بریده‌هایی از کتاب جاهلیت مدرن در رویارویی با امام زمان (ع)

واهمۀ اتّهام به نقض حقوق بشر، هر دولتی را وامی‌دارد تا خود را متناسب با معیارهای بودن و سبک زندگی «ایالات متّحدۀ آمریکا» و سازمان‌های فراماسونری جهانی تنظیم کند.

فرزندخواندگان شیطان، به خوبی دریافته‌اند که می‌توان از موسیقی، سینما، ورزش و حتّی موضوعاتی همچون محیط زیست و تمایلات جنسی برای تأسیس یک تشکل فرقه‌ای و حزبی استفاده کرد و همۀ تعصّب و غیرت جمعی را معطوف بدان نمود و بر گستره و ژرفای جاهلیت مدرن افزود.

نکتۀ جالب‌تر آنکه، در روایت آمده است که پیامبر اکرم (ص) نیز هر روز از شش صفت به خدا پناه می‌بردند. از شک، شرک، حمیت (تعصّب)، غضب، ظلم و حسد.

«خداوند شش گروه را به خاطر شش صفت عذاب می‌کند، عرب را به خاطر تعصّبش، کدخدایان را به خاطر کبرشان، زمامداران را به خاطر ظلمشان، فقها را به خاطر حسدشان، تجّار را به خاطر خیانتشان و روستاییان را به خاطر جهل.»

به دلیل غلبۀ فرهنگ غربی که در ظاهر، ناسخ هر گونه تعصّب ورزیدن است، در باطن همه را به تعصّب ورزیدن بر بی‌تعصّبی و بی‌غیرتی و پاسداشت مذموم دریافت‌ها و آموزه‌های عملی و فرهنگی غرب دعوت می‌کند و عدول از آن را نشانۀ عقب افتادگی و تحجّر می‌شناسد و دینداران صاحب غیرت دینی را به عنوان فناتیک و متحجّر معرفی می‌کند.

اگر همچنان نفوذ سکولارهای نهان روش و لیبرال‌های منافق در ارکان سیاسی کشور ادامه پیدا بکند، ما با فتنه‌ها و خطرات عدیده‌ای روبه رو خواهیم شد.

رسانۀ ملّی الآن به نحوی عمل می‌کند که گویا اصلاً جنگ رسانه‌ای و فرهنگی را قبول نکرده و برای این جنگ، بسیج، بیداری و هوشیاری نیست

مدپرستی، جامعه را دچار بحران‌های متعدّدی می‌کند که برخی از آنها عبارتند از: آسیب زدن به اقتصاد ملّی، هدر رفتن سرمایه‌ها، امکانات و انرژی مولّد جامعه و از بین رفتن توازن بخش‌های غیر مولّد اقتصاد. امّا آسیب اصلی مدگرایی این است که انسان را از هویت انسانی‌اش تهی می‌کند؛ یعنی یک بشر مسخ شدۀ تنزّل یافته تا حدّ حیوان را پدید می‌آورد و به دنبال آن، فرهنگ تأیید طلب، به دنبال تأیید دیگران رفتن، فراموش کردن مسئلۀ حقّ و باطل و نادیده گرفتن آرمان‌ها و ارزش‌ها را در جامعه بروز می‌دهد. تبعیت از مد در این فرهنگ در سرمایه‌دار و پولدار بودن، ماشین کذایی داشتن و لباس مارک دار پوشیدن و ... خودش را نشان می‌دهد. چیزهایی در جامعه ارزش می‌شود که با فداکاری، ایثار، اخلاق، عفّت، عدالت، آرمان‌گرایی، معنویت‌گرایی و خلاصه امور انسانی، هیچ نسبتی ندارد.

انسانی که فقط از پول نفت خرج می‌کند، متوقّع است و از ایثار و حسّ ملّی و هم‌دردی دینی و ملّی بی‌بهره است. کعبۀ آمال او «آمریکا» و «اروپا» ست، اگر بتواند به آنجا فرار و اگر نتواند، همان مدل را در اینجا پیاده می‌کند.

انسان مدپرست انتخاب‌های اصلی زندگی‌اش را هم بر اساس مدپرستی انجام می‌دهد: رشتۀ تحصیلی، ازدواج، انتخاب همسر و...

با مد، رذایل به فضایل تبدیل می‌شوند و انسان هویت باخته به راحتی آن را می‌پذیرد؛ چون تابع شرایط و القائات محیط است. نیروهای پشت صحنه‌ای که این جریان را اداره می‌کنند، سرمایه‌داران، ماسون‌ها و صهیونیست‌ها هستند که به دنبال منافع اقتصادی، سیاسی و... خود هستند.

مد چیزی است که نظام سرمایه‌داری به اقتضای نیازش، فروش آن را به یک ارزش اجتماعی بدل می‌کند. خصیصۀ مد، متغیر بودن آن است. امروز یک رنگ یا فرم دارد و فردا رنگ و فرمی دیگر. ویژگی مهمّ مد این است که با ارزش‌های پایدار، معنوی، انسانی، اخلاقی و دینی کاری ندارد، کاملاً به سطح حیات حیوانی، ناسوتی و غریزی ما معطوف است. وجه دیگر مد این است که عمق ندارد؛ زیرا اگر عمق داشته باشد، نمی‌تواند سریع عوض شود. مد نیازمند تغییر دائمی است، در طول چند سال یا چندماه باید تنگ یا گشاد و... شود. روزی این ماشین مد می‌شود و روزی دیگر آن ماشین.

سرمایه‌داری دائماً با گذشتۀ دور و نزدیک افراد در ستیز است و تقید به گذشته را به عنوان یک ضدّ ارزش معرفی و شخصیت او را به یک عنصر بازاری بدل می‌کند.

انسان دورۀ سرمایه‌داری باید احساس کند که نیازمند است، دچار خلأ و بحران هویت است و با داشتن، خرید و حرکت همراه مد، می‌تواند این خلأهای خود را برطرف کند. نقص انسان با مصرف و خرید مداوم به طور مقطعی برطرف می‌شود؛ چون با آمدن کالای جدید، باز هم شما نیازمند آن خواهید بود و بی آن ناقص و معیوب!

فرهنگ مصرف را از طریق تبلیغات، آگهی‌های تجاری و ترویج مد افزایش می‌دهند. این آگهی و مد در مخاطب ایجاد نیاز می‌کند و به او القا می‌کند که باید این محصول جدید را بخرد.

جریان سرمایه‌داری از وقتی که وارد فاز تولید انبوه شده، همراه با دو عامل مد و تبلیغات بوده است؛

سرمایه‌داران از این جریان به شدّت حمایت می‌کنند. علّت حمایت هم این بود که جریان فمینیسم، زنان را به عنوان یک نیروی کار فعّال وارد عرصه می‌کرد و به این ترتیب سرمایه‌داران هم می‌توانستند به اندازۀ مردان از آنان کار بکشند و هم نصف حقوق مردان را به آنان بدهند و با شعار تساوی زن و مرد، همۀ مشاغل سخت مردانه را به زنان نیز واگذار کنند.

منطق سودجویی و انباشت سرمایه و رباخواری تنها نزد یهودیان یافت می‌شد و حتّی فرهنگ کاتولیکی «اروپا» هم آن را محکوم می‌کرد و آن را عین کفر و بی‌دینی می‌دانست

سرمایه‌داری در غرب، بدون یهود قابل تصوّر نیست و پدیدآورندۀ سرمایه‌داری، خود یهودیان بوده‌اند.

هایبرونر، اقتصاددان معاصر آمریکایی، به این مطلب تصریح می‌کند که در دوره‌های قبلی، حتّی دورۀ کاتولیکی یا دورۀ «یونان» باستان، انسان به دنبال سودجویی نامحدود و نامشروط نبود و این انسان، محصول دوران مدرن است. ارسطو که به غرب یونانی تعلّق دارد و فاقد تفکّر دینی است، سودجویی و ربا را محکوم می‌کند.