان پدیدار می‌شود و علیه مسلمانان می‌جنگد. [از نظر زرقاوی] آمریکایی‌ها هم به همین ارباب خدمت می‌کردند.