بریده‌هایی از کتاب انواع زنان

در نظر من یک زن آتنایی یکی از آن زنان تروتمیز و اتو کشیده‌ای است که در تمام طول زندگی‌شان لباس‌های «شیک و رسمی» می‌پوشند. در واقع روان زن آتنایی نیز شبیه همان لباس‌های شیک و اتو کشیده است؛

آرتمیس در برابر کسانی که به او توهین می‌کردند بسیار بی‌رحم بود؛

در طول دوران تاریخی حکومت اسطوره‌های مردانه، آرتمیس، آتنا و هستیا، استثناء باقی ماندند و هرگز ازدواج نکرده، مغلوب نشده، فریب نخورده، مورد تجاوز قرار نگرفته یا توسط خدایان مرد یا مردان فانی تحقیر نشدند و مصون و سالم باقی ماندند.

اگر خانواده دختری او را تشویق کند تا هر ویژگی که به طور طبیعی در وی ظهور می‌کند را پرورش دهد، آنگاه او نسبت به خودش احساس خوبی پیدا می‌کند و سعی می‌کند هرکاری که برایش اهمیت دارد را انجام دهد. خلاف این امر در خصوص دختری که کهن‌الگوی ذاتی‌اش مورد تأیید خانواده قرار نمی‌گیرد، نیز رخ می‌دهد. تقابل موجب تغییر الگوی ذاتی نمی‌شود، بلکه فقط موجب می‌شود تا دختر به خاطر ویژگی‌ها و علائقی که دارد، خودش را سرزنش کند. و اگر به چیزی غیر از آنچه هست تظاهر کند، ممکن است احساس غیرواقعی بودن به او دست بدهد.

خدابانوان، نمایانگر الگوهایی هستند که منعکس‌کننده زندگی در یک فرهنگ پدرسالار است.

این‌که این نقش معنا و رضایت را برای زندگی زن به ارمغان می‌آورد یا درد و خشم، بستگی به کیفیت ازدواج و وفاداری مرد دارد.

به مانند نخستین اشعه‌های باریک نور خورشید پس از باران، غم ناشی از تنهایی ناخواسته با گذشت زمان گرم‌تر و گرم‌تر می‌شود... و همزمان با آن حس هویت انسان نیز رشد پیدا می‌کند. زمانی که در میانه‌ی مردم زندگی می‌کنیم، بخشی از اشتیاق و بینش طبیعی‌مان از طریق صحبت کوتاهی که با دیگران داریم به بیرون درز پیدا می‌کند. در شجاعانه‌ترین حالت شما فکر می‌کنید این نهایت کاری است که انسان می‌تواند انجام دهد. اما نیروی اصلی حیات از درون می‌آید؛ به آن‌جا بروید. نیایش و مراقبه کنید و به آن بخش‌های روشنگر درون‌تان دست پیدا کنید.

آتنا زن را در سطحی «بالاتر» از سطح غریزه نگه می‌دارد و در نتیجه او قدرت واقعی غرایز مادری، جنسی و تولیدمثل را درک نمی‌کند.

تا زمانی که زنی که شبیه آتناست و ویژگی‌های او را در خود داشته باشد، نه قربانی عواطف دیگران خواهد شد و نه عواطف خودش.

یائسگی نمی‌تواند برای آتنا باعث غم و اندوه شود؛ زیرا او هرگز خود را به‌عنوان یک مادر تعریف نمی‌کند. نه جوانی و نه زیبایی در اعتماد به‌نفس زن آتنایی تأثیری ندارند؛ چرا که اعتماد به‌نفس او بر پایه هوش، شایستگی و چاره‌جویی او بنا شده است.

کهن‌الگوی آتنا در هر نقطه‌ای که یک زنِ قربانی، شروع به برنامه‌ریزی برای بقا یا خلاصی از شرایط کند، فعال می‌شود.

زیرا او همسر خوبی است که خوب غذا می‌پزد (هرا)، از طبیعت مادرانه‌اش و حس مراقبت از همسرش انگیزه می‌گیرد (دیمیتر)، آنچه باعث رضایت همسرش می‌شود را انجام می‌دهد (پرسفون) یا می‌خواهد در نظر همسرش جذاب و فریبنده باشد (آفرودیت). اما اگر هستیا اسطوره‌ای باشد که بر روی زن تأثیرگذار است، آن‌گاه زن حتی زمانی که تنهاست برای خودش میز می‌چیند و غذای درست و حسابی آماده می‌کند و خانه‌اش مانند همیشه مرتب و منظم است. اما اگر اسطوره‌های دیگر انگیزه‌بخش وظایف خانه‌داری باشند، احتمالا تمام کارها تا موقع برگشت شوهر به تعویق خواهند افتاد. یک زن هستیایی گل‌های تازه‌ای را برای خودش در گلدان می‌چیند که هرگز توسط همسر غایب دیده نمی‌شود. خانه یا آپارتمان چنین زنی همیشه حس «خانه» را به انسان منتقل می‌کند، چون او برای خودش زندگی می‌کند، نه برای دیگری.

آفرودیت، اسطوره عشق و زیبایی (بیشتر به نام رومی خود ونوس معروف است) در گروه سومی قرار دارد که کلا متعلق به خودش است و اسطوره کیمیاگری نام دارد. او زیباترین و مقاومت‌ناپذیرترین اسطوره بود. او روابط عشقی و فرزندان بسیاری داشت که حاصل روابط متعدد او بود. او مولد عشق و زیبایی، جاذبه جنسی، میل‌جنسی و زندگی جدید بود. او روابطش را خودش انتخاب می‌کرد و هرگز قربانی نبود. بنابراین، او همچون اسطوره باکره استقلال خود را حفظ می‌کرد و به شیوه اسطوره آسیب‌پذیر روابطی را برقرار می‌کرد. آگاهی او هم متمرکز بود، هم پذیرا و این اجازه را می‌داد که تبادلی دوجانبه شکل بگیرد که خود او و طرف مقابلش را تحت‌تأثیر قرار دهد. کهن‌الگوی آفرودیت به زنان این انگیزه را می‌دهد که در روابط خود بیش از دوام و پایداری، به دنبال شور و هیجان باشند، همواره به روش‌های خلاق ارج نهند و از تغییر استقبال کنند.

کارل گوستاو یونگ، مفهوم کهن‌الگوها را وارد روان‌شناسی کرد. او کهن‌الگوها را به مثابه الگوهای رفتار غریزی در دل یک ناخودآگاه جمعی می‌دید. ناخودآگاه جمعی، بخشی از ناخودآگاه است که فردی نیست، بلکه جهانی است؛ با محتویات و حالات رفتاری که کم‌وبیش در همه جا و در تمام افراد به‌طور یکسان یافت می‌شوند.

زن قهرمان کسی است که عشق می‌ورزد و عشق ورزیدن را یاد می‌گیرد. او یا با شخص یا اشخاص دیگری سفر می‌کند یا به دنبال همراهانی در راه هدف خود است.

«ادای چیزی را درآوردن» رفتار ناخودآگاهی است که تنش ناشی از احساسات متضاد را کاهش می‌دهد.

زمانی که تعارضی سخت در روان زن درمی‌گیرد و «من» نمی‌تواند نظم را حفظ کند، فرایند منظمی شکل نخواهد گرفت. صداهای متعددی بالا می‌گیرد که نتیجه آن صداهای ناهنجار درونی است؛ انگار اسطوره‌ها خواسته‌های خود را فریاد می‌زنند و هر کدام سعی می‌کند دیگران را کنار بزند. «منِ» زن نمی‌تواند متوجه شود صداها چه می‌گویند و فشار شدیدی در درون شکل می‌گیرد. زنی که چنین آشفتگی‌ای در درونش شکل می‌گیرد احساس سرگشتگی و فشار می‌کند و نمی‌تواند افکارش را سروسامان دهد.

زنان آفرودیتی تمایل دارند در لحظه‌ی حال زندگی کنند. آن‌ها به‌گونه‌ای هستند که گویی هیچ چیز ورای تجربه‌ای که در این لحظه دارند وجود ندارد. چنین زنی در گیرودار یک لحظه ممکن است به گونه‌ای واکنش نشان دهد که انگار کارهایش هیچ‌گونه عواقبی نخواهد داشت.

زنی که به شدت با کهن‌الگوی آفرودیت همذات‌پنداری می‌کند، عمومآ زنی برون‌گراست که عاشق زندگی است و عنصری آتشین در شخصیتش دارد. او دیگران را دوست دارد و با جذابیتش آن‌ها را به سمت خود جلب می‌کند. توجه او حالتی اغواگرانه دارد. اگر او با آفرودیت همذات‌پنداری کند به خواست خودش عمل کرده و به عواقب کارهایش اهمیتی نمی‌دهد.

زنی که دارای تمایلات آفرودیتی است، همیشه بین علائق خود و فرهنگ جامعه در کشمکش و تضاد خواهد بود.