بریده‌هایی از کتاب قوم نشان‌شده (نقش ایران و ایرانیان در واقعه شریف ظهور)

باذان بن ساسان اسلام آورد و با گروهی از ایرانیان که به آنان ابناء و احرار می‌گفتند، هستۀ جدید و اوّلیۀ ایرانیان مسلمان ساکن یمن را ایجاد کرد. این فرزندان آزاده نقش مهمّی در تاریخ گذشتۀ یمن و جهان اسلام ایفا کردند و چنان‌که خواهد آمد، نقش مهم‌تری را نیز در آخرالزّمان و در آستانۀ ظهور حضرت مهدی (عج) ایفا خواهند کرد.

یکی از منابع مهمّ تاریخی مربوط به «ایران» عصر «ساسانی»، «اخبار الطِّوال» ابوحنیفه احمد بن داوود دینوری است که به زبان عربی نوشته شده است. دینوری در سال ۲۸۱ ه.ق. وفات یافته است.

یکی از منابع مهمّ تاریخی مربوط به «ایران» عصر «ساسانی»، «اخبار الطِّوال» ابوحنیفه احمد بن داوود دینوری است که به زبان عربی نوشته شده است. دینوری در سال ۲۸۱ ه.ق. وفات یافته است.

خسرو پرویز، درنیافت که با پاره کردن نامۀ رسول خدا (ص)، در حقیقت حکم مرگ و پاره شدن شکم خودش را امضا کرده است.

ایران عصر ساسانی از درون نیز استعداد بحران و سقوط را در خود فراهم آورده بود. ابتنای سازمان اجتماعی ایران بر پایۀ «خاک و خون» و به عبارتی، اصالت بخشیدن به خانواده و مالکیت و به تبع آن، به استضعاف کشیده شدن جمعیت کثیری از ساکنان این امپراتوری که در آن زمان به یکصد و چهل میلیون نفر بالغ می‌شد، همۀ مقدّمات فروپاشی از درون را گرد آورده بود.

یکی از نشانه‌های جدا افتادگی و انسلاخ فرهنگی در هر قوم، پیچیده شدن مناسبات و روابط آنها، تمرکز همۀ قوا برای آذین بستن صورت‌ها و تظاهر و نقش بازی است. در حقیقت این همه، پرده از بحرانی برمی‌دارند که به زودی رخ می‌نماید.

این اثر، سر در پی آن دارد تا جایگاه و نقشِ ایران و ایرانیان را در گردونۀ هستی دریابد و البتّه به مدد کلام عقلی و نقلی بزرگ مردان اهل حکمت و دانایی؛ حاصل تلاش و مجاهدتی است برای کشف راز وارد ساختن ایران به گردونۀ بزرگ دین جهانی پیامبر آخرالزّمان (ص)؛ راز انس و الفت آنان با اهل بیت پیامبر اعظم (ص)؛ راز ماندگاری در میان طوفان‌های ویرانگر؛ راز مهاجرت بزرگ مردی از قبیلۀ ایمان و رستگاری، حضرت علی بن موسی الرّضا، علیه السّلام، به ایران و بالأخره همراهی در تأسیس «مُلک عظیم خداوندی» که با ظهور کبرای حضرت مولانا صاحب الزّمان، علیه السّلام، محقّق خواهد شد.

قزوینی اعتراف می‌کند که ایرانیان با پذیرش تسلیم اختیاری، سلاح بر زمین گذاشتند و حتّی گامی فراتر نهاده، سپاه مهاجم را در تصرّف ولایات یاری دادند. این همه پرده از واقعۀ دیگری برمی‌دارد که چشمان ظاهر انگار وی قادر به دیدارش نیست.

حضرت مولی الموحّدین، علی (ع)، از حضور مستقیم در جنگ میدانی با ایرانیان پرهیز می‌کند و لشکریان را متذکر ضرورت مراعات همۀ شئون و آداب در وقت رویارویی با ایرانیان می‌شود.

تنها کشوری که در برابر سلطۀ یهودیانۀ مجامع مخفی (فراماسونری، ایلومیناتی، بیلدربرگ‌ها، کمیتۀ ۳۰۰، شورای روابط خارجی آمریکا و ...) و الیگارشی زور و زر و تزویر بنی‌اسرائیلی مقاومت کرده و آن همه را برنمی‌تابد، ایران اسلامی است.

تنها کشوری که در برابر سلطۀ یهودیانۀ مجامع مخفی (فراماسونری، ایلومیناتی، بیلدربرگ‌ها، کمیتۀ ۳۰۰، شورای روابط خارجی آمریکا و ...) و الیگارشی زور و زر و تزویر بنی‌اسرائیلی مقاومت کرده و آن همه را برنمی‌تابد، ایران اسلامی است.

ما از کسانی نیستیم که مراعات حال شما را نکنیم و شما را از یاد ببریم اگر جز این بود، گرفتاری به شما روی می‌آورد و دشمنان شما را ریشه‌کن می‌کردند.»

عفّان بصری از امام صادق (ع) نقل می‌کند امام به من فرمودند: «آیا می‌دانی چرا این شهر را «قم» می‌نامند؟» عرض کردم: خدا و رسولش آگاه‌ترند. فرمودند: «زیرا اهل قم اطراف قائم آل محمّد گرد آمده و با او قیام نمایند و در کنار او ثابت قدم مانده و او را یاری کنند.»

«إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ؛ ما خود «قرآن» را فرو فرستادیم و خود نیز حافظ آن خواهیم بود.»

«چرا اسلام در ایران متولّد نشد و پیامبر عظیم الشّأن اسلام در ایران برانگیخته نشدند؟». جواب این پرسش را حضرت امام صادق (ع) بسیار زیبا بیان کرده‌اند در تفسیر و بیان آیۀ کریمۀ: «وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَی بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ ٭ فَقَرَأَهُ عَلَیهِم مَّا کانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ؛ اگر قرآن را به فردی از عجم فرو می‌فرستادیم، اینان (اعراب) هرگز ایمان نمی‌آوردند.» فرمودند: «آری! اگر قرآن بر عجم نازل شده بود، عرب به آن ایمان نمی‌آورد؛ ولی بر عرب نازل گشت و عجم ایمان آورد و این فضیلت عجم است.»

امام صادق (ع) در پاسخ منصور بن بزرج در یادکرد سلمان فرمودند: «نگو فارسی؛ بلکه بگو سلمان محمّدی، می‌دانی من چرا زیاد از او یاد می‌کنم؟ به دلیل سه ویژگی: اوّل ترجیح خواست امیرالمؤمنین (ع) بر خواست خود، دوم دوست داشتن فقرا و ترجیح آنان بر ثروتمندان و سوم دوست داشتن علم و علما، سلمان بنده‌ای شایسته و پاک و مسلمان بود و هرگز از مشرکان نبود.

خارج از اهل بیتِ پیامبر (ص)، هیچ کس به رتبه و جایگاه سلمان فارسی نرسید و دیارالبشری ملقّب به لقب «السّلمان منّا اهل البیت (ع)» نشد. آزاده‌ای از «ایران زمین» که عمری به درازای ۲۵۰ سال را نصیب برد و چونان دریایی بی‌کرانه، گنج‌هایی بسیار را در سینه داشت. پیامبر اکرم (ص) دربارۀ وی فرمودند: «سلمان دریایی است که به آخر نمی‌رسد، سلمان گنجی است که تمام نمی‌شود و فانی نمی‌گردد، سلمان از ما اهل بیت است.»

حذیفة بن یمان هم در روایتی به نقل از رسول خدا (ص) پرده از آیندۀ «ایران» و اسلام برمی‌دارد و می‌گوید: حضرت در مجلسی فرمودند: «امشب خوابی دیدم. گوسفندانی سیاه، پشت سرم در حرکت بودند؛ سپس گوسفندان سفیدی به آنها پیوستند، به طوری که دیگر گوسفندان سیاه را ندیدم.» ابوبکر گفت: این گوسفندان سیاه اعراب هستند که از شما پیروی می‌کنند و گوسفندان سفید عجم هستند که از شما پیروی می‌کنند و آن‌قدر تعداد آنها زیاد می‌شود که عرب‌ها در بین آنها دیده نشده و به شمار نمی‌آیند.

یکی از نشانه‌های جدا افتادگی و انسلاخ فرهنگی در هر قوم، پیچیده شدن مناسبات و روابط آنها، تمرکز همۀ قوا برای آذین بستن صورت‌ها و تظاهر و نقش بازی است.