بریده‌هایی از کتاب قوم نشان‌شده (نقش ایران و ایرانیان در واقعه شریف ظهور)

سوگند به خدایی که دانه را شکافت و بندگانش را آفرید، حتماً شما را برای برگشت مجدّد به آیینتان سرکوب می‌کنند، همان‌گونه که شما آنان را در آغاز برای پذیرش این آیین سرکوب نمودید.

گفتند، عجم ای رسول الله؟ پیامبر فرمودند: «اگر ایمان در آسمان آویزان باشد، مردانی از فارس بدان می‌رسند.»

اصحاب حضرت مهدی (ع) سیصد و سیزده نفر و از فرزندان عجمند.»

در روایت شیرین و دل‌نشینی، امام صادق (ع) نیز فرمودند: «أهْلُ خُراسانَ أعْلامِنا وَ أهْلُ قُمْ أنْصارِنا وَ أهْلُ کوفَةَ اَوتادُنا؛ مردم «خراسان»، بزرگان ما و مردم «قم»، یاران ما و مردم «کوفه»، حامیان استوار ما هستند.»

حضور عمومی مردم و همراهی آنها با رهبری که به سوی حق فرا می‌خواند، در سیر تکوینی به «اتمام حجّت» ساکنان زمین می‌انجامد. این اتمام حجّت مشروط به آگاه شدن ساکنان بخش بزرگی از جهان از این واقعه و انگیزه و مرام قیام‌کنندگان است. از اینجاست که دریافته می‌شود، واقعه الزاماً در ابعاد بزرگ سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و بالأخره نظامی، بسیاری از معادلات را در هم شکسته و در گذر ایام، باعث انتشار وسیع اخبار و میدان تأثیراتش در ابعاد جهانی می‌شود.

امام محمّد باقر (ع) در این باره فرمودند: «أصْحابُ القائِم (ع) ثَلاثَ مِاَئَةٍ وَ ثَلاثَةَ عَشَرَ رَجُلَاً اولادِ الْعَجَمْ؛ اصحاب حضرت مهدی (ع) سیصد و سیزده نفر و از فرزندان عجمند.»

آیا مرا امر می‌کنی که آنان [ایرانیان] را طرد کنم؟ هرگز طرد نخواهم کرد. چون در این صورت از زمرۀ جاهلان خواهم بود؛ امّا سوگند به خدایی که دانه را شکافت و بندگانش را آفرید، حتماً شما را برای برگشت مجدّد به آیینتان سرکوب می‌کنند، همان‌گونه که شما آنان را در آغاز برای پذیرش این آیین سرکوب نمودید.»

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هر کس از شما از دین خود برگردد، به زودی خدا گروهی [دیگر] را می‌آورد که آنان را دوست می‌دارد و آنان [نیز] او را دوست دارند. [اینان] با مؤمنان فروتن [و] بر کافران سرفرازند.» از رسول خدا (ص) دربارۀ قومی که خداوند آمدنشان را وعده داده است، سؤال کردند. حضرت دست بر شانه یا گردن سلمان زده و فرمودند: «هذا و ذوه؛ منظور این شخص و قوم او هستند.»

وقت و بخت دولت «ساسانی» سر آمده بود و این همه را ایرانیان به صرافت طبع دریافته بودند و از دیگر سو، در آینۀ دل خود هم‌نوایی و همراهی با تاریخی در حال شدن را احساس می‌کردند. تاریخی که قرین با عهد رسول ختمی مرتبت، پیامبر آخرالزّمان (ص) بود. این هم‌نوایی، «ایران» و ایرانیان را برمی‌کشید تا در صف امّت این پیامبر وارد شوند. این همه، شرفی بود که از نگاه روشنفکران دور می‌ماند.

تعجّب نباید کرد؛ وقتی که دریافته شود حضرت مولی الموحّدین، علی (ع)، از حضور مستقیم در جنگ میدانی با ایرانیان پرهیز می‌کند و لشکریان را متذکر ضرورت مراعات همۀ شئون و آداب در وقت رویارویی با ایرانیان می‌شود.