بریده‌هایی از کتاب گفت‌وگونویسی (فنون و تمرین‌هایی برای نوشتن گفت‌وگوهای قوی)

گفت‌وگو تنش و تعلیق ایجاد می‌کند من طی سالیانی که نویسندگی تدریس می‌کردم با صدها نویسنده کتاب‌های داستانی و غیرداستانی کار کرده‌ام و در اغلب صحنه‌های گفت‌وگو در آثار آن‌ها دیده‌ام که تنش و تعلیق وجود ندارد و در این صحنه‌ها هیچ‌چیز در معرض خطر نیست.‌ شخصیت‌ها صرفاً در مورد چیزی باهم وراجی می‌کنند. مثل گفت‌وگوهای کوتاهی موقع چای خوردن. هدف گفت‌وگو، بدون استثنا، ایجاد تنش در زمان حال و ایجاد تعلیق برای آیندۀ داستان است. شما نیز باید به عنوان داستان‌نویس یادتان باشد در موقع نوشتن هر نوع صحنه و هر نوع داستان، دو عنصر تنش و تعلیق را در هر صحنۀ گفت‌وگو بگنجانید

باید شخصیت‌های ما هرچه زودتر شروع کنند به حرف زدن. اگر ما خیلی معطل کنیم و خواننده را زیاد منتظر بگذاریم، او ابتدا شخصیت‌های ما را در ذهنش مجسم می‌کند و وقتی بالاخره شخصیت شروع به حرف زدن می‌کنند خواننده تعجب می‌کند، چون می‌بیند این شخصیت با تصویر ذهنی او کاملا فرق دارد.

چه چیز باعث می‌شود سرعت گفت‌وگو بیشتر از روایت باشد؟ دلیلش همان رد و بدل شدن کلمات بین شخصیت‌هاست. درست مثل توپ تنیس که با ضربات بازیکن‌ها در زمین بازی بین آن‌ها رد و بدل می‌شود.

چنانچه بخواهید توجه خواننده را به داستان خود جلب کنید، باید احساسی در خواننده ایجاد کنید. کشش احساسی داستان نیز نهایتاً حال و هوای داستان را ایجاد می‌کند. حال و هوا و احساس در داستان، عناصری هستند که خواننده را تا آخر داستان به دنبال خود می‌کشانند و او را مجبور می‌کنند که صفحات را یکی‌یکی ورق بزند و جلو برود.

بد نیست بگوییم وقتی صحنۀ گفت‌وگویی را برای خواننده تصویر می‌کنیم، کافی است آنچه را خواننده به آن نیازمند است درک کنیم.‌ گفت‌وگوی قوی گفت‌وگویی است که با خواننده ارتباط برقرار می‌کند و ضمن اینکه او را وامی‌دارد غصۀ شخصیت‌های ما را بخورد و نگران کشمکش‌ها یا درگیری‌های آن‌ها باشد، هم‌زمان بسیاری از اهداف ما را نیز برآورده کند.

بهترین راه برای مقابله با هر نوع ترس از هر نوع، رویارویی مستقیم با آن است.

. برای گفت‌وگونویسی فقط یک روش وجود دارد و آن هم روش شماست. روش درست هم روش شماست. حرفۀ شما به عنوان نویسنده ایجاب می‌کند یاد بگیرید چگونه به صدای درون خودتان دست بیابید؛ همان صدایی که برای نوشتن یک گفت‌وگو (اهمیتی هم ندارد که گویندۀ این گفت‌وگو کیست) لازم دارید

نوشتن هر نوع صحنه و هر نوع داستان، دو عنصر تنش و تعلیق را در هر صحنۀ گفت‌وگو بگنجانید.

فقط برای تفریح دفترچه‌یادداشتی بردارید و به مرکز خرید یا کافه‌ای بروید و یواشکی به حرف‌های مردم گوش کنید. احتمال دارد گفت‌وگوها معمولی باشد. حالا صحنه‌ای از یک گفت‌وگو را بنویسید و آنچه را که به‌تازگی شنیده‌اید هدف‌دار کنید.

به محض اینکه ما شخصیت‌ها را در داستان معرفی می‌کنیم، خواننده بلافاصله شروع می‌کند به تصویر کردن آن‌ها در ذهنش. از این رو باید شخصیت‌های ما هرچه زودتر شروع کنند به حرف زدن. اگر ما خیلی معطل کنیم و خواننده را زیاد منتظر بگذاریم، او ابتدا شخصیت‌های ما را در ذهنش مجسم می‌کند و وقتی بالاخره شخصیت شروع به حرف زدن می‌کنند خواننده تعجب می‌کند، چون می‌بیند این شخصیت با تصویر ذهنی او کاملا فرق دارد.