بریده‌هایی از کتاب در فکر ذهن و روان نوجوانان چه می‌گذرد؟

اگه پدر و مادرت هنوز زنده هستند، فراموش نکن که بیشتر از همیشه بهشون محبت کنی! واگه زنده نیستند، محبت های بی‌دریغ‌شون رو فراموش نکن و به راحتی از اونها نگذر. همیشه به یاد داشته باش که به پدر و مادرت محبت کنی و اونارو دوست داشته باشی.

یک شاخه گل رز که در زمان حیات- به علاوه یک لبخند- به عزیزی می‌دهید، به مراتب، لطیف‌تر، موثرتر و دوست داشتنی‌تر از یک دسته گل بزرگ ارکیده است که با اشک بر روی سنگ قبر او می‌گذارید!

فرار عاقل از نادان بهتر از غلبه بر آن است. «سقراط»

محبت و مهربانی واقعی دارای چند ویژگی مهم است: (۱) از روی میل و رغبت و انتخاب است نه از سر ناتوانی، نادانی، نیازمندی و نگرانی؛ (۲) با احساس خرسندی و خشنودی درونی واقعی همراه است؛ (۳) توقع و چشم داشتی وجود ندارد و به همین دلیل در صورت توان حد و نهایتی برای آن متصور نیست و (۴) فرد خود را فراموش نمی‌کند.

گذشته خود را مرور کنید و عللی را که شما را بدین جا رسانده و هم اکنون هستید مشخص کنید. سعی کنید آنهایی را که به شما صدمه رسانده‌اند درک کرده و ببخشید. پدر و مادر و دوستان نیز بنی‌بشر و مملو از اشتباه و خطا و ندانم کاری هستند. آنها و خود را به خاطر اشتباهات، خطاها، شکست‌ها و شرمساریها برای همیشه ببخشید و به خاک بسپارید و اجازه ندهید گذشته، خاطرات و تجربیات بد بطور دائم در جلوی ذهن شما رژه بروند.

اگر دیگران با من مخالف باشند پس من حتماً در اشتباه هستم: (خیر) اگر چه خِرَد (و نه نظر) جمعی بالاتر و اصلح‌تر از خرد فردی است ولی این بدین معنی نیست که همیشه حق با اکثریت است. در واقع درستی یا نادرستی چیزی فقط از طریق دلیل، مدرک، منطق و واقعیت سنجیده می‌شود و نه باور و نظر صرف دیگران. گالیله (و معدود افرادی دیگر) با دلیل، مدرک، محاسبه و منطق اعلام نمود که زمین به دور خورشید می‌گردد و نه خورشید دور زمین. اما کل جامعه مسیحیت آن دوران (و به ظاهر دانشمندان مذهبی آن) فقط براساس باور مذهبی خود (و بدون هیچ منطق و استدلالی) تمام قد مقابل عقل و منطق و علم ایستاد و او را تا سرحد گردن بریدن رساندند.

زندگی با همه وسعت خویش مسلک ساکت غم خوردن نیست حاصلش تن به قضا دادن و پژمردن نیست اضطراب و هوس و دیدن و نادیدن نیست زندگی (فقط) خوردن و خوابیدن نیست زندگی جنبش و جاری شدن است زندگی کوشش و راهی شدن است از تماشا گه آغاز حیات تا به جایی که خدا می‌داند

اگر با والدین خود ‌(و یا هر فرد دیگری) بحث و گفتگو می‌کنید چند نکته را به خاطر بسپارید: ۱) صحبتهای او را قطع نکنید (حتی اگر مطمئن هستید می‌خواهد چه بگوید)؛ ۲) از خود رفتار یا حرکتی نشان ندهید که بوی تحقیر و تمسخر دهد؛ ۳) از بکار بردن کلمات سبک و به اصطلاح کوچه بازاری و بلند کردن صدا و فریاد زدن بپرهیزید؛ ۴) با استدلال و منطق نظرات خود را ابراز کنید؛ ۵) اگر فرد مقابل منطقی نیست و باورهای خود را عین حق و حقیقت و ملاک قضاوت می‌داند با وی بحث استدلالی و منطقی نکنید

در این رابطه توجه به نکات زیر می‌تواند کمک کننده باشد: ادب و حرمت کلام حفظ شود و از بکار بردن کلمات زشت، رکیک و آزار دهنده خودداری شود. چیزی فراتر از موضوع و نظر خواسته شده، گفته نشود. در ابراز نظر و احساس راستگو بود (اگر چیزی یا کاری خوشایندمان نیست، آن را بیان نماییم). از دو پهلو صحبت کردن خودداری شود. بر روی نقاط ضعف و حساس و عیوب دیگران انگشت نگذاشت (مگر این‌که آن شخص صمیمانه نظر ما را به صراحت خواسته باشد و یا این‌که بخواهیم ناراحتی و انتقاد خود را بیان کنیم. مثلاً «از این‌که سرِ قرار به موقع نمی‌یای ناراحت میشم و انتظار دارم وقت‌شناس و خوش‌قول باشی»).

تلقین و توجه به نکات مثبت و تغییر دادن بینش: یک دفترچه یادداشت تهیه نمایید و هر روز سه نکته و ویژگی و رفتار مثبت و خوب خود را در آن بنویسید و آخر هر هفته آنها را مرور کنید. ظرف چند هفته درخواهید یافت که چه گوهری بوده‌اید که تاکنون به آن واقف نبوده‌اید. همچنین خصایص و نکات منفی خود را با موقعیت و حالات بدتر مقایسه کنید و قدر آنها را بدانید. اگر چشمانتان زیبا نیست در مقابل از نعمت بینایی برخوردار هستید؛ اگر قدتان در حد دلخواه بلند نیست (و کاری برای آن نمی‌توانید انجام دهید) در مقابل فلج نیستید؛ اگر چهره‌تان زیبا نیست در مقابل انسان والایی هستید (صورت زیبای ظاهر هیچ نیست ای برادر سیرت زیبا بیار)؛ درون انتقادگر و عیب‌جو را می‌توان با واقعیت بینی، تمرین و تلقین به درون خوش‌بین و واقع‌بین تبدیل نمود.