بریده‌هایی از کتاب رحمت واسعه

انسان غیر از دوستی و دشمنی هیچ ندارد

زیارت، در نظر او، عملی ظاهری و صوری نبود؛ بلکه در هنگام زیارت واقعاً در محضر زیارت‌شونده حاضر می‌شد.

زیارت، در نظر او، عملی ظاهری و صوری نبود؛ بلکه در هنگام زیارت واقعاً در محضر زیارت‌شونده حاضر می‌شد. معتقد بود: اگر می‌خواهید زیارت، زیارتی اساسی باشد، باید قلبتان هم همان را بگوید که زبانتان می‌گوید؛ یعنی قلب هم همان چیزی را درک کند که در زیارت‌نامه قرائت می‌شود. زیارت را با آدابش به‌جا می‌آورد و می‌فرمود: از اهمّ آداب زیارت این است که بدانیم بین حیات معصومین (ص) و مماتشان هیچ فرقی وجود ندارد؛ یعنی الآن هم امام حیّ است و حرفت را می‌شنود.

حیاتِ فرنگی‌ها با جاسوس است، تا به حال بر سر ما هر چیزی آورده‌اند، از جاسوس‌ها آورده‌اند. ملتفت باشید! اطراف خودتان را نگاه کنید، گاهی می‌شود به چند واسطه، به جاسوس می‌رسند.

توصیه می‌کرد که مقدار کمی از تربت امام‌حسین (ع) را با آب زمزم مخلوط کنند و هر روز مقدار اندکی از آن را به قصد شفا به بیمار بدهند. چه بسیارند بیمارانی که از همۀ پزشکان ناامید شده بودند؛ ولی با تربت پاک سیدالشهدا (ع) شفا یافتند.

عترت، معارفش در مثل نهج‌البلاغه است و اعمالش در مثلِ صحیفه سجادیه است و اعمال تکلیفی‌اش در مثل همین رساله‌های عملیه است.

[در کربلا] علی‌الاختلاف جواب می‌دادند. بعضی می‌گفتند: «نُقَاتِلُکَ بُغْضاً مِنّا لِأبِیکَ» (به‌سبب بغضی که از پدرت در سینه داریم، با تو می‌جنگیم). بغض داشتید ای دروغ‌گوها؟! یا نه، محبت به دنیا شما را مانع شد؟! آن کسی که هر هفته بیت‌المال را جارو می‌کرد، مگر بیت‌المال را به چه کسی می‌داد؟ آیا به غیر از شماها می‌داد؟‌

استادش، مرحوم غروی اصفهانی (ره) را یاد می‌کرد و می‌فرمود که او از خدا خواسته بود تا آخر عمرش، زیارت عاشورایش ترک نشود. با گفتن این ویژگی استاد، گویا حال خود را هم بازگو می‌کرد. همین‌طور هم شد: تا آخرین روزهای عمرش، هر روز زیارت عاشورا می‌خواند با صد لعن و صد سلام. چنان بهره‌هایی از این زیارت نصیبش شده بود که دیگران را نیز به خواندن و مداومت بر آن دعوت می‌کرد. روزی شخصی به محضرش رسید و گفت: «آقا، من فرصت نمی‌کنم که هر روز این زیارت را با صد لعن و صد سلام بخوانم. چه کنم؟» راه چاره‌ای به او نشان داد و فرمود که «زیارت عاشورای مختصره» را بخواند.

پرسش: پیاده رفتن [به زیارت] با مشکلات و زحمات مورد رضایت ائمه (ص) هست؟ پاسخ: چنانچه قابل تحمل شخص باشد، بلی؛ «اَفْضَلُ الاَعْمَالِ اَحْمَزُهَا» (برترین اعمال، دشوارترین آن‌هاست).

به آقایان منبری گفته‌ام که این خطب مختصر نهج‌البلاغه را در منبر برای مردم بخوانند. با آن مختصری‌اش خیلی جامعیت دارد. اگر منبری این [خطب] را بخواند و ترجمۀ ساده‌ای بکند، کأنه مردم پای منبر خود حضرت امیر (ع) نشسته‌اند؛ [بلکه] واقعاً همین‌طور است

همچنین ملتفت باشید! حیاتِ فرنگی‌ها با جاسوس است، تا به حال بر سر ما هر چیزی آورده‌اند، از جاسوس‌ها آورده‌اند.

اهل تهران جفا کرده‌اند اگر هفته‌ای یک مرتبه به زیارت حضرت‌عبدالعظیم (ع) نروند.

روزهای ولادت طوری است که انسان، خودبه‌خود خوش‌حال می‌شود. این سنخیت با اهل‌بیت (ص) و نورانیت آن‌هاست که چنین فضایی به‌وجود می‌آید.

در روایات ما هست: هر کسی، چه مؤمن باشد و چه کافر باشد، وقتی که از این دنیا رفت، می‌گوید: ای‌کاش زودتر آمده بودم. این همه دعاها برای طول عمر می‌کند، [ولی] بعد از اینکه وفات کرد، می‌گوید: ای‌کاش زودتر آمده بودم. مؤمن مقاماتش را می‌بیند. کافر می‌گوید: اگر عمرم کمتر بود، به‌اندازۀ آن کمبود عمرم، عذابم کمتر و خفیف‌تر بود.

التزام قلبی، بر اصل نماز مقدم است مرتبۀ اول در اعتقاد به امامت ائمه (ص)، التزام قلبی به وصایت و خلافت ائمۀ‌اطهار (ص) و سفارش رسول‌خدا (ص) به آن‌ها و [تصریح] به نام‌هایشان و نام پدران بزرگوارشان و مرجعیت ایشان است. مرحلۀ بعد التزام عملی به متابعت از آنان است، نه اینکه نماز بخوانیم و آن‌ها و امامت آنان را قبول نداشته باشیم؛ بلکه باید بدانیم که نماز را به ترتیب دستور آن‌ها باید انجام دهیم. این التزام قلبی، بر اصل نماز مقدم است؛ زیرا فاسق تارک‌الصلاة [نه کافر] اگر در راه ائمه (ص) باشد، در راه نجات است. برعکس، کسی که به آن‌ها اعتقاد نداشته باشد و از امامت انحراف داشته باشد، هلاک است، اگرچه نماز بخواند؛ چون اعتقادش خراب است. وای بر کسانی که مدعی قرب به خدا هستند؛ اما ولیّ او را نمی‌شناسند!

خدا می‌داند در مابعد از شهادت چه هست که این همه بلاها [که در جهاد متحمل می‌شود] پیش آن هیچ حساب می‌شود؛

خدا می‌داند یک صلواتی را که انسان بفرستد و برای میتی هدیه کند چه معنویتی، چه صورتی، چه واقعیتی برای همین یک صلوات است. باید به کمی و زیادی متوجه نباشد، [بلکه] به کیفیت اینها متوجه باشد. اگر برای خدا کسی انفاق کرد، ولو یک پول باشد، و [اگر] برای خدا انفاق نکرد، هزارها طلا و نقره باشد. اینها فانیات هستند و آنها باقیات هستند.

پرسش: زیاد مرتکب معاصی می‌شوم و هرچه تلاش می‌کنم، موفق نمی‌شوم. پاسخ: بسمه‌تعالی، نقل شده از أحدالحُسَیْنَیْن که برای این مقصود، حمد و سوره اهدا شود برای مدفونین از مؤمنین و مؤمنات در مشاهد ثمانیه مشرفه: «حرمین شریفین»، «نجف اشرف»، «کربلای مشرفه» و «الکاظمیةالمشرفة» و «سامراءالمشرفة» و «المشهد الرضوی المشرف» و «قم‌المشرفة» و حمد و سوره برای مدفونین در سایر مشاهد مشرفه.

امام صادق (ع): «إِذَا کانَ یوْمُ الْقِیامَةِ نَشَرَ اللَّهُ تَبَارَک وَ تَعَالَی رَحْمَتَهُ حَتَّی یطْمَعَ إِبْلِیسُ فِی رَحْمَتِهِ؛ در روز قیامت خداوند تبارک‌وتعالی رحمتش را می‌گستراند، تاآنجاکه حتی ابلیس هم در رحمت او طمع می‌کند»

توابین هم آمدند توبه کردند. اما توبه‌اش به چیست؟ توبه‌اش به این است که بروند جهاد بکنند؟! مثل زمان وجود خود [سیدالشهدا (ع)] و دعوت او؟! نه! توبه‌اش به این است که به امام فعلی و وصی فعلی مراجعه بکنند و [بپرسند] چه کار بکنند. آیا جای تقیه است یا نه، برویم و [بجنگیم]؟! سلیمان‌بن‌صرد رئیس آن‌ها بود. آن‌هایی که [برای سیدالشهدا (ع) نامه] نوشته بودند و بعد [در کربلا] حاضر نشدند، اسمشان را توابین گذاشتند. نه! به‌حسب ظاهر، توبه به این نبود. بعد از اسیری دخترهای پیغمبر (ص)، توبه‌اش به چیست؟ به اینکه ما کشته شویم؟ می‌گویند توابین! اما توبه هم راهی دارد، شروط دارد. ابن‌زیاد آمد با همین‌ها هم جنگید و گفت: «اُقْتُلُوا التُرابِیِّین» (ترابی‌ها را بکشید). این‌ها توابین نیستند، ترابی هستند.