بریده‌هایی از کتاب با آهنگ عشق بخوان

چه سخت انتقام گرفتی! چه بی‌محابا عاشقی‌ام را به رخم کشیدی! چه خصمانه مرا زیر گام‌هایت له کردی! چه عجولانه از من گذشتی! چه ناجوانمردانه اشک‌هایم را جاری ساختی! چه حصار بلندی بر قلبت نهادی! چه ظالمانه بر من چشم دوختی! چه نابهنگام برای راندنم پیش‌دستی کردی! و من چه آسان به خاطر یک نگاهت از همه چیز گذشتم.

دلم قهقهه مستانه پدر می‌خواهد

زندگی بیدار است مگر آن‌که تو در خواب باشی.

انکار نکن، حقیقت ماندگار است چون شن‌های کف آب و دروغ چون حباب رفتنی‌ست منکرشدن تو را چه سود جز آن‌که قلبی را بلرزانی و اشکی را جاری سازی؟ چرا لحظه‌ای تأمل نمی‌کنی به عاقبت حقیقت، به شیرینی همیشگی‌اش، به زیبایی لبخندش، به آرامش وصف ناشدنی‌اش؟ چرا باور نداری باحقیقت زیباترین گل بهار خواهی شد در دل پاییز؟ خلوصت را دریاب و ایمانت را قوت ببخش و طعم راستگویی را با دل و جان بچش آری بیا دمی با صداقت خو بگیر و حقیقت باش.

زندگی بیدار است که نسیم می‌وزد خورشید می‌تابد گیاه می‌روید و من عاشق می‌مانم زندگی بیدار است که قاصدک‌ها می‌رقصند و جیرجیرک‌ها لالایی می‌خوانند و شاهپرک‌ها گوش می‌سپارند

هوای نبودنت بهار زندگی‌ام را زمستان کرده است هوای نبودنت گرد پیری را بر گیسوان سیاهم میهمان کرده

اندیشه‌ام نبایدها را می‌شکند و ناممکن‌ها را لگدمال می‌کند اندیشه‌ام خاطرات شیرین بر جانم حک می‌کند و لبخند را بر لبانم می‌نشاند

خطوط پیشانی‌ات را از نظر می‌گذرانم و سطرسطرش را در ذهن حلاجی می‌کنم با دیدن هر خط که گویای نامردی‌های روزگار بر تقدیر توست می‌شکنم و اشک ندامت را بر پهنه سرنوشت می‌پاشم و خود را به خاطر غفلت از روزهایی که بر تو گذشت و لحظاتی که بر تو تنگ آمد سرزنش می‌کنم پیشا نی‌ام را در پیشگاهت برخاک مهرورزی می‌سایم و عذر تقصیر می‌طلبم.

چه خیال خامی‌در خود پرورانده این بی‌محبتی که در پی روزنه‌ای درب اتاقک احساسم را دایماً می‌کوبد و مرا از غرق‌شدن در دریای دوست‌داشتنت می‌رهاند

دوست‌داشتن زندگی را لحظاتی باور کردم که تصور می‌کردم از آن دل کنده‌ام و انگیزه‌ای برای دوست‌داشتنش نمی‌یافتم.

مقصد انتهای زندگی نیست، راه زندگی‌ست.

حقیقت ماندگار است چون شن‌های کف آب و دروغ چون حباب رفتنی‌ست

از پدرم آموختم در دنیای بی‌عشقی، عشق را تجربه کنم.

ریشه‌های باورت را قوت ببخش و ساقه نحیفت را به احساسی درست بارور کن کاری کن که در دل دریای پرتلاطم زندگی چون موج با شوقی وصف‌ناشده ساحل مرگ را به آغوش بگیری.

دوست‌داشتن زندگی را لحظاتی باور کردم که تصور می‌کردم از آن دل کنده‌ام و انگیزه‌ای برای دوست‌داشتنش نمی‌یافتم.

من به خنده چشمانت زیر گره ابروانت به خنده‌های گرم پنهانت دل دادم به لبخندت که زیر کلام تلخت زیباترین لبخند به نظر می‌رسید به مهربانی گمشده در قلبت که دیر زمانی از آمدنش گذشته من به هر چه تلخی که از سوی توست دهانم را شیرین کردم.

من سرنوشت را در ذهن ساختم و در قلبم حک کردم سرنوشت همان نگاه تو بود و سوختن من سرنوشت همان ازخودگذشتن بود و در دریای عشق جان‌دادن سرنوشت اولش دل‌دادن بود و آخرش دل‌بریدن سرنوشت ابتدایش نگاه عشق بود و انتهایش نگاه افسوس.

من همان ساحلم تو چون دریایی هستی در شبانگاه که هم آرامش را برای ساحل به ارمغان می‌آورد و هم با خشمی وصف‌ناشده تمام عقده‌های بازنشده‌اش را چون موج بر سرساحل می‌کوبد و چه غمناک که من همان ساحلم.

هوای نبودن هوای نبودنت نفسم را بند آورده و حلقومم را بسته است هوای نبودنت نگاه خمارآلودم را به یغما برده است هوای نبودنت جویبار شادی را از خانه دلم بیرون کشانده و گلدان خشک بی‌حوصلگی را پشت پنجره احساسم روی طاقچه ناامیدی به انتظار گذاشته است هوای نبودنت بهار زندگی‌ام را زمستان کرده است هوای نبودنت گرد پیری را بر گیسوان سیاهم میهمان کرده و رویای به حقیقت ناپیوسته‌ام را شعر هیجان‌انگیز بر لبان کودکان خیابانی.

تلخ شیرین من به خنده چشمانت زیر گره ابروانت به خنده‌های گرم پنهانت دل دادم به لبخندت که زیر کلام تلخت زیباترین لبخند به نظر می‌رسید به مهربانی گمشده در قلبت که دیر زمانی از آمدنش گذشته من به هر چه تلخی که از سوی توست دهانم را شیرین کردم.