بریده‌هایی از کتاب جاهلیت مدرن در رویارویی با امام زمان (ع)

چه بسیارند کسانی که چندین فرزند شایسته و نام‌آور را در دامان خود پرورش داده‌اند و در عوض چه بسیاری دیگر که حتّی شایستگی و لیاقت تربیت صحیح حتّی یک فرزند را هم نداشته‌اند.

سازمان ملل متّحد الآن اعتراف نموده، آمارهای رشد جمعیت که می‌داده و توصیۀ آنها بر کنترل جمعیت، همگی غلط، خطا و ناشی از سیاست‌های سوء «انگلستان» و «آمریکا» بوده است آنها آماری خلاف واقع و دهشت‌انگیز برای ابقای سلطۀ خود بر جهان سوم می‌داده‌اند و سازمان ملل متّحد را با غلط‌اندازی خود رهبری می‌نموده‌اند.

این دربارۀ دولت اسرائیل و امّا دربارۀ مسلمانان می‌بینیم که غالب این ۱۴۷ کشور مورد برنامۀ کنترل جمعیت قرار گرفته‌اند. اسرائیل با آنها در جهت مرام و عداوت در نقطۀ مقابل قرار گرفته است و پیوسته از دشمنی با آنها آرام نمی‌نشیند. به این ترتیب است که آنها را مقطوع النّسل و عقیم می‌گرداند و این برنامه در جمیع کشورهای اسلامی به خصوص «اردن» هم‌مرز با این دولت غاصب، جاری است.

ازدواج نکردن و نیز با وجود استطاعت مالی و جسمی، بچّه‌دار نشدن، در مرام یهود، گناه شمرده می‌شود. تنها جایی از جهان که کنترل زاد و ولد و شعارهای فرزند کمتر، زندگی بهتر تحقّق نمی‌یابد و نخواهد یافت، اسرائیل است.

مّا از جهت اهمّیت ازدواج و کثرت اولاد: چنان که در کتاب «فراماسونری و یهود» گفته شده است، دربارۀ تأهّل می‌گوید: یکی از مراسم پر اهمّیت از نظر دین یهود، ازدواج است. احکام گوناگونی دربارۀ ازدواج در «تلمود» ذکر شده و آداب و رسوم خاصّی برای آن قائل گشته‌اند. تأهّل برای ازدیاد نسل و قوم بنی‌اسرائیل مهم‌ترین عامل شناخته شده و اجابت آن بر هر یهودی واجب است.

خداوندِ رازقِ عالمِ قادرِ حکیم، که از عوالم غیب روزی را نازل می‌فرماید، برای هر فرد به خصوص روزی جداگانه می‌رساند، برای یکی، یکی؛ برای هزار، هزار.

آنان که قدرت بر نکاح ندارند، نباید دست به شهوت زنند، بلکه لازم است در عفّت و قلع و قمع شهوت بکوشند تا هنگامی در رسد که اسباب نکاح فراهم گردد و بتوانند نکاح کنند.

بسیاری از مسلمانان فقیر بوده‌اند، ازدواج موجب غنای ایشان گردید.

امّا آنچه ما در اخبار و روایات داریم: قیام و اقدام یهودیان، چون مخالف حقّ و عدالت هستند و به علّت آنکه مردمی ستمگر و تجاوز پیشه‌اند، پا نخواهد گرفت و خیال اسرائیل صغیر و سپس اسرائیل کبیر را با خود با شمشیر امام ما، امام زمان (عج) به گور خواهند برد

حقیقتاً این معجزۀ «قرآن» است که از حقیقت زشتی نفوس و آثار تبعات کردار یهودیان پرده برداشته است. تمام جمعیت آنها که امروزه با غصب اراضی مسلمانان، دولت اسرائیل را سرپا نموده‌اند، از چند میلیون نفر تجاوز نمی‌کند و مخالفت درونی بینشان زیاد است و اتّحاد و اتّفاق ندارند؛

آنان هر وقت ارادۀ کارزاری علیه کسی داشتند، خودشان مغلوب می‌شدند؛ زیرا وقتی که مخالفت حکم «تورات» را نمودند، خداوند بر آنها بخت‌النّصر را مسلّط گردانید و باز پس از این مخالفت کردند، خداوند بر آنها فُطرس رومی را برانگیخت و پس از آن نیز مخالفت کردند، خداوند مجوس را بر ایشان مسلّط کرد و چون باز هم دست به فساد و افساد گشودند، خداوند مسلمانان را تسلّط داد.

یهودیان اهل طغیان و کفران هستند و هر وقت از قرآن چیزی را بشنوند، موجب زیادتی طغیان و کفرانشان می‌گردد، همان طوری که مریض هر چه از غذای مردم سالم بخورد، موجب شدّت مرض او می‌شود.

خداوند به قدری به بندگانش از حیث وجودی، صفتی و فعلی، قریب و نزدیک است که گویا در تمام سراسر وجود نفسانی، مثالی و طبیعی بندگانش نفوذ کرده است.

و هر کس از خدا پروا کند [خدا] برای او راه بیرون شدنی قرار می‌دهد و از جایی که حسابش را نمی‌کند، به او روزی می‌رساند و هر کس بر خدا اعتماد کند او برای وی بس است. خدا فرمانش را به انجام رساننده است. به راستی خدا برای هر چیزی اندازه‌ای مقرّر کرده است.»

کاهش جمعیت، به هر نحو که باشد، از ترس فقر و مشکلات زندگی، ضدّ فلسفۀ اسلام و روح ایمان است.

در خدمت امام حسن عسکری (ع) بودم که ایشان فرمودند: «هنگامی که قائم ما قیام کند، دستور می‌دهد مناره‌ها و مقصوره‌های مسجد ویران شود.» با خود گفتم که چرا چنین کند که امام جوابم فرمود: «چون اینها بدعت‌هایی است که هیچ امام و پیامبری آن را مرسوم نکرده است.»

آمده است که ابوسعید خدری، روبه‌روی خانۀ حضرت رسول اکرم (ص) ایستاده و در آن موقعیت اذن ورود می‌خواست، از رسول خدا (ص) شنید که فرمود: «روبه‌روی در اجازه نگیر.» امنیت محارم و اهل خانه تا آنجا پاس داشته می‌شود که حتّی برای نحوۀ اذن دخول به منازل نیز شرایطی تعیین شده است

«خانۀ هر کس حرم اوست.»

شهر و خیابان، پاساژها، مغازه‌ها، برج‌ها و محلّه‌ها، همه از یک جنسند و حامل صفاتی مشترک. جملگی، باطن انسان جاری در عصری را به نمایش می‌گذارند که چون عهد جاهلی اوّل، بر مدار تظاهر و تبرّج می‌گردد. همه چیز و همه کس ذیل تظاهر و تبرّج قابل شناسایی است و ما به غلط، تبرّج را تنها در آرایش گیسوان دخترکان جست‌وجو می‌کنیم. چنان که در غفلت تمام، چشم را بر نقش بنیادین شهرسازی، معماری و خانه‌ها در شکل‌گیری شخصیت مردم و تربیت نسل‌ها می‌بندیم و جملگی را خنثی و بی‌تأثیر می‌انگاریم.

شهرها، مملوّ از مردمی‌اند که از صبح علی الطّلوع در نمایشند. دمیدن خورشید، سرآغاز مسابقۀ بزرگ تجربه شدۀ عهد جاهلی است که در صورتی نو بازگشت کرده است. شاید از همین روست که شهرها، باعث تباهی و فساد اخلاقی و فرهنگی انسان‌ها هستند.