بریده‌هایی از کتاب جاهلیت مدرن در رویارویی با امام زمان (ع)

آنکه، سنگ و چوب و صخره را ما به ازای حضرت حق می‌پرستید، دستِ کم، موجودی خارج از خود را معبود خویش گرفته بود؛ لیکن مهم‌ترین مشخّصّۀ انسان در عهد و عصر جاهلیت دوم، در وجه عقیدتی، معجوب شدن انسان در برابر خود، معبود فرض کردن خود و اصالت دادن به خود در برابر حق است.

«...چگونه است که شما را پیکرهایی بی‌جان و جان‌هایی بی‌پیکر؛ عابدانی بی‌صلاح، تاجرانی بی‌سود، بیدارانی خواب، حاضرانی غایب، ناظرانی کور، شنوندگانی کر و گویندگانی لال می‌بینم...؛ این راه‌ها شما را به کجا می‌برد؟؛ تاریکی‌ها تا چه وقت شما را سرگشته و حیران می‌نماید؟؛ دروغ‌ها چگونه شما را می‌فریبند؟؛ این بلا از کجا به سر شما می‌آید و به کجا بازگردانده می‌شوید؟» هیهات! امام علی (ع)، نه گوشی یافت تا سخنش را بشنود و نه دستی و دلی که او را در کندن درخت ضلالت یاری دهد

باطل در محلّ خود جای می‌گیرد؛ جهالت بر مرکب‌هایش سوار می‌گردد؛ و گروه ستمگر، بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود؛ دعوت‌کننده به سوی حق کمیاب شود و روزگار، چونان گزنده‌ای وحشی حمله آورد؛

۱. کسی که تقوا پیشه کند، کارش به بن‌بست برنمی‌خورد و همیشه مفرّی خواهد داشت؛ ۲. از طریقی که اصلاً نمی‌پندارد و به گمانش نمی‌رسد، خدا به او روزی می‌رساند؛ ۳. کسی که خدا را در امور خود وکیل بگیرد، خدا برای وی کافی است و به جای وی می‌نشیند؛ ۴. خداوند پیوسته به امر و اراده و خواست خود می‌رسد و چیزی نمی‌تواند او را برگرداند؛ ۵. خداوند برای هر چیز، اندازه و مقداری معین قرار داده است که کم و بیش نخواهد شد.

«من بین دو جاهلیت که دومین آن مخرّب‌تر از اوّلی است، برانگیخته شدم.»

فسق عامل نسبت، عفّت باعث شگفتی و اسلام را همچون پوستینی وارونه پوشند

«همانا قائم ما با جاهلان سرسخت‌تری نسبت به جاهلانی که رسول خدا (ص) در دوران جاهلیت با آنها برخورد داشت، روبه‌رو می‌شود و متحمّل رنج و سختی بیشتری خواهد شد.»

شاید بتوان گفت، امام عصر (ع)، بزرگترین بت‌شکن تاریخ حیات بشر بر زمین است. ایشان، بت انسان را در بتخانۀ وجودی‌اش می‌شکند.

«من بین دو جاهلیت که دومین آن مخرّب‌تر از اوّلی است، برانگیخته شدم.»

«فَبِعِزَّتِک لأغوینَّهُمْ اَجْمَعین؛ قسم به عزّتت که جملگی آنها (انسان‌ها) را اغوا می‌کنم.»