بریده‌هایی از کتاب با آهنگ عشق بخوان

و من چه آسان به خاطر یک نگاهت از همه چیز گذشتم.

دلم برای نگاه آفتاب‌گونه‌ات که نگاهم را ذوب می‌کند و قلب به خاک نشسته‌ام را جلا می‌بخشد تنگ است

حال غریب مدت‌هاست که با اشک چشم وضو می‌گیرم و با عطر حضورت قبله‌ام را پیدا می‌کنم و بر تار و پود اعتقاداتم سجده می‌کنم مدت‌هاست که حالم را غریب می‌بینم و آرامش را در معنایی فراتر از سخن مدت‌هاست دلم آسمان را در زمین می‌یابد آن‌جا که دستی گرفته می‌شود و ناامیدی امیدوار می‌گردد و اشکی از روی شادمانی بر گونه می‌غلتد مدت‌هاست که معبود همین‌جاست، در لبخندی که در اوج اندوه بر لب نقش می‌بندد.

زخم‌هایی را که بر قلبم زدی گرچه تا عمق روحم آسیب رساند از خاطرم پاک کردم گویی هیچ‌گاه نبوده است. کار فوق‌العاده‌ای نبود، من فقط رسم عاشقی را به جا آوردم.

هوای نبودنت گرد پیری را بر گیسوان سیاهم میهمان کرده

هوای نبودنت بهار زندگی‌ام را زمستان کرده است

زندگی بیدار است مگر آن‌که تو در خواب باشی.

دلم زمین پوشیده از رحمت آسمان می‌خواهد و ردپای خدا را می‌طلبد.

زندگی بیدار است مگر آن‌که تو در خواب باشی.

دوست‌داشتن زندگی را آن‌جا باور کردم که در دقایق پایانی‌اش خود را به هر در و دیواری آویزان کردم و به هر ریسمانی چنگ انداختم آن‌جا که به امید گشایش به هر روزنه‌ای چشم دوختم و به هر لنگری آویختم آن‌جا که از هر انسانی طلب دعا کردم و گردنم را در هر سرایی کج کردم آن‌جا که با هر ترانه‌ای اشک ریختم و با هر نوحه‌ای فغان کردم دوست‌داشتن زندگی را لحظاتی باور کردم که تصور می‌کردم از آن دل کنده‌ام و انگیزه‌ای برای دوست‌داشتنش نمی‌یافتم.

حقیقت سکوت را یافته‌ام آن‌جا که ذهنم تدبیر خالق را نمی‌فهمد و ناسازگاری روزگار را توان حلاجی‌اش نیست آن‌جا که مصلحت با خصومت تداعی می‌کند و فکر سرگردان می‌شود و دفترچه عقل بسته می‌ماند آن‌جا که زنجیرهای نجات پاره می‌شود و جسم در کنار روح معلق می‌ماند آن‌جا که حوصله خط پایان را رد می‌کند آن‌جاست که تنها باید سکوت کرد و به انتظار پاسخی از فراسوی درک و احساس، چشم به دوردست‌ها دوخت.

مقصد لحظه درگذر زندگی‌ست که زیرپای قافله در خاک مدفون می‌شود و راز حیاتش به گور می‌رود مقصد انتهای زندگی نیست، راه زندگی‌ست.

خطوط پیشانی‌ات را از نظر می‌گذرانم و سطرسطرش را در ذهن حلاجی می‌کنم با دیدن هر خط که گویای نامردی‌های روزگار بر تقدیر توست می‌شکنم و اشک ندامت را بر پهنه سرنوشت می‌پاشم و خود را به خاطر غفلت از روزهایی که بر تو گذشت و لحظاتی که بر تو تنگ آمد سرزنش می‌کنم پیشا نی‌ام را در پیشگاهت برخاک مهرورزی می‌سایم و عذر تقصیر می‌طلبم.

پلک‌های خسته‌ام را برهم گذاشتم تا کاروان سفر از راه برسد ولی به یکباره ورق برگشت و دفتر زندگی از نو نوشته شد زمزمه‌ای ناآشنا در وجودم طنین انداخت، هنوز فرصت داری زندگی کن اما متفاوت از دیروز ریشه‌های باورت را قوت ببخش و ساقه نحیفت را به احساسی درست بارور کن کاری کن که در دل دریای پرتلاطم زندگی چون موج با شوقی وصف‌ناشده ساحل مرگ را به آغوش بگیری.

دوست‌داشتن زندگی را لحظاتی باور کردم که تصور می‌کردم از آن دل کنده‌ام و انگیزه‌ای برای دوست‌داشتنش نمی‌یافتم.

کاش می‌دانستی پرنده بی‌پر و بال وجودم با آمدنت پرواز می‌کند و در آسمانی که ابرهای سکوت در آن پراکنده‌اند آواز زندگی سر می‌دهد

مقصد انتهای زندگی نیست، راه زندگی‌ست.

کنار پنجره ناباوری ایستاده‌ام و به خیال خفته‌ات که گوشه‌ای از ذهنم خانه کرده وتمام قلبم را به یغما برده می‌نگرم

او بی‌احساس‌ترین خاطره زندگیست که هیچ تلاطمی تکانش نمی‌دهد

سوار بر اسب تندرو زمان، میدان پرتلاطم بهار را دور می‌زنم خیابان نفس‌گیر تابستان را بی‌هیچ وقفه‌ای پشت سر می‌نهم من کوچه‌های تنهای پاییز دیده را یک به یک رد می‌کنم