بریده‌هایی از کتاب رویای آمریکایی، روایتی دیگر از تاریخ مردم آمریکا

کلیساها، مدارس، تجّار و دولت تلاش نمودند بر طرز تفکّر مردم نظارت کنند و به آنها بیاموزند که جامعه صحیح و سالم است، فقر نشانه‌ی شکست فردی است، ثروتمندان، لیاقت ثروتمند بودن را دارند و نظام سرمایه‌داری، درست و مناسب است.

هیچ زن، سیاه‌پوست، خدمت‌کار قراردادی یا فرد عادّی در نوشتن قانون اساسی نقش نداشت. بنابراین قانون اساسی ایالات متّحده بازتاب‌دهنده‌ی منافع این گروه‌ها نبود.

سرخ‌پوستانِ آنجا به سنگر انگلیسی‌ها حمله کردند و انگلیسی‌ها نیز جواب حمله‌ها را دادند. آنها پتوهای آلوده به آبله‌ی یک بیمارستان را به سرخ‌پوستان دادند تا باعث شیوع مرض مهلک آبله در میان قبایل شود.

به عقیده‌ی من حسّ وطن‌پرستی به معنای پذیرش بی‌چون و چرای هر آنچه دولت انجام می‌دهد، نیست؛ همچنان که همراهی با تمام اعمال دولت از خصایص دمکراسی نیست.

نژادپرستی، احساسی «طبیعی» حول تفاوت‌های میان سیاهان و سفیدها نبود؛ بلکه رهبران جامعه‌ی سفیدپوست به تقویت دیدگاه منفی از سیاهان می‌پرداختند. اگر مردم سفیدپوست فقیر، به نژاد آفریقایی ـ آمریکایی به دیده‌ی حقارت می‌نگریستند، احتمال متّحد شدن با هم برای شورش، کمتر می‌شد.

به عقیده‌ی من حسّ وطن‌پرستی به معنای پذیرش بی‌چون و چرای هر آنچه دولت انجام می‌دهد، نیست؛ همچنان که همراهی با تمام اعمال دولت از خصایص دمکراسی نیست. به خاطر می‌آورم در اوایل دوران تحصیل، به ما می‌آموختند عدم پرسش‌گری از عملکرد دولت، توسط مردم کشور، نشان از حکومت دیکتاتوری دارد. اگر در کشوری دمکراتیک زندگی می‌کنید، بدان معنی است که حقّ انتقاد از سیاست‌های دولت خود را نیز دارید.

آن زمان می‌دانستم چیزی به نام حقیقت خالص و ناب وجود ندارد. در پس هر حقیقتی که یک معلّم و نویسنده به مخاطب خود ارائه می‌کند قضاوتی وجود دارد؛ آن قضاوت می‌گوید: این حقیقت اهمّیت دارد و سایر حقایق، که من از آنها صرف نظر می‌کنم، مهم نیستند. من اندیشیدم که برخی از چیزهایی که از اغلب کتاب‌های تاریخ حذف شده‌اند، اهمّیت داشته‌اند.

می‌دانستم چیزی به نام حقیقت خالص و ناب وجود ندارد. در پس هر حقیقتی که یک معلّم و نویسنده به مخاطب خود ارائه می‌کند قضاوتی وجود دارد؛ آن قضاوت می‌گوید: این حقیقت اهمّیت دارد و سایر حقایق، که من از آنها صرف نظر می‌کنم، مهم نیستند. من اندیشیدم که برخی از چیزهایی که از اغلب کتاب‌های تاریخ حذف شده‌اند، اهمّیت داشته‌اند.

کشاورزانِ ثروتمندِ جنوب بیش از همه دلهره داشتند که مبادا برده‌های سیاه‌پوست با سفیدپوستان بی‌چیز، خیزش دیگری همچون خیزش بیکن به راه اندازند. راهکار مناسب برای ممانعت از اتّحاد دو گروه، استفاده از ابزار نژادپرستی بود. ادموند مورگان که مورّخ برده‌داری در «ویرجینیا» است، در کتاب خود با عنوان «برده‌داری آمریکایی، آزادی آمریکایی» می‌نویسد: نژادپرستی، احساسی «طبیعی» حول تفاوت‌های میان سیاهان و سفیدها نبود؛ بلکه رهبران جامعه‌ی سفیدپوست به تقویت دیدگاه منفی از سیاهان می‌پرداختند. اگر مردم سفیدپوست فقیر، به نژاد آفریقایی ـ آمریکایی به دیده‌ی حقارت می‌نگریستند، احتمال متّحد شدن با هم برای شورش، کمتر می‌شد.

کتک و شلّاق، امر متعارفی بود. خدمت‌کاران زن، مورد تجاوز قرار می‌گرفتند. اربابان برای نظارت، راه‌های مختلف داشتند. غریبه‌ها برای اثبات آزادی و آنکه خدمت‌کار فراری نیستند، مجبور بودند اوراق شناسایی نشان دهند. طبق توافق حکومت مستعمره‌ها هر خدمت‌کاری که از یک مستعمره به مستعمره‌ی دیگر فرار می‌کرد، باید بازگردانده می‌شد (این قانون بعدها یکی از بندهای قانون اساسی ایالات متّحده شد).