بریده‌هایی از کتاب طبیعت

بر خویشتن اصرار کن و هرگز تقلید نکن. تو می‌توانی هدیه‌ای که در تو به ودیعه نهاده شده را هر لحظه که بخواهی با نیروی انباشته از تمام عمرت، عرضه نمایی؛

روح سیر نمی‌کند؛ مرد حکیم در خانه‌اش می‌ماند و هنگامی که ضرورت، وظیفه‌اش، در هر موقعیتی او را به سرزمینش و یا سرزمین‌های بیگانه فرا می‌خواند، بازهم در خانه می‌ماند و انسان‌ها را با بیان تشویقی که به عمل می‌آورد، تبلیغ حکمت و پرهیزکاری، و دیدار شهرها و انسان‌ها همانند یک شهریار و نه چون یک سودجو یا نوکر، آگاه و بصیر می‌نماید. من هیچ مخالفتی با سیر سیاره به جهت هنر، مطالعه، خیرخواهی ندارم، به این جهت که انسان اولین [حیوان] اهلی شده است، یا نمی‌تواند به امید یافتن چیزی بیش از آنچه می‌داند به خارج برود. فردی که برای تفریح یا پیدا کردن چیزی که ندارد به خارج سفر می‌کند، از خودش دور می‌شود و حتی در ایام جوانی هم بین اشیاء قدیمی، پیر می‌شود.

هر ذهن [بشر] جدیدی یک طبقه‌بندی جدید است؛ اگر آن ذهن قدرت و فعالیت غیر معمول خویش چون لاک، لاووزیر، هوتون، بنتام، فوریر را ابراز نماید، در آن صورت طبقه بندی‌خویش و شیوه‌ای نوین را بر سایر مردم عرضه می‌نماید.

شما نیز بزودی عاشق آن چیزی خواهید شد که طبیعت‌تان به شما دیکته می‌کند، چنان که با من کرد، و اگر در پی حقیقت برویم، در نهایت ما را به رستگاری خواهد رساند.

روح بر هوای نفس غلبه نموده به نظاره هویت و علت جاودانی نشسته و وجود قائم به ذات حقیقت و راستی را درک می‌کند، و خود را با علم به این که همه چیز به نیکی پیش می‌رود، آرام می‌کند.

طبیعت گل خشنود است و او نیز همیشه طبیعت را خرسند می‌نماید. اما انسان یا به فردا موکول می‌نماید و یا به یادآوری مشغول می‌شود؛ او در زمان حال زندگی نمی‌کند، بلکه یا با چشمانی که به عقب می‌نگرند، برای گذشته سوگواری می‌کند، یا بی‌توجه به ثروت‌هایی که احاطه‌اش نموده، بر نوک پنجه ایستاده و در تلاش دیدن آینده است. انسان تا زمانی که همراه با طبیعت در زمان حال و فارغ از زمان زندگی نکند، نه شاد خواهد بود و نه نیرومند.

افسانه مشهوری نقل شده مبنی بر این که: عده‌ای، فردی را که از شدت مستی نقش بر خیابان شده بود بلند کرده و به قصر دوک برده وپس از شست و شو و ملبس کردنش، در تخت او می‌خوابانند؛ صبح که از خواب برمی خیزد، با او به مانند دوک رفتار کرده واز دستوراتش فرمانبرداری می‌کنند، و مرد یقین پیدا می‌کند که دیوانه شده است؛ شهرت این داستان مرهون این واقعیت است که حکایت نماد کاملی از حالات انسانی است، که در این دنیا به نوعی مست است، اما هنگامی که از خواب بر می‌خیزد، عقل خویش را می‌آزماید و در می‌یابد که یک شاهزاده واقعی است.

شرافت برای‌مان محترم است زیرا فانی نیست و همیشه صفتی کهن است. امروزه آن را می‌ستاییم چون متعلق به امروز نیست؛ آن را دوست داریم و از آن تجلیل می‌نماییم زیرا دامی برای محبت و ستایش ما نیست، بلکه متکی به نفس و قائم به ذات است و از همین رو حتی اگر در شخص جوانی تجلی یابد باز هم معصومیتی است که ریشه‌ای کهن دارد.

آن چه را که امروز می‌اندیشید با قوی‌ترین کلمات بیان کنید، و فردا نیز افکارتان را در قالب بهترین سخنان ابراز نمایید، اگرچه تمام آن‌ها در تضاد با چیزهایی باشد که امروز گفته اید. "آه، آنگاه یقین داشته باشید که سخنان شما به درستی درک نخواهند شد. "منظور این جمله این است که عدم درک درست، بسیار بد است؟ سخنان فیثارغورث، سقراط، مسیح، لوتر، کوپرنیک، گالیله، نیوتون، و تمام انسان‌های فرزانه‌ای که از جسم رهایی یافته‌اند، به درستی درک نشده است؛ تا نشانی بر این باشد که بزرگی به عدم درک صحیح [سخنان] است.

" خود را بیرون از خویشتن، جستجو نکن. " آدمی ستاره خویش است؛ و این روح است که باعث صداقت و کمال آدمی می‌شود، دستوراتش همه نور، همه توانایی و تماماً سرنوشت است؛

نفس هر انسانی راه حلی است بر رموزی که در پی کشف آن‌هاست.

ما بواسطه تنوع عناصر طبیعت به کمال احساس دست می‌یابیم.