بریده‌هایی از کتاب مهارت‌های جدید برای تربیت فرزندان (مهارت‌های فرزندپروری مثبت برای تربیت بچه‌هایی فوق العاده)

اگر والدین احساس کنند فیلمی برای نوجوانشان مناسب است؛ اما هنوز شک و تردید داشته باشند، پس بهتر است نوجوانشان را ترغیب کنند فیلم را در خانه تماشا کند. تماشای فیلم ویدیویی در خانه با چراغ‌های روشن، از سینمای تاریک با صحنه‌ی نمایش بزرگ تأثیر خیلی کمتری دارد. سالن سینما توانایی بزرگسال را برای نادیده گرفتن صحنه‌های دروغین و تجربه‌ی فرازونشیب‌های احساسی فیلم افزایش می‌دهد. سالن‌های سینما برای بزرگسالان طراحی شده‌اند تا واقعیت را فراموش کنند و به‌طور موقت به‌گونه‌ای احساس کنند که انگار فیلم واقعی است. در مورد بچه‌ها، ما می‌خواهیم آن‌ها به‌یاد داشته باشند که آنچه تماشا می‌کنند واقعی نیست.

ما نمی‌توانیم همیشه هرآنچه بچه‌ها می‌خواهند یا نیاز دارند به آن‌ها بدهیم؛ اما می‌توانیم به آن‌ها کمک کنیم به روش‌هایی سالم در برابر ناامیدی‌هایشان واکنش نشان دهند تا آن‌ها را قوی‌تر و مطمئن‌تر کند. شما هنوز هم نمی‌توانید هروقت بچه‌ها به شما نیاز دارند در کنارشان باشید؛ اما خواهید دانست که چطور به احساسات و نیازهای برطرف‌نشده‌شان واکنش نشان دهید تا آسیب‌های هیجانی‌شان را التیام بخشید و کاری کنید که دوباره احساس عشق و حمایت کنند.

فرزندپروری بر مبنای عشق در مقابل فرزندپروری بر مبنای ترس

بچه‌ها قبل از چهارده‌سالگی یا نوجوانی، رشد شناختی کاملی ندارند تا بتوانند موقعیت‌های فرضی را درک کنند. حتی اگر به بچه یا نوجوانی یادآوری شود که فیلم‌های تلویزیونی واقعی نیستند، او نمی‌تواند به‌مدت طولانی این موضوع را به‌یاد داشته باشد و اگر هم به‌خاطر بسپارد، بعد از پنج یا ده دقیقه هنوز هم از نظر احساسی به‌گونه‌ای واکنش نشان می‌دهد انگار واقعی بوده‌اند. بدون رشد شناختی کافی، آنچه بچه احساس می‌کند واقعی است، برایش واقعی می‌شود. وقتی بچه‌ها شاهد خشونت باشند یا در تلویزیون فیلم‌های خشن تماشا کنند، تا حدودی فرصت رشد احساس سالم معصومیت، آرامش و حساسیت را از دست می‌دهند.

گاهی حتی پرسش مستقیم از بچه‌ها که چه احساسی دارند یا چه چیزی می‌خواهند، ممکن است قدرت بسیاری به آن‌ها بدهد. برای بیرون کشیدن احساسات و درک خواسته‌ها و نیازهای بچه‌ها باید از مهارت‌های جدید گوش کردن استفاده کنیم.

اگر بچه‌ای گلدانی را شکست، هیچ خوب نیست که بر اشتباه تمرکز کنید. در عوض، فقط کلامی محبت‌آمیز بگویید: «اوه، این گلدان زیبا شکست. ما باید مراقب گلدان‌های زیبا باشیم؛ آن‌ها ظریف هستند و به‌راحتی می‌شکنند. حالا بیا با هم تکه‌های گلدان را که همه‌جا پخش شده، جمع کنیم.»

وقتی صحبت از یادگیری موضوعی است، سه نوع بچه وجود دارد: دونده، راه رونده، جهنده. دونده‌ها خیلی سریع می‌آموزند. راه‌رونده‌ها به‌شیوه‌ای باثبات می‌آموزند و بازخوردهای روشنی می‌دهند که نشان می‌دهد در حال پیشرفت هستند. و سرانجام، جهنده‌ها هستند که تربیت آن‌ها دشوارتر است. به‌نظر نمی‌رسد چیزی را یاد می‌گیرند یا پیشرفت می‌کنند، و سپس یک روز جهش می‌کنند و آنچه را باید، می‌آموزند. جهنده‌ها دیر شکوفه می‌دهند. یادگیری آن‌ها زمان بیشتری می‌طلبد.

در درون هر بچه بذرهای بزرگی و عظمت وجود دارد. نقش ما این است که محیطی امن و حمایتی ایجاد کنیم تا فرزندانمان فرصت داشته باشند توانایی‌هایشان را پرورش دهند و ابراز کنند.

حمایت از اراده‌ی کودک پایه‌ای برای ایجاد اعتمادبه‌نفس، روحیه‌ی همکاری، محبت و دلسوزی در بچه‌ها است، نه درهم شکستن آن

احساس دریچه‌ای است که از طریق آن روح یا روان ما با ما ارتباط برقرار می‌کند. وقتی آدم‌ها «در ذهنشان گیر می‌کنند» تنها کاری که انجام می‌دهند این است که قوانین را دنبال کنند و کسانی را که از این اصول پیروی نمی‌کنند، مجازات کنند. آدم‌ها با قلبی باز و پذیرا قادرند آنچه را برایشان خوب و درست است، درک کنند. همین آگاهی درونی زمانی که برای تعبیر و تفسیر جهان به‌کار برده شود، شهود نام دارد. وقتی برای حل مسأله به‌کار برده شود، خلاقیت نام دارد. وقتی برای رابطه‌ها به‌کار برده شود، ظرفیتی است که بی‌قیدوشرط عشق بورزیم و ببخشیم. به‌یقین پرورش ذهن مهم است؛ اما پرورش آگاهی و وجدان ارزشمندترین هدیه‌ای است که والدین می‌توانند به بچه‌هایشان بدهند.