بریده‌هایی از کتاب با آهنگ عشق بخوان

و قلب به خاک نشسته‌ام

سوار بر اسب تندرو زمان،

دوستت دارم به اندازه احساسی که نمی‌توانم وصف کنم به اندازه لحظاتی که نمی‌توانم توصیف کنم به اندازه کلماتی که نمی‌توانم بر زبان بیاورم دوستت دارم

چه تجربه تلخی‌ست این عشق یک طرفه بی‌بازگشت.

دلم برای آوای صدایت که هر صدایی را در خود هضم می‌کند وگوش‌هایم را بر شنیدن هر کلامی جز کلام عشق می‌بندد، تنگ است

به روح سرگردانم که تن خاکی را در آغوش مرگ رها کرده بود چشم دوختم خط پایان زندگی

دلم قهقهه مستانه پدر می‌خواهد و بوسه پراز مهر مادر را دلم زمین پوشیده از رحمت آسمان می‌خواهد و ردپای خدا را می‌طلبد.

من از نسل شب‌های یلدا و خاطرات کهنم

دلم هوای گلوله‌های برفی دارد دلم آدم‌برفی با بینی کشیده هویچ می‌خواهد دلم کرسی گرم ننه‌جان را می‌طلبد و زبانم سوختن از چای داغ آقاجان را من فرزند خرسند زمستانم و حرارت‌دیده از آفتاب سوزناک عشقش من از نسل شب‌های یلدا و خاطرات کهنم

چه تجربه تلخی‌ست این عشق یک طرفه بی‌بازگشت.

کاش می‌دانستی دلدادگی‌ام را کاش می‌دانستی.

هوای نبودنت نفسم را بند آورده و حلقومم را بسته است

چه آرزوی محالی دارد این باد زودگذر هوس‌باز که فکر می‌کند درب اتاقکی که روزی بر نگاه بره‌گونه تو باز شده بر نگاه گرگ‌گونه او نیز گشوده می‌شود.

هنوز فرصت داری زندگی کن اما متفاوت از دیروز

تو چون دریایی هستی در شبانگاه که هم آرامش را برای ساحل به ارمغان می‌آورد و هم با خشمی وصف‌ناشده تمام عقده‌های بازنشده‌اش را چون موج بر سرساحل می‌کوبد و چه غمناک که من همان ساحلم.

من کوچه‌های تنهای پاییز دیده را یک به یک رد می‌کنم دلم هوای گلوله‌های برفی دارد دلم آدم‌برفی با بینی کشیده هویچ می‌خواهد دلم کرسی گرم ننه‌جان را می‌طلبد و زبانم سوختن از چای داغ آقاجان را

هر چه ناگفته را با نگاهم گفتم

مرهم‌هایی را که بر زخم‌هایم نهادی نه تنها از یاد نبرده‌ام بلکه سرمه کردم و بر چشم کشیدم اما زخم‌هایی را که بر قلبم زدی گرچه تا عمق روحم آسیب رساند از خاطرم پاک کردم گویی هیچ‌گاه نبوده است. کار فوق‌العاده‌ای نبود، من فقط رسم عاشقی را به جا آوردم.

گوش‌هایم دلتنگ داستان عشق آقاجان و ننه جان است دلم قهقهه مستانه پدر می‌خواهد و بوسه پراز مهر مادر را دلم زمین پوشیده از رحمت آسمان می‌خواهد و ردپای خدا را می‌طلبد.

تو چون دریایی هستی در شبانگاه که هم آرامش را برای ساحل به ارمغان می‌آورد و هم با خشمی وصف‌ناشده تمام عقده‌های بازنشده‌اش را چون موج بر سرساحل می‌کوبد و چه غمناک که من همان ساحلم.