بریده‌هایی از کتاب برقله‌های ناامیدی

هر رنج واقعی نشانی از غلبۀ مرگ دارد؛ هر چند ممکن است در پی لحظات فرسودگی به زندگی ادامه دهید.

رنج‌کشیدن و اندیشیدن من چقدر می‌تواند مهم باشد؟ حضور من، در این جهان، چند زندگی آرام را می‌آشوبد و معصومیت خوشایند و ناخودآگاه آنها را بر هم می‌زند؟ گرچه بر این باورم که تراژدی من عظیم‌ترین است در تاریخ ـ عظیم‌تر از سقوط امپراتوری‌ها ـ با وجود این، بر بی‌اهمیتی مطلق خود آگاهم.

به‌خوبی می‌توانم خدا را دل‌زده از مردمی تصور کنم که فقط دریوزگی را می‌شناسند، خشمگین از ابتذال مخلوقاتش و به یک اندازه بیزار از آسمان و زمین

تا به حال کسی در این جهان از رنج دیگری نمرده است. آن کس که می‌گوید برای ما مرده، خودش نمرده؛ او را کشته‌اند.

چقدر دوست داشتم روزی را ببینم که همۀ آدم‌ها، پیر و جوان، غمگین یا شاد، زن و مرد، متأهل و مجرد، جدی و سطحی دست از خانه و محل کار بکشند، وظایف و مسئولیت‌هایشان را زمین بگذارند، در خیابان گرد هم آیند و دیگر از هر کاری سر باز زنند. باشد که، در آن هنگام، بردگان کارهای عبث، که با این گمراهی هولناک که خود را وقف سعادت بشر کرده‌اند برای نسل‌های آینده جان می‌کنند، انتقام میان‌مایگی زندگی عقیم و بی‌اهمیت خود را بگیرند. انتقام اتلاف عظیمی که هرگز به دگردیسی معنوی مجال نداده. در آن هنگام که ایمان و تسلیم به‌تمامی تباه می‌شود، بگذارید سازوبرگ زندگی عادی یک بار برای همیشه متلاشی شود. بگذار آنان‌که در سکوت رنج می‌برند و حتی آهی از سر شکایت برنمی‌آورند با تمام وجود فریاد بکشند

تنها کسانی شادند که هرگز فکر نمی‌کنند یا به‌عبارتی فقط به ضروریات محض زندگی فکر می‌کنند و فکرکردن به این چیزها عین فکرنکردن است

هر انسانی نه فقط زندگی‌اش، بلکه مرگش را به‌دوش می‌کشد

انزوای واقعی، احساس تک‌افتادگی مطلق میان زمین و آسمان است.

هرکس با رنج خود، که آن را مطلق و نامحدود می‌پندارد، تنهاست.

تجربه‌هایی هست که کسی نمی‌تواند از آنها جان به‌در برد. تجربه‌هایی که در پی آنها حس می‌کنی همه‌چیز از معنا تهی می‌شود. همین‌که به کرانه‌های زندگی دست یافته باشی و تمام آنچه را که در آن مرزهای پرخطر فراهم است به‌غایت زیسته باشی، تمام رفتارهای روزمره و اشتیاق‌های معمول، افسون اغواگرانه‌شان را ازدست می‌دهند. تو تنها با ظرفیتت برای ابژه‌کردن می‌توانی به زندگی ادامه دهی، با توانایی برای رهایی از این فشار بی‌نهایت، با نوشتن. خلاقیت راه نجاتی موقتی از چنگال مرگ است.

ما چنان در زندگی تنهاییم که باید از خود بپرسیم آیا تنهایی در مرگ نشانه‌ای از وجود انسانی ما نیست؟ آیا آخرین لحظه را تسلایی است؟ میل به زیستن و مرگ در میان اجتماع نشان نقصانی بزرگ است. مردن در گوشه‌ای تنها و متروک هزار بار بهتر است، طوری که بتوان بدون اطوارهای احساساتی و دور از چشم دیگران جان سپرد

تغزلی‌بودن یعنی نتوانی در خود فروبسته بمانی. هرچه نیاز به صورت‌بندی بیرونی بیشتر باشد، شاعرانگی درونی‌تر، ژرف‌تر و چگال‌تر است. چرا انسانِ عاشق و مبتلا تغزلی است؟ زیرا این حالات، با وجود سرشت و سمت‌وسوی متفاوتشان، از ژرف‌ترین و شخصی‌ترین بخش وجود ما، از مرکز بنیادین ذهنیات، سرچشمه می‌گیرند؛ انگار که از منطقه‌ای تشعشع‌زده. انسان آن‌گاه تغزلی می‌شود که نبض زندگی‌اش با ضرب‌آهنگی ذاتی می‌تپد و این تجربه‌ای است چنان مهیب که کل معنای شخصیت او را از نو ترکیب می‌کند. سپس، آنچه در ما یگانه و ویژه است به‌گونه‌ای چنان بیانگر عینیت می‌یابد که فرد را به ساحتی کیهانی برمی‌کشد. عمیق‌ترین تجربه‌های ذهنی عام‌ترین آنها نیز هست، چراکه انسان از دریچۀ آنها به سرچشمۀ هستی می‌رسد. درونگرایی حقیقی به جامعیتی می‌انجامد که دور از دسترس در حاشیه‌ماندگان است.

اگر بخواهم کاملاً صادقانه بگویم، نمی‌دانم چرا زندگی می‌کنم و چرا از زندگی بازنمی‌ایستم. پاسخ احتمالاً در ماهیت بی‌منطق زندگی نهفته است که بی‌هیچ استدلالی برقرار می‌ماند. چه می‌شد اگر فقط انگیزه‌های پوچ برای زندگی وجود داشت؟ آیا همچنان می‌شد آنها را انگیزه نامید؟ این جهان ارزش قربانی‌شدن به‌نام یک ایده یا عقیده را ندارد. امروز چقدر خوشبخت‌تریم ازآن‌رو که دیگران در راه سعادت و روشنگری ما مرده‌اند؟

چه بسیار زهر است در رنج، چه بسیار کینه‌ها!

زندگی، برای تحمل تنش‌های عظیم، بیش از حد محدود و تکه‌تکه است.

وقتی همۀ آنچه زندگی به شما پیشکش کرده را تا سر حد هجوم شوری متعالی زیستید، به مرحله‌ای می‌رسید که دیگر نمی‌توان هیچ‌چیز را تجربه کرد

می‌توان مُرد به‌خاطر هر آنچه هست و هر آنچه نیست. در این حالت، هر تجربه جهشی است به درون پوچی

حس می‌کنم زندگی در درونم از شور و بی‌ثباتی بیش از حد ترک می‌خورد. همچون انفجاری مهارنشدنی که تو را با هر چیز دیگر به هوا پرتاب می‌کند. در کرانه‌های زندگی، احساس می‌کنید دیگر بر زندگی درونی‌تان تسلط ندارید. ذهنیات، خیالات است و نیروهای افسارگسیخته‌ای درونتان در جوش و خروشن‌اند و بی‌هیچ ارتباطی با یک مرکز شخصی یا نظم منفرد معین در حال تکامل. در کرانه‌های زندگی، همه‌چیز بهانه‌ای است برای مرگ.

در خود می‌بالی، دیوانه‌وار گسترش می‌یابی، تا جایی که هیچ مرزی نمی‌ماند. به کرانه‌های زندگی می‌رسی، آنجا که تاریکی، نور را می‌رباید و از آن فراوانی انگار که در گردبادی وحشی به دل نیستی پرتاب می‌شوی. زندگی هم فراوانی به‌بار می‌آورد، هم خلأ، هم سرخوشی و هم دل‌مردگی

انگار دارم می‌میرم از انزوا، عشق، ناامیدی، نفرت و هر آنچه این جهان در اختیارم گذاشته. با هر تجربه همچون بادکنکی که بیش از ظرفیتش باد شده منبسط می‌شوم.