بریده‌هایی از کتاب بوی مهربانی

قدیم‌ها اوّلین جمله‌ای که علم‌آموزان فرا می‌گرفتند و در خاطر حفظ می‌کردند این بود (اول العلم معرفة‌الجبار و آخره تفویض امر الی‌الله) ابتدا و آغاز علم معرفت خداوند جبّار است و آخر آن واگذاری همۀ امور به اوست.

من هم روزی فکر می‌کردم «دانشگاه» تنها جای آموختن است. از شما پنهان نماند در همان سال‌های دانشجویی پی بردم بسیاری از «فرصت‌سوزی‌ها» دانسته یا نادانسته در همین اماکن رخ می‌دهد. دانشگاه هم مثل بسیاری از جاها اعتبار و تشخص می‌دهد، به آدمی چنین القا می‌کند که دانا و ملاست؛ امّا در میدان عمل و در کنار مردان مرد از قبیله علم و دانایی و عمل است که به قول معروف در می‌یابیم: «ول معطلیم».

ظلم، یعنی معلمی که معلمی نمی‌داند، کارشناسی که کار بلد نیست

مسلمان خیلی ظریف و بی‌صدا امام خودشان را وادار به غیبت کرده باشند و بعد بانگ و فریاد برآورند که چه نشسته‌اید که امام در پردۀ غیبت رفت و برای خالی نبودن عریضه هر سال برای میلاد مبارکش جشن بگیرند. شیرینی و نقل و نبات بخورند و دوباره به سر و کار و بار خودشان بروندتا سال بعد و آب هم از آب تکان نخورد.

ما را نه سر دوزخ و نه حرص بهشت است بردار ز زخ پرده که مشتاق نگاهیم

به قول سعدی: ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

دوست من!‌ دوست جوان خوب موعودی من! برای تو دیدار لبخند مردی را می‌خواهم که وقتی بیاید همۀ عالم به یکباره خواهد خندید.

بزرگی هر کس به اندازۀ آرزوی اوست و قیمتی هم که می‌شود پرداخت و او را خرید به اندازۀ ارزش و قیمت آن آرزوست.

گوییا دیدار و شنیدن صدای آن کس که دوستش داری، مرز میان مرگ و زندگی است.

ظلم، یعنی میلیون‌ها میلیون جنگل سوخته و کاغذهایی که با رنگ و لعاب تو را رنگ می‌کنند تا ندانی کیستی و به کجایی؛

هر موقع نیازمند شدند به سراغ امام رفتند و ایشان را با صندوق قرض‌الحسنه، داروخانه و امثال اینها اشتباه گرفتند

در بین ما خیلی‌ها ظاهراً طالب بهشتند امّا گاهی با خرمایی هم خریده می‌شوند.

انگار همین دیروز بود. در چشم به هم زدنی نیمه شعبان رسید؛ امّا افسوس که انتظار ما سر نرسید. انتظاری سخت برای بسته شدن دفتر ظلم و بیداد و نامردمی در عرصۀ زمین. انتظار دیدار بزرگ‌ترین، شریف‌ترین و صمیمی‌ترین مرد منتظر تاریخ؛ امّا اگر چشم دل باز کنی خواهی دید که همۀ عالم گواه و شاهد گذر سریع زمان و نوید دهندۀ فرا رسیدن بهاری خجسته است. چه او خود بهار همۀ آفریده‌های خداوند است. او در انتظار حکم خداوند است و شاید در انتظار مردان مردی که در رکابش گوش به فرمان می‌باشند.

مرگ برای فرزند آدمی از گردنبندی زیبا و آویخته برگردن دخترکان، زیباتر است.

از در خویش خدایا به بهشتم نفرست که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس و یا ما را نه سر دوزخ و نه حرص بهشت است بردار ز زخ پرده که مشتاق نگاهیم

امام زمان، صاحب‌الزمان، نقطۀ عدل عالم ملک و ملکوت و ظلم و تمام‌قد عدالت است که بی او هیچ چیز معنی نمی‌دهد. و با او همه چیز مقصد و مأوا می‌یابد.

ظلم، یعنی هزاران فرصت از دست رفته برای زندگی؛ و عدل، یعنی نبودن ظلم.

شاید تعجب کنی اگر بگویم که برخی از ما آدم‌ها تا سن ۶۰ سالگی هم به بلوغ نمی‌رسیم. شاید هم منکر این حرف من بشوی. همه ما مردم در سال معینی به بلوغ و بیداری نمی‌رسیم؛ برخی در ۲۰ سالگی و برخی در پنجاه سالگی و برخی هیچگاه...

«کسی را که تو را در مالش شریک نمی‌کند در جانت شریک نساز»

«فصل آموختن»، مثل بهار، مثل جوانی، مثل شب مهتابی در چشم بر هم زدنی می‌گذرد. بی‌صدا و بی‌آنکه کسی متوجه آن شود. شکی ندارم که تا آخر عمر می‌توان آموخت و باید هم آموخت؛ امّا «فصل آموختن» درست وقتی که روزهای جوانی را به شب می‌رسانیم می‌گذرد. همان وقت که بسیاری از شب‌ها و روزهایمان در میان سایت‌ها می‌گذرد، همان ماه‌هایی که در هوای قبول شدن در کنکور سپری می‌شود به سادگی و آرام از کنار ما می‌گذرد، همان ماه‌ها و سال‌ها که سر در پی بازی‌های اجتماعی و سیاسی نامعلوم و گم، سنگ این و آن را به سینه می‌زنیم. وقتی هم که این فصل گذشت دیگر بر نمی‌گردد.