بریده‌هایی از کتاب جاهلیت مدرن در رویارویی با امام زمان (ع)

مؤمن باید در همۀ میدان‌ها بجنگد؛ جنگ فرهنگی، اقتصادی و سیاسی. درگیری همه جانبه بین جبهۀ حقّ و باطل است که آرام آرام بستر تحقّق نظام اجتماعی حول محور امام (ع) را ایجاد می‌کند.

نکتۀ اساسی اینجاست که اگر انسان خیر را به طور مطلق در دستگاه خدای متعال ببیند و به آن اعتماد مطلق داشته باشد و در دستگاه اولیای طاغوت جز شرّ محض نبیند، سالم می‌ماند.

خود پرستی، چه در قالب‌های ساده اعمال شود، چه در ساختارهای پیچیدۀ مدرن، بت پرستی است.

شاخصۀ اصلی جاهلیت در دعوت به خود است؛ استکبار علی الله. این استکبار، اشکال مختلفی پیدا می‌کند، می‌تواند در قالب اومانیسم پیچیدۀ قرن بیست و یکم باشد یا در قالب انانیت نفس دوران جاهلیت عرب، هیچ فرقی نمی‌کند؛

شیعیان علی که از ولایت علی بن ابی طالب (ع) برخوردار شده‌اند، نه در خور خشمند و نه گمگشتگان

عدّه‌ای اهل ضلال، عدّه‌ای اهل نفاق و عدّه‌ای اهل کفرند؛ اینها با هم متفاوتند، ممکن است برای آنهایی که ضلالشان، ضلال عمدی نبوده در عوالم بعدی راه برای رسیدن به نور امام باز باشد، ولی برای آنهایی که ولایت اولیای طاغوت را قبول کردند، دیگر راهی وجود ندارد؛

تشیع تنها باور و اعتقادِ نابی است که رهبر زندۀ حال و آیندۀ جهان بشری را با تمام مشخّصات و مختصات و امتیازات الهی می‌شناسد. او را باور دارد، با او زندگی می‌کند و به حیات خویش ادامه می‌دهد. هیچ مکتبی چنین روشن و زیبا، رهبر و امامی‌معصوم و مبارزه‌گر برای خود نمی‌شناسد.

در طول تاریخ، عاملان اصلی انحرافات فکری و تحریف حقایق و دیگرگون کردن متون مذهبی سه گروه بوده‌اند: گروه اوّل، روحانیون دنیادار و وابسته به حکومت‌های فاسد؛ گروه دوم، سرمایه داران و اشراف و به تعبیر «قرآن» مترفین؛ گروه سوم، حکومت‌های غیر اسلامی و به ظاهر اسلامی.‌

امام مهدی (عج) نیز در حقّ خود تعهّد می‌کند که: «از راه آنها برود؛ جامه‌ای مثل جامۀ آنها بپوشد؛ مرکبی همانند مرکب آنها سوار شود؛ آن چنان که آنها می‌خواهند باشد؛ به کم راضی و قانع شود؛ زمین را به یاری خدا پر از عدالت کند، چنان که پر از ستم شده است؛ خدا را آن چنان که شایسته است، بپرستد؛ برای خود دربان و نگهبان اختیار نکند و...»

۳. برای از بین بردن همۀ آثار جاهلیت قرون و اعصار، یاران مهدی (عج) با او این چنین بیعت می‌کنند: «هرگز دزدی نکنند؛ زنا نکنند؛ مسلمانی را دشنام ندهند؛ خون کسی را به ناحق نریزند؛ به آبروی کسی لطمه نزنند؛ به خانۀ کسی هجوم نبرند؛ کسی را به ناحق نزنند؛ طلا، نقره، گندم و جو ذخیره نکنند؛ مال یتیم را نخورند؛ مشروب نخورند؛ حریر و خز نپوشند؛ در برابر سیم و زر سر فرود نیاورند؛‌ راه را بر کسی نبندند؛ راه را ناامن نکنند؛ گرد هم‌جنس بازی نگردند؛ به کم قناعت کنند؛ طرفدار پاکی باشند؛ از پلیدی گریزان باشند؛ به نیکی فرمان دهند و از زشتی‌ها باز دارند...»

و از امام سجّاد (ع) نقل شده که فرمودند: «علم بیست و هفت حرف است. آنچه پیامبران آوردند و برای مردم آشکار ساختند؛ تنها دو حرف بوده است و مردم تا به امروز، جز آن دو حرف را نشناخته‌اند. هنگامی‌که قائم ما قیام کند، بیست و پنج حرف دیگر را آشکار می‌کند و در بین مردم بسط می‌دهد و بر آن دو حرف گذشته می‌افزاید و بیست و هفت حرف را می‌پراکند.»؛

امام باقر (ع) می‌فرماید: «آنگاه که قائم ما قیام کند، خداوند دستش را بر سر بندگان خواهد گذاشت. عقل‌های آنها را جمع و تفکرشان را کامل خواهد کرد.»

۲. او می‌آید تا دانش و بینش انسان به جاهلیت کشیده شده را به اوج برساند. او از نظر دانش و بینش همتای جدّش علی بن ابی طالب (ع) است و دانش‌های علوی در سینۀ او موج می‌زند. او گنجینۀ دانش الهی در زمین است و تمام علوم پیامبران گذشته به حضرتش به ارث رسیده است. او به همۀ زوایای این جهان گسترده، آگاهی دارد. راه‌های آسمان را به گونه‌ای می‌شناسد که دانشمندان امروزی، حتّی به اسرار زمینی آن، آگاهی ندارند.

۲. او می‌آید تا دانش و بینش انسان به جاهلیت کشیده شده را به اوج برساند. او از نظر دانش و بینش همتای جدّش علی بن ابی طالب (ع) است و دانش‌های علوی در سینۀ او موج می‌زند. او گنجینۀ دانش الهی در زمین است و تمام علوم پیامبران گذشته به حضرتش به ارث رسیده است. او به همۀ زوایای این جهان گسترده، آگاهی دارد. راه‌های آسمان را به گونه‌ای می‌شناسد که دانشمندان امروزی، حتّی به اسرار زمینی آن، آگاهی ندارند.

تفکرات انحرافی (وهابیت، صوفیه و فرقه‌های انحرافی دیگر) از یک سو و جوّ روشنفکری حاکم بر جوامع اسلامی با وابستگی کامل به تفکرات منحطّ غربی از سوی دیگر؛ جوامع اسلامی را هم در جاهلیت دیگری قرار داده است.

خواست انسان غربی بریدن تمام از آسمان و پیوستن آن به زمین است. در دوران رنسانس تنها یک واژه بود که مورد احترام قرار گرفت و از پیش، سراسر برنامۀ تمدّن جدید را در خود خلاصه کرد. این واژه، اومانیسم بود. منظور از این واژه این است که همه چیز را محدود به موازین بشری محض سازند و هر اصل و طریقتی را که خصلت معنوی و برین دارد، به صورت انتزاعی و مجرّد در آورند و به بهانۀ تسلّط بر زمین، از آسمان روی برتابند. اومانیسم نخستین صورت امری است که به شکل نفی روح دینی معاصر در آمده است، یعنی لائیسم.

بدین ترتیب می‌توان بر مصادیق جاهلیت؛ تبرّج و برهنگی، تکبّر و خودخواهی، نابود کردن ارزش زن و انسان، وحشت و اضطراب و جنگ و خونریزی را افزود.

در زمینۀ زنده به گور کردن دختران، وقایع وحشتناکی در جامعۀ عرب قبل از اسلام رخ داده که در تواریخ به تفصیل آمده است.

و اکنون به طور بدیهی درمی‌یابیم که جمع اموال به دست گروه قلیلی از مردم و پرستش درهم و دینار توسط مردم، از امور شایع و رایج در جوامع حال حاضر ماست.

از امام علی (ع) نقل می‌کند. ایشان می‌فرمایند: «زمانی بر مردم می‌آید که... خمر را به عنوان آب انگور و رشوه را با هدیه، حلال می‌نمایند...»