بریده‌هایی از کتاب بوی مهربانی

کاش قیمت حیات، قیمت عزت، قیمت بهشت و حتی قیمت خدا را می‌دانستیم! آن وقت می‌فهمیدیم این همه زیبایی و خیر و سرمایه را از اوّل روز تا پایان شب به چه بهای اندکی و حقیری از دست می‌دهیم.

چه دیر سر در پی یافتن «معنی بودن و نحوۀ بودن» می‌گذاریم و وحشتناک‌تر از آن، چه دیر به یاد «مرگ» و چگونه مردن می‌افتیم.

نمی‌توان حسینی بود و مهدوی نبود

فقط کافی است که چشم را خوب باز کنی تا با یک نفس عمیق بتوانی بوی گل‌ها را استشمام کنی.

کدامیک ازما مطمئن است که طی ماه‌های آینده و حتّی همین هفتۀ امام غایب علیه‌السلام، ظهور نمی‌کند؟

بزرگی آدم‌ها را با چی می‌شود سنجید؟

درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت ورنه داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

به قول هوشنگ ابتهاج: گذشت عمر و به دل عشوه می‌خریم هنوز که هست در پس شام سیاه صبح سپید

گاه فکر می‌کنم زندگی چیزی مابین همین بودن و نبودن است. چیزی مثل انتظار کشیدن! ماندن در دو راهۀ دلزدگی از بودن‌های موهوم و بیهوده و طلب حیاتی که عین ماندگاری است. چیزی حد فاصل معنی داشتن و بی‌معنی بودن. و انتظار، به همه چیز معنی می‌دهد!

اگر شیعیان ـ‌که خداوند توفیق طاعتشان دهد ـ به عهدی که به ما داشتند وفا می‌کردند فیض دیدار ما از آنان سلب نمی‌شد. این جمله یک سکته یا شوکی شدید بود. یک مرتبۀ دیگر این جمله را به دقت بخوان! مثل این می‌ماند که مسلمان خیلی ظریف و بی‌صدا امام خودشان را وادار به غیبت کرده باشند و بعد بانگ و فریاد برآورند که چه نشسته‌اید که امام در پردۀ غیبت رفت و برای خالی نبودن عریضه هر سال برای میلاد مبارکش جشن بگیرند. شیرینی و نقل و نبات بخورند و دوباره به سر و کار و بار خودشان بروندتا سال بعد و آب هم از آب تکان نخورد.

ما را نه سر دوزخ و نه حرص بهشت است بردار ز زخ پرده که مشتاق نگاهیم

من داشتن این همه رنج را به راحتی بی‌غمی و بی‌دردی ترجیح می‌دهم،

من هم روزی فکر می‌کردم «دانشگاه» تنها جای آموختن است. از شما پنهان نماند در همان سال‌های دانشجویی پی بردم بسیاری از «فرصت‌سوزی‌ها» دانسته یا نادانسته در همین اماکن رخ می‌دهد.

امام زمان، صاحب‌الزمان، نقطۀ عدل عالم ملک و ملکوت و ظلم و تمام‌قد عدالت است که بی او هیچ چیز معنی نمی‌دهد. و با او همه چیز مقصد و مأوا می‌یابد

ظلم، یعنی این که دانایی خانه‌نشین شود و نادانی مجال آن بیابد تا هر روز هر چه خواست در روزنامه‌ها بنویسد و پز دانایی و توانایی بدهد و بر همه فخر بفروشد؛

ظلم، یعنی خود را دیندار و مسلمان و مؤمن نشان دادن برای گرفتن پست و مقام و جاه و جلال؛

حیف از این جوانی که در سکوت بگذرد، سکوت در وقت دیدن بی عدالتی و ظلم!

«از ما دور نساخته آنان (شیعیان) را مگر آنچه که می‌کنند، از آن باخبریم و از آن ناخشنودیم»

برای خلاص شدن راهی جز توسل و تمسک به ولایت امام زمان‌علیه‌السلام نیست؛

از همه آنچه که مرا از دیدار او باز می‌دارد بیزارم!