بریده‌هایی از کتاب فلسفه خلقت

اشخاصی چون فرانتس کافکا، آلبر کامو، ساموئل بکت، آرتور آداموف، ژان پل سارتر و اوژن یونسکو دیدگاه پوچ‌گرایانه نسبت به آفرینش دارند.

فَان اللّه سُبْحانَه لَمْ یخْلُقُکم عَبَثاً وَ لَم‌ْیتْرُککم سُدی خداوند سبحان شما را بیهوده نیافریده و به حال خود وانگذاشته است.

۴. برای رسیدن به یک هدف باید مسیری را طی کرد تا به آن هدف رسید. ۵. از آن‌جایی که خداوند کمال مطلق است، آفرینش جهان هستی برای این نبوده تا به او نفعی برسد یا ضرری از وی دور شود، بلکه انگیزه خلقت مربوط به جهان هستی است نه خداوند.

پاسخ اشکالاتی نظیر این سؤالات روشن می‌شود: آیا زمانی بوده که خدا نبوده باشد؟ قبل از آفرینش جهان خدا چه می‌کرده است؟ زیرا زمان که امری است ذهنی و از حرکت انتزاع می‌شود، ایجاد شده جهان آفرینش است و بیش از آن وجود نداشته تا سؤالاتی نظیر اشکالات فوق پاسخ داشته باشد.

تو رواداری روا باشد که حق خود شود معزول با حکم سبق

فاعل است، اما نه به این معنا که حرکات و ابزاری داشته باشد. بینا است حتی آن هنگام که مخلوق قابل رویتی وجود نداشت. تنها است، زیرا کسی وجود نداشت تا با او انس بگیرد و از فقدانش دچار ترس و ناراحتی شود. با در نظر گرفتن سه اصل فوق، به یک اصل اساسی‌تر نیز توجه می‌کنیم. و آن این که تمامی اصول و قواعد و قوانینی که بر جهان هستی حکم‌فرما است اعم از طبیعت و انسان، هیچ یک بر آفریدگار جهان صدق نمی‌کند. مانند قانون علیت، قانون حرکت، قانون حیات و مرگ .... به طور مثال بگوییم چون هر چیزی علتی دارد پس خدا نیز باید علت داشته باشد.

چون ذات الاهی کامل و فعلیت محض است دیگر معنا ندارد که چیزی را هدف قرار داده تا با رسیدن به آن قوه‌های خود را به فعلیت برساند.

لَم اَعبُدُ رَبَاً لَم ارَه؛ خدایی را که ندیده باشم، نپرستیده‌ام. ما رایت شَیئاً الاّ وَ رَایت اللّه مَعَه؛ من چیزی را ندیدم مگر آن که خدا را با آن دیدم.

آلکسیس کارل در این باره چنین می‌گوید: نیایش به آدمی نیروی تحمل غم‌ها و مصایب را می‌بخشد و هنگامی که کلمات منطقی برای امیدواری نمی‌توان یافت، انسان را امیدوار می‌کند و قدرت ایستادگی در برابر حوادث بزرگ به او می‌دهد.

حق تعالی به ذات خود صفات و افعال خود را به حکم اولیت و باطنیت مشاهده می‌کرد، ولی چون خواست که ذات و صفات و افعال خود را به حکم آخریت و ظاهریت مشاهده کند، انسان را خلق کرد، چرا که انسان استعداد وجودی آن را داشت تا به وسیله آن سّر حق برای حق ظاهر شود.