بریده‌هایی از کتاب بوی مهربانی

قدیم‌ها اوّلین جمله‌ای که علم‌آموزان فرا می‌گرفتند و در خاطر حفظ می‌کردند این بود (اول العلم معرفة‌الجبار و آخره تفویض امر الی‌الله) ابتدا و آغاز علم معرفت خداوند جبّار است و آخر آن واگذاری همۀ امور به اوست.

من هم روزی فکر می‌کردم «دانشگاه» تنها جای آموختن است. از شما پنهان نماند در همان سال‌های دانشجویی پی بردم بسیاری از «فرصت‌سوزی‌ها» دانسته یا نادانسته در همین اماکن رخ می‌دهد. دانشگاه هم مثل بسیاری از جاها اعتبار و تشخص می‌دهد، به آدمی چنین القا می‌کند که دانا و ملاست؛ امّا در میدان عمل و در کنار مردان مرد از قبیله علم و دانایی و عمل است که به قول معروف در می‌یابیم: «ول معطلیم».

ظلم، یعنی معلمی که معلمی نمی‌داند، کارشناسی که کار بلد نیست

مسلمان خیلی ظریف و بی‌صدا امام خودشان را وادار به غیبت کرده باشند و بعد بانگ و فریاد برآورند که چه نشسته‌اید که امام در پردۀ غیبت رفت و برای خالی نبودن عریضه هر سال برای میلاد مبارکش جشن بگیرند. شیرینی و نقل و نبات بخورند و دوباره به سر و کار و بار خودشان بروندتا سال بعد و آب هم از آب تکان نخورد.

ما را نه سر دوزخ و نه حرص بهشت است بردار ز زخ پرده که مشتاق نگاهیم

به قول سعدی: ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

دوست من!‌ دوست جوان خوب موعودی من! برای تو دیدار لبخند مردی را می‌خواهم که وقتی بیاید همۀ عالم به یکباره خواهد خندید.

بزرگی هر کس به اندازۀ آرزوی اوست و قیمتی هم که می‌شود پرداخت و او را خرید به اندازۀ ارزش و قیمت آن آرزوست.

گوییا دیدار و شنیدن صدای آن کس که دوستش داری، مرز میان مرگ و زندگی است.

ظلم، یعنی میلیون‌ها میلیون جنگل سوخته و کاغذهایی که با رنگ و لعاب تو را رنگ می‌کنند تا ندانی کیستی و به کجایی؛