بریده‌هایی از کتاب انواع زنان

همه‌ی صنایع دستی به نوعی تعادل درونی را در برابر تمرکز بر دنیای بیرون برای زنان آتنایی به ارمغان می‌آورند.

اگر زن آتنایی «زره و سپرش را دربیاورد» دیگر اثر مدوسایی نخواهد داشت. وقتی او از قضاوت دیگران و درست و غلط انگاشتن احساسات، افکار و زندگی آن‌ها دست بردارد، سپر مدوسا از بین می‌رود. زمانی که او آگاه شود که باید چیزهایی از دیگران بیاموزد و چیزهایی را با آن‌ها به اشتراک بگذارد و خود را با آن‌ها هم‌سطح بداند، خواهد توانست سپر گرگون و اثر مدوسا را کنار بگذارد.

معمولا زن آتنایی که دارای اثر مدوساست، از قدرت منفی خود ناآگاه است. نیت او این نیست که باعث ایجاد ترس و وحشت شود. او صرفآ در حال انجام کارش به بهترین نحو ممکن است؛ جمع‌آوری اطلاعات صحیح، بررسی فرضیات و درک ارتباط موضوع با شواهد. اما ممکن است به‌طور ناخودآگاه همان کاری را کند که گوته اشاره می‌کرد: «ما با موشکافی، فرد را می‌کشیم».

زمانی که زن آتنایی در جایگاه قدرت یا قضاوت قرار می‌گیرد، می‌تواند نیروی مدوسا را تا بالاترین حد ممکن به‌کار گیرد تا باعث وحشت و از کار افتادن طرف مقابل شود.

آتنا نسبت به مسائل معنوی و اخلاقی که برای برخی اهمیت حیاتی دارد بی‌تفاوت و نسبت به مشکلات افراد در زمینه‌ی روابط‌شان بی‌حوصله است و از هر گونه ضعفی بیزار می‌باشد. نداشتن حس همدردی تا این اندازه، به‌راستی کشنده است.

بر روی زرهی که اسطوره‌ی آتنا می‌پوشید، تصویر سر گُرگون یا همان سر مدوسا نقش بسته بود که نماد قدرت آتنا بود. مدوسا هیولایی بود که بر روی سرش به جای مو، مار روییده بود و ظاهر وحشتناکش، هر کسی را که به او خیره می‌شد تبدیل به سنگ می‌کرد. گُرگون جبه‌ای از وجود زن آتنایی است. او نیز این قدرت را دارد تا نیروی حیات را از تجارب دیگران بگیرد و روابط انسانی را به حالت ایستا تبدیل کند. او با تمرکز بر روی واقعیت‌های موجود و جزئیات و نیاز به اثبات‌های منطقی، به‌راحتی می‌تواند یک گفت‌وگو را تبدیل به بحث خشکی درباره‌ی جزئیات کند.

زن آتنایی به دلیل این‌که در ذهنش زندگی می‌کند، از تجربه کاملِ بودن در بدنش بی‌بهره است. او اطلاع کمی درباره‌ی غریزه دارد و فکر کردن درباره‌ی آن مانند فشار آوردن به محدوده‌های جسمش است. آتنا زن را در سطحی «بالاتر» از سطح غریزه نگه می‌دارد و در نتیجه او قدرت واقعی غرایز مادری، جنسی و تولیدمثل را درک نمی‌کند.

زمانی که زنی که شبیه آتناست و ویژگی‌های او را در خود داشته باشد، نه قربانی عواطف دیگران خواهد شد و نه عواطف خودش. مشکلات او از صفات شخصیتی خودش ناشی می‌شود؛ از «پوشیدن زره و برداشتن سپر» از لحاظ روان‌شناختی. در واقع رشد تک‌بُعدی او باعث می‌شود از باقی بخش‌های وجودی‌اش که نیاز به رشد دارند، غافل بماند.

آتنای منطقی هرگز کنترل ذهن، قلب و اراده‌ی خود را از دست نمی‌دهد.

یائسگی نمی‌تواند برای آتنا باعث غم و اندوه شود؛ زیرا او هرگز خود را به‌عنوان یک مادر تعریف نمی‌کند. نه جوانی و نه زیبایی در اعتماد به‌نفس زن آتنایی تأثیری ندارند؛ چرا که اعتماد به‌نفس او بر پایه هوش، شایستگی و چاره‌جویی او بنا شده است.

سال‌های میانی عمر معمولا برای زن آتنایی بهترین دوارن زندگی‌اش است. او با این توانایی که می‌تواند وقایع را آن‌گونه که هستند ببیند، به‌ندرت دچار اشتباه می‌شود.

آتنا اسطوره‌ی یونانی خرد و صنایع است که در میان رومی‌ها با نام مینرواشناخته می‌شود. آتنا نیز مانند آرتمیس اسطوره‌ای باکره بود که به پاکدامنی و تجرد پایبند بود. او اسطوره‌ی جنگجوی زیبا و باوقاری بود که محافظ قهرمانان منتخبش و همچنین شهر همنام خودش، آتن بود. او تنها اسطوره‌ی زن المپی است که زره‌پوش تصویر شده است؛ لبه‌ی کلاهخودش عقب رفته تا زیباییش آشکار شود، به همراه سپری بر روی بازویش و نیزه‌ای در دستش.

میانسالی یک زن آرتمیسی همچنین می‌تواند شروع دوران تأثیرگذارتری باشد؛ زیرا که او به سمت درون برمی‌گردد و بیشتر با آرتمیس در مقام اسطورهٔ ماه آشنا می‌شود تا آرتمیس در مقام اسطورهٔ شکار.

چانیا گالاند در کتابش با عنوان زنان در حیات‌وحش بر این نکته تأکید دارد که وقتی زنان در حیات‌وحش قدم می‌زنند، در واقع در درون خودشان راه می‌روند: «رفتن به درون حیات‌وحش شامل رفتن به طبیعت درون خودمان هم می‌شود.

زنی که ذاتآ بیشتر شبیه آتنای خردمند یا آرتمیس رقابت‌جو است تا هرای همسردار یا دیمیتر مادردار، به خاطر ارزیابی‌ها و تلاش‌های دستاورد ـ محور خویشتن زنانه‌اش، مورد تقدیر و توجه قرار خواهد گرفت. او در حقیقت منطبق با اسطورهٔ خاصی خواهد بود که بیشتر از همه شبیه اوست. در نتیجه، او آن‌طور که فروید آسیب‌شناسی کرده بود، از عقده مردانگی رنج نمی‌برد و آن‌طور که یونگ می‌گوید، با آنیموس درونش همذات‌پنداری نمی‌کند. زمانی که یک زن دارای الگوهای اسطوره‌ای آتنا و آرتمیس می‌باشد، ویژگی‌های «زنانه» مانند وابستگی، پذیرش و پرورش‌دهندگی با شخصیت او جور درنمی‌آید.

روان‌کاوی فرویدی رفتارهای زنان را به صورت زیر تفسیر می‌کند: * زنی که دارای صلاحیت و اعتماد به‌نفس است و کارهایی را در دنیای بیرون به انجام می‌رساند و به نظر می‌رسد از داشتن فرصت به ظهور رساندن هوش و استعدادهایش لذت می‌برد، دارای «عقده مردانگی» است. برطبق نظر فروید، او به‌گونه‌ای رفتار می‌کند که انگار اخته شده است؛ در حالی که واقعآ این‌گونه نیست. در حقیقت هیچ زنی نمی‌خواهد برتر باشد و برتری‌جویی نشانه‌ای از عقدهٔ مردانگی است؛ نوعی انکار «واقعیت». * زنی که می‌خواهد فرزند داشته، در اصل می‌خواهد آلت جنسی مردانه داشته باشد و این آرزوی خود را کاهش داده و آن را با آرزوی داشتن فرزند معاوضه کرده است.

یونگ معتقد بود، توانایی زنان در فکر کردن درجه دوم و متعصبانه است. نظریه زیگموند فروید درباره روان‌شناسی زنان، مبتنی بر اندام جنسی مردانه است. او زنان را در قالب افرادی تعریف می‌کند که از لحاظ جسمی ناقص هستند؛ نه افرادی که از نظر جسمی یا روانی متفاوت می‌باشند. از دید فروید، نداشتن اندام جنسی زنان را ناقص و درجه دو نموده است. در نتیجه او معقتد است زنان عادی از کمبود اندام جنسی مردانه رنج می‌برند، خودآزار و خودشیفته‌اند و «من برتر» شان رشد نکرده است.

در جوامع پدرسالار، تنها نقش قابل‌قبول، اغلب دوشیزه مجرد (پرسفون)، همسر (هرا)، و مادر (دیمیتر) است. آفرودیت متهم به «روسپی‌گری» یا «شهوت‌طلبی» است و این امر موجب تحریف و کم‌ارزش شدن میل جنسی این کهن‌الگو می‌شود. یک هرای جسور یا عصبانی تبدیل به «سلیطه» می‌شود. و برخی از فرهنگ‌ها در گذشته یا امروز به شدت استقلال‌طلبی، هوش یا میل جنسی در زنان را انکار می‌کنند، به قسمی که هر نشانه‌ای از آرتمیس، آتنا و آفرودیت باید سرکوب شود.

یک زندگی درونی غنی، یک تخیل خلاقانه و یا زندگی کردن در رویا می‌تواند جبران یک زندگی بیرونی بی‌حاصل باشد و در عین حال ما را برای روزی که در آن زندگی درونی و بیرونی بازتاب خواسته‌های حقیقی ما باشد آماده کند.

تخیل می‌تواند چیزی را در درون ما زنده نگاه دارد و راه‌حل‌های خلاقانه پیش پای ما بگذارد،