بریده‌هایی از کتاب کلیدهای پرورش فرزندان امیدوار و موفق

شخص بايد توانايی فكر كردن درباره راههای رسيدن به هدف تعيين‌شده را داشته باشد. افرادی كه در راهيابی توانا هستند، احساس می‌كنند می‌توانند راههای بسياری برای رسيدن به هدفشان بيابند. افرادی كه در راهيابی نيرومند نيستند، احساس می‌كنند در پيدا كردن راه، با مشكل روبه‌رو هستند.

گاه برايمان حيرت‌آور است كه می‌بينيم كودكان برای انجام كارهای پيش‌پاافتاده‌ای مانند بستن بند كفش، بايد تقلا كنند. پدر و مادرِ خوب بودن، به اين معناست كه در حالی كه به كودكانمان كمك می‌كنيم تا هدفهای به‌ظاهر معمولی را مشخص كنند و به انجام برسانند، شكيبا باقی بمانيم و آنها را درك كنيم. اگر ناشكيبا بشويم و ناشكيبايی‌مان را به فرزندانمان نشان دهيم، به آنها ياد می‌دهيم كه شتاب‌زده و بی‌قرار بشوند، نه اميدوار.

واژه اميد، مفاهيم ضمنی گوناگونی دارد. وقتی می‌گوييم به آينده اميدوار هستيم، منظورمان اين است كه از آينده، فلان توقع يا خواسته را داريم. در اين حالت، اميدوار بودن به نگرشی تقريبآ منفعل تبديل می‌شود؛ نگرشی كه در آن به انتظار آينده می‌نشينيم تا خواسته‌مان برآورده شود. وقتی می‌گوييم «فرزندم درس می‌خواند و اميدوار است در امتحان موفق شود»، نگرشی پويا را مطرح می‌كنيم.

كودكان امروز، جهانی پرخطر را تجربه می‌كنند كه شايد ما پدر و مادرها قادر به درك آن نباشيم. اعتياد و فرار از مدرسه، فقط دو نمونه از مشكلاتی است كه در كمين كودكان نشسته است. كاربرد اميد در اين دو مورد، می‌تواند در رفع ساير مشكلات نيز برای كودكان مفيد باشد. تأثير اين راهبردها بر پسرها و دخترها به يك اندازه است و می‌توانيد آنها را در مورد تمامی فرزندانتان، همزمان به‌كار ببريد.

با خواندن صفحات اين كتاب، متوجه می‌شويد كه راهبردهای ارائه‌شده برای تقويت اميد، تا چه اندازه مفيد است و چگونه می‌توانيد آموخته‌هايتان را به فرزندانتان منتقل كنيد