بریده‌هایی از کتاب انواع زنان

یک زن بدون وجود هرا در روانش، ممکن است روابط کوتاه مدت متعددی را تجربه کند و همه‌ی آن‌ها را به محض بروز مشکلات اجتناب‌ناپذیر ترک کند. او حتی ممکن است همه‌ی مراسم‌ها را انجام دهد ــ ازدواجی باشکوه در کلیسا و همه چیز ــ اما هیچ نوع پیوند اساسی هراگونه‌ای را با مردی که با او ازدواج کرده احساس نکند.

اما او همچنان میل شدیدی برای خودِ ازدواج در درونش احساس می‌کند. او نیاز به اعتبار و عزت و احترامی دارد که ازدواج برایش به ارمغان می‌آورد و می‌خواهد با عنوان «خانم آقای فلانی» شناخته شود. او نمی‌خواهد با شریک زندگی‌اش فقط زندگی کند. او نیاز به تأیید بیرونی دارد و عروسی باشکوه در کلیسا را به مراتب به یک مسافرت تفریحی یا ثبت ازدواج در دفترخانه ترجیح می‌دهد.

خشم هرا متوجه شوهر خیانتکارش نبود؛ بلکه به سمت «آن زن دیگر» (که معمولا توسط زئوس اغوا شده یا مورد تجاوز قرار می‌گرفتند)، فرزندان زئوس یا ناظران بی‌گناه بود.

در زندگی واقعی، گاهی پس از سال‌ها ازدواج، یک همسر پرسفونی ممکن است این احساس اسیر بودن در دام شوهری ظالم و خودخواه که او به زور مجبور به ازدواج با او شده است را کنار بگذارد. او تنها زمانی می‌تواند این احساس متفاوت را داشته باشد که به شوهرش به عنوان مردی آسیب‌پذیر ناکامل و نجیب نگاه کند و بتواند قدر عشق او نسبت به خودش را بداند. در این بستر جدیدِ اعتماد و قدردانی، زن می‌تواند برای نخستین بار اواج لذت جنسی را تجربه کرده و به شوهرش به عنوان دیونوسوسی نگاه کند که شور او را برانگیخته است؛ نه هادسی که او را زندانی کرده است.

به علاوه، زن دیمیتری زمانی که افسرده می‌شود، با سرزنش‌هایی که انجام می‌دهد باعث می‌شود اطرافیانش احساس گناه، ضعف یا خشم کنند. در مقابل، زن پرسفونی چنین احساساتی را در دیگران برنمی‌انگیزد. در عوض آن‌ها احساس می‌کنند که از او فاصله گرفته‌اند. او خودش احساس گناه، ضعف و موقر بودن می‌کند. او معمولا بی‌مورد به خاطر حرف‌ها، افکار و کارهایش احساس گناه می‌کند. در نتیجه، یک دیمیتر افسرده حضور قدرتمندی در میانه‌ی خانه است، در حالی که پرسفون افسرده در اتاق‌های پشتی محو می‌شود.

زمانی که زن پرسفونی افسرده می‌شود، این افسردگی چندان خود را نشان نمی‌دهد. شخصیت منفعل او بیش از پیش عقب می‌نشیند، انفعال او افزایش پیدا می‌کند و عواطفش خارج از دسترس می‌شود. او به نظر لاغر و تکیده می‌آید. مانند خود پرسفون زمانی که اولین بار در دنیای زیرین زندانی شده بود، او هم چیزی نمی‌خورد و حرفی برای گفتن ندارد. زن پرسفونی در این حالت به مرور زمان هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ روانی ضعیف می‌شود. نگاه کردن به یک پرسفون افسرده مانند نگاه کردن به یک گل پژمرده است.

زن پرسفونی زمانی که توسط افرادی که می‌خواهند او را به خود محدود کنند مورد سلطه قرار می‌گیرد، مستعد افسردگی می‌شوند. از آن‌جایی که او اعتماد به‌نفس ندارد، خشم و اختلافاتش را به جای آن‌که مطرح کند یا شرایط را تغییر دهد، درون خود انبار می‌کند. او احساسات منفی را در خود نگه می‌دارد و به مرور افسرده می‌شود (خشمی که درون‌ریزی شود ــ و به عبارتی سرکوب شود ــ تبدیل به افسردگی می‌شود). احساس انزوا، بی‌کفایتی و انتقاد از خود نیز به مرور به افسردگی‌اش اضافه می‌شود.

رشد مستلزم آن است که او با عدم قاطعیت، انفعال و ایستایی مبارزه کند. او باید تصمیم خود را بگیرد و زمانی که هیجان انتخاب‌هایش به پایان رسید، به آن‌ها متعهد باقی بماند.

به علاوه چنین زنی احساس می‌کند تا همیشه در این دنیا فرصت دارد تا تصمیم بگیرد و به همین دلیل صبر می‌کند تا چیزی او را به حرکت وادارد. او مانند وندی، شخصیت کارتون پیترپن در یک ناکجاآباد زندگی می‌کند و بی‌هدف روزگار می‌گذراند. اگر بخواهد رشد کند، باید به زندگی واقعی بازگردد. وندی نیز این کار را انجام داد. او از پیترپن خداحافظی کرد و از پنجره به اتاق بچه‌ها که مدت‌ها قبل آن را ترک کرده بود بازگشت؛ چون می‌دانست حالا دیگر باید بزرگ شود. دریچه‌ای که یک زن پرسفونی به این منظور باید از آن عبور کند، یک دریچه روان‌شناختی است.

زندگی کردن به مانند کر به معنای همیشه دختر بودن و ندادن تعهد به هیچ‌کس و هیچ چیز است؛ چرا که انتخاب کردن یک گزینه، مستلزم از دست دادن سایر قابلیت‌هاست.

برخلاف هرا و دیمیتر که نمود غرایز قدرتمندی هستند که یک زن برای رشد باید در برابر آن‌ها مقاومت نماید، پرسفون به گونه‌ای زن را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد که او را منفعل و مطیع می‌نماید. در نتیجه او به‌راحتی تحت‌تأثیر دیگران قرار می‌گیرد. در بین هفت اسطوره‌ی زن، پرسفون بیش از همه بی‌شکل‌تر و مبهم‌تر است و ویژگی اصلی او نداشتن جهت و انگیزه است. البته علاوه بر این‌ها، در بین تمام اسطوره‌های زن بیش از سایرین راه‌هایی برای رشد دارد.

پرسفون رشد یافته باشد، در سنین حدود شصت وپنج سال یا بالاتر می‌تواند حضور شکوهمند به عنوان پیری خردمند داشته باشد که اسراری می‌داند که از طریق آن‌ها می‌تواند مرگ و زندگی را معنادار کند. او تجاربی عرفانی یا فراروانی داشته است و به منبعی روحی در اعماق وجود خود دست یافته است که ترس او از پیر شدن و مرگ را از بین می‌برد.

برخی دختران و پسران مادران پرسفونی نیز صاحب مادرانی می‌شوند که نه‌تنها مداخله‌گر نیستند، بلکه عاشق فرزندان‌شان هستند و روان مستقل آن‌ها را که بسیار متفاوت از روان خودشان است، تشویق و تقویت می‌کنند.

مادران پرسفونی که پسرانی گستاخ و سرکش دارند، ممکن است به واقع از دست آن‌ها به ستوه بیایند. حتی وقتی آنان هنوز کودکانی نوپا باشند می‌توانند مادران پرسفونی خود را بترسانند؛ چرا که وقتی پسران قاطع و عصبانی باشند، نسخه کوچکی از مردان قدرتمند به نظر می‌رسند. از آن‌جا که زنان پرسفونی تقریبآ در هیچ نوع رابطه‌ای از قدرت استفاده نمی‌کنند، بعید است به چنین کودکی نشان دهد که «رئیس کیست؟». مادر در برابر درخواست‌های کودک تسلیم می‌شوند، نمی‌تواند حدومرز تعیین کند و احساس ناتوانی و قربانی بودن می‌کند

اگر مادر و دختر هر دو پرسفون باشند، احتمال دارد بسیار شبیه یکدیگر شده، خصوصآ اگر با هم زندگی کنند و به یکدیگر وابسته شوند. همان‌طور که سال‌ها می‌گذرد، آن بیشتر شبیه خواهرانی جدایی‌ناپذیر می‌شوند.

فرزندان زن پرسفونی به روش‌های گوناگونی به او واکنش نشان می‌دهند. دختری که اراده‌ی قوی‌تر و افکار مشخص‌تری نسبت به مادر پرسفونی‌اش دارد، ممکن است بیشتر به مادرش امر و نهی کند تا مادرش به او. همین‌طور که دختر بزرگ‌تر می‌شود ــ گاهی در حدود سن دوازده سالگی ــ ممکن است نقش دختر با مادر پرسفونی وابسته‌اش عوض شود. چنین دخترانی در بزرگسالی وقتی به گذشته و دوران کودکی و نوجوانی خود نگاه می‌کنند می‌گویند: «من هیچ وقت مادر نداشتم؛ من خودم مادر بودم.»

زنان پرسفونی که عروس‌هایی ناخواسته می‌شوند، تعهدی نیمه‌کاره به ازدواج دارند. آن‌ها ازدواج می‌کنند در حالی که از لحاظ روانی جدا هستند.

تازه‌دامادی داستان دردناک بین خود و همسر پرسفونی‌اش را این‌گونه تعریف می‌کرد: «اون جوری با من رفتار می‌کند که انگار من عامل ویرانی زندگی‌اش‌ام؛ در حالی که تنها کاری که من انجام دادم این بود که عاشقش شدم و فورآ خواستم باهاش ازدواج کنم. هفته پیش من باید یک فرمی رو به بانک می‌بردم و کل اون روز برنامه‌هام پر بود، به همین خاطر از اون خواستم. اون هم منو متهم کرد که باهاش مثل کلفت‌ها رفتار می‌کنم! عشق‌بازی ما فقط وقتی اتفاق می‌افته که من پیش‌قدم بشم و بعد اون طوری رفتار می‌کنه که انگار من یک متجاوزم!»

ازدواج چیزی است که معمولا برای یک زن پرسفونی «اتفاق می‌افتد». زمانی که مردی می‌خواهد با او ازدواج کند، او به درون ازدواج «ربوده می‌شود» و مرد او را مجبور می‌کند که جواب مثبت بدهد. اگر او یک پرسفون نوعی باشد، به احتمال هیچ وقت مطمئن نیست که می‌خواهد ازدواج کند یا نه. او مجذوب اصرار و اطمینان مرد شده و تحت‌تأثیر انتظارات فرهنگی که می‌گوید ازدواج کاری است که او در نهایت باید انجام دهد، قرار می‌گیرد. به طور طبیعی، زن پرسفونی دارای ویژگی‌های «سنتی زنانه» است. آن‌ها در برابر فرد قوی‌تر تسلیم شده، بیشتر منفعل هستند تا فعال و رقابت‌جو یا تحمیل‌کننده نیستند.

اگر دختر به طور واقعی یا نمادین از مادرش فاصله بگیرد، می‌تواند سفر خود را به سمت تبدیل شدن به انسانی مستقل و با اعتماد به‌نفس آغاز کند. (البته او این کار را با این ریسک انجام می‌دهد که مادری سلطه‌جو را با شوهری سلطه‌جو معامله کند؛ اما معمولا او در اثر درگیری با مادرش تغییر کرده و دیگر آن دختر مطیع قبل نخواهد بود).