بریده‌هایی از کتاب انواع زنان

اما در هر حال تا زمانی که آنیموس مسئول قاطعیت زن باشد، نمی‌توان از او انتظار داشت تا همیشه حاضر و در دسترس باشد

آنیموس همچنین وظیفه نگهبانی را نیز انجام می‌دهد و قاطعانه از حریم زن در برابر تعدی‌های ناخواسته جلوگیری می‌کند.

اما برخلاف اسطوره‌ی هستیا، زن هستیایی انسانی است که در بین مردم زندگی می‌کند و باید به بیرون از دیوارهای خانه یا معبد پا بگذارد و در این تجربه موفق نخواهد بود مگر آن‌که دیگر بخش‌های روانش به او کمک کنند تا فعال، اجتماعی و قاطع باشد. آتنا و آرتمیس، کهن‌الگوهای فعال زنانه درست به مانند آنیموس یا بخش مردانه‌ی روان یک زن می‌توانند به او کمک کنند تا به این توانایی‌ها دست پیدا کند.

یک زن هستیایی که می‌بایست در یک مصاحبه یا ارزشیابی حاضر شود، باید به‌طور آگاهانه نقابی برای خود بسازد و به اندازه‌ای در مورد آن تفکر کند که انگار می‌خواهد برای خود رزومه بنویسد (که می‌توان رزومه را نقاب «روی کاغذ» دانست). او نیاز دارد تا جایی که می‌تواند تصویر واضحی از آنچه از او انتظار می‌رود در هر موقعیتی باشد، به دست بیاورد و نقاب‌های متعددی را امتحان کرده تا در نهایت آنچه که بیشتر از همه با آن احساس راحتی می‌کند را بیابد.

زمانی که مجبور است به یک گردهمایی بزرگ برود، احساس بی‌کفایتی، ناشی‌گری، خجالت و ناشایستگی می‌کند. او احساس می‌کند نقاب مناسبی ندارد و گویی «چیزی نپوشیده است». این نوع اضطراب خود را در کابوس‌هایی نشان می‌دهد که او در آن‌ها خودش را عریان یا نیمه‌عریان می‌بیند. گاهی تعبیر استعاره‌ای چنین رویاهایی این است که بیش از اندازه خود را عریان نموده است؛ بیش از اندازه خود را آشکار کرده، بیش از اندازه صادق بوده و اجازه داده تا آنچه همگان در موقعیت مشابه پنهان می‌کنند را دیگران ببینند.

شاید یک زن کهنسال هستیایی مجبور شود با مستمری ناچیز تأمین اجتماعی روزگار بگذراند، اما هرگز از لحاظ روحی افت نمی‌کند. حتی اگر سال‌های آخر عمرش را در تنهایی بگذراند، نه حسرت زندگی گذشته‌اش را خواهد خورد و نه ترسی از مرگ به دل راه خواهد داد.

مشکل اصلی زنان هستیایی مواجهه با دنیای بیرون است. اگر آن‌ها به دلیل طلاق یا فوت همسر جایگاه خود را در خانه از دست بدهند و از لحاظ اقتصادی نیز آماده‌ی این موقعیت نبوده باشند، به‌طور ذاتی و تجربی نمی‌توانند در دنیای بیرون موفق باشند. به همین دلیل ممکن است به دسته‌ی فقرای دارای مناعت طبع بپیوندند.

در مقابل زن نیز قدر مستقل بودنش در تصمیم‌گیری برای خانه‌شان را می‌داند و حمایت مالی‌ای که زمان و فضای مناسب برای انجام آنچه برایش مهم است به او می‌دهد را دوست دارد. به‌علاوه یک شوهر هرمسی به‌طور ذاتی همیشه در حرکت است، کارهای جدید خلق می‌کند، معامله می‌کند، راه‌های جدید را امتحان می‌کند، به هوش و شهود خودش اعتماد می‌کند و در مجموع در دنیا بیشتر روی خودش حساب می‌کند. او نه نیازی دارد و نه می‌خواهد همسری هرایی یا آتنایی داشته باشد تا به او در ایجاد یک تصویر اجتماعی یا راهکاری مناسب یاری برساند. بنابراین او از همسرش انتظار ندارد تا در سفرهای کاری یا در مهمانی‌های رسمی او را همراهی کند، که همه این‌ها کاملا متناسب با شخصیت همسر هستیایی او می‌باشد.

بسیاری از ازدواج‌های سنتی رضایت‌بخش، پیوند شوهر هرمسی اهل تجارت، مسافرت، با روابط عمومی بالا، کارآفرین و ماهر در معادلات دنیای بیرون با زنی هستیایی است که آتش خانه را همیشه روشن نگاه می‌دارد. معمولا این ترکیب برای هر دوی آن‌ها به خوبی جواب می‌دهد. هرکدام از آن‌ها رضایت شخصی خود را از آنچه به‌طور فردی انجام می‌دهند به خوبی می‌یابند و این رضایت به‌طور غیرمستقیم فعالیت‌های دیگری را پشتیبانی می‌کند. شوهر قدر آرامش خاطر خود از بابت خانه و زندگی را می‌داند؛ چرا که همسرش به خوبی حواسش به خانه هست و این کار را لزوماً به خاطر شوهر انجام نمی‌دهد و همیشه خانه‌ای آرام و صمیمی در بین بازگشت‌هایش از هیاهوی دنیای بیرون، برایش مهیاست. او ترکیب خانه‌نشینی و روح مستقل همسرش را دوست دارد.

هرا بیشتر بر روی نقش «همسر» تأکید دارد، دیمیتر بر روی «مادر» و آتنا بر روی خانه‌داری کارآمد و بهینه. اما هستیا عنوان شغلی خود را «کدبانو» می‌گذارد. روابط با مردان

او برای این‌که از لحاظ عاطفی ارضا شود، نیاز به هیچ مردی ندارد. بدون شوهر، زندگی متفاوت می‌شود، اما معنا و هدف خود را از دست نمی‌دهد.

برای شوهرش رابطه‌ی جنسی با او «مثل بازگشت به خانه» یا «مکانی امن» می‌باشد.

زنان هستیایی می‌توانند در مشاغلی که نیاز به صبر و آرامش دارند، سرآمد باشند. برای مثال، مدل مورد علاقه‌ی عکاسان، زن هستیایی است؛ چرا که نوعی «نگاه درونی» در چشمانش وجود دارد. به‌علاوه‌ی زیبایی‌ای متواضعانه و آرامشی همراه با متانت دارد و کاملا در ژستش فرو می‌رود.

برخی از زنان در حضور هستیا، ذوق شاعری پیدا می‌کنند. می سارتون، شاعر و نویسنده، می‌گوید: «نوشتن تنها زمانی برایم امکان‌پذیر است که در حالتی از برکت قرار دارم؛ زمانی که کانال‌های عمیق درونی‌ام باز هستند و به طرز شگرفی هم آرام هستم و هم منقلب. در این حالت است که شعر به مانند موهبت ورای اراده‌ی من بر من جاری می‌شود.»

اما با پذیرش نگرش هستیایی، یک زن می‌تواند از فرصت تا کردن لباس به‌عنوان زمانی که می‌تواند ذهنش را آرام کند، استقبال نماید.

زنانی که ذاتاً هستیایی نیستند، می‌توانند زمانی را «با هستیا» بگذرانند؛ با آن بخش درونی، آرام و مرکزی وجودشان. به این منظور آن‌ها باید زمانی بگذارند و مکانی پیدا کنند؛ خصوصاً اگر زنان رابطه‌محوری هستند که زندگی‌شان پر از فعالیت و روابط است و به این واقعیت اذعان داشته و افتخار می‌کنند که «وقت سر خاراندن ندارند».

در این حالت، هرمس مانند نسیمی است که از روی خاکستر یک آتشدان عبور می‌کند و آن را شعله‌ور می‌سازد. به همین ترتیب، ایده‌ها می‌توانند احساسات عمیق را شعله‌ور سازند یا کلمات می‌توانند آنچه را که تا به حال ناشناخته بوده، به سطح آگاهی بیاورند و آنچه که پیش از این به سختی درک می‌شده را روشن سازند.

خویشتن آن تجربه‌ی درونی است که از طریق آن ما با جوهره وجودی هر چیز در دنیای بیرون احساس یکتایی می‌کنیم. در این سطح از آگاهی «وصل» و «جدایی» به طرز متناقضی یکی هستند.

هستیا کهن‌الگوی مرکزیت درون است. او همان «نقطه پرگار وجود» است که به تمام اعمال ما معنا می‌دهد. همان نقطه مرجع درونی که به یک زن اجازه می‌دهد در بحبوحه‌ی آشفتگی‌ها و هیاهوهای روزمره، اتصال خود را حفظ کند. اگر هستیا در روان زنی حضور داشته باشد، زندگی او معنا خواهد داشت.

یک زن هرایی که متوجه خیانت همسرش شده و با درد به آن موضوع واکنش نشان می‌دهد، اگر کهن‌الگوی هستیا را در وجود خود داشته باشد، به اندازه‌ی قبل احساس قربانی بودن نمی‌کند. افراط سایر کهن‌الگوها به کمک توصیه‌های خردمندانه هستیا متعادل می‌شود؛ نوعی حس حضور که ما را به سوی حقیقت هدایت می‌کند یا بینشی معنوی را به ما ارائه می‌دهد.